25 Νοεμβρίου 1999, στο Ριαθόρ, η Ντεπορτίβο Λα Κορούνια υποδέχεται τον Παναθηναϊκό για τον τρίτο γύρο του ΟΥΕΦΑ. Δεν υπήρχαν τότε όμιλοι, οι προκρίσεις παίζονταν σε δύο αγώνες. Η Ντεπορτίβο ήταν τότε η πρωτοπόρος της Ισπανίας (θα έπαιρνε το μοναδικό της πρωτάθλημα τότε στην ίδια αγωνιστική χρονιά) και οι ελπίδες ήταν ελάχιστες. Το σφυροκόπημα που δέχθηκε ο Παναθηναϊκός τότε στο πρώτο 15′ ήταν το κάτι άλλο. Δεν ήταν μόνο το 3-0 που είχε διαμορφωθεί. Η Ντεπορτίβο σκορπούσε τρόμο με την ενδεκάδα της: Μακάι, Τζαλμίνια, Παουλέτα μπροστά, στο κέντρο έπαιζε ο 37χρονος τότε Ντονάτο με την κοιλίτσα που έπαιζε σαν 20άρης, ο Μάουρο Σίλβα και ο Φλάβιο Κονσεϊσάο (ναι ναι, αυτός που ήρθε αργότερα στον Παναθηναϊκό), ενώ στην άμυνα ο Ναϊμπέτ και ο Σκαλόνι. Ένα φοβερό κράμα εμπειρίας και νέων παικτών που άλλαζαν και έπαιρναν την μπάλα πανεύκολα, ενώ το πλήθος του Ριαθόρ έγινε παλμό και παραπάνω δύναμη στην ομάδα.
Το αναπάντεχο γκολ του Βαζέχα (λάθος του τερματοφύλακα) στο 29′ θα έδινε ελπίδες. Να που ο Ντονάτο βλέπει τον Νικοπολίδη εκτός εστίας και σκοράρει από το κέντορ για το 4-1 στο 30′.
Ο Παναθηναϊκός είχε ένα πολύ καλύτερο δεύτερο ημίχρονο, μείωσε σε 4-2 με τον Γκαλέτο και μπορούσε ακόμη ένα γκολ.
Στον επαναληπτικό, χωρίς τηλεοπτική μετάδοση, έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της ιστορίας του και το 1-1 τον αδικεί ακόμη και σήμερα.
Πως έφτασε όμως αυτή η ομαδάρα να σηκώσει το μοναδικό πρωτάθλημά της το 2000 και για τουλάχιστον 4 ακόμη χρόνια να είναι στις ισχυρότερες ομάδες στην Ευρώπη;
Η Λα Κορούνια μέχρι το 1995 δεν πρωταγωνίστησε ποτέ στο ισπανικό ποδόσφαιρο. Είχε μια πετυχημένη δεκαετία στη δεκαετία του ’50 και αυτό ήταν. Η ιστορία της άλλαξε το 1987 όταν ο Αουγκόστο Λεντόιρο εκλέχθηκε πρόεδρος με σκοπό να βγάλει την ομάδα από τα χρέη και να την βγάλει από τη ζώνη υποβιβασμού. Ο Λεντόιρο ήταν γέννημα-θρέμμα της πόλης και πίστευε από την αρχή ότι η τοπική κοινότητα θα ήταν αυτή που θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στην αναγέννηση της ομάδας. Όταν ξεκίνησε, η ομάδα αριθμούσε 5 χιλιάδες μέλη. Στη τρίτη χρονιά του είχε τα τριπλάσια.
Το 1992 φτάνει η βραζιλιάνικη παροικία των Μπεμπέτο, Μάουρο Σίλβα και Ντονάτο και η ομάδα αλλάζει. 2η, 3η και ξανά 2η θέση μεταξύ 1993-1995 με το 1994 να μην παίρνουν τον τίτλο για ένα χαμένο πέναλτι στον τελευταίο αγώνα απέναντι στην Βαλένθια. Το 1995 κατέκτησαν το Κύπελλο Ισπανίας. Η Ντεπορτίβο πλέον ονομάζονταν “Σούπερ Ντέπορ” και έχανε το πρωτάθλημα από την Dream Team της Μπαρτσελόνα του Γιόχαν Κρόιφ.
Μετά από μια απογοητευτική 1995-1996 σεζόν, ο σύλλογος έκλεισε συμφωνία δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ για τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Τα λεφτά φέρνουν στον σύλλογο τον μεγάλο Ριβάλντο και τον Ναϊμπέτ στην άμυνα. Το 1996-1997 βγαίνουν τρίτοι και ο Ριβάλντο μεταγράφεται στις τελευταίες μέρες της μεταγραφικής περιόδου στην Μπαρτσελόνα. Στην Ντεπορτίβο δεν τον αντικαθιστούν και βγαίνουν ξανά 11οι τη σεζόν 1997-1998.
Εκεί αλλάζει ξανά η ιστορία, με τον ερχομό του Χαβιέ Ιρουρέτα στον πάγκο. Ο Ιρουρέτα έχει και το μπάτζετ, οπότε φέρνει Σούρερ, Παουλέτα, Φλόρες, Πάμπλο και Ρομέρο. Εφάρμοσε το 4-2-3-1 με τον Τζαλμίνια να είναι το δεκάρι της ομάδας. Στη πρώτη του σεζόν η ομάδα βγήκε 6η. Το επόμενο καλοκαίρι έρχεται και ο Ρόι Μακάι.
Αυτό ήταν. Η ομάδα ήταν από νωρίς στην κορυφή και παρά κάποια στραβοπατήματα και την πίεση της Μπαρτσελόνα, δεν έφυγε από εκεί ποτέ. Το πρωτάθλημα του 2000 ήταν ο απόλυτος θρίαμβος.
Όπως πολλά πράγματα στον κόσμο, είτε ηθελημένα, είτε από κάποιο παιχνίδι μοίρας αποφασισμένο από ανώτερες δυνάμεις, το 2000 θα άλλαζε πολλά. Στη Λα Λίγκα πολλές ομάδες ενισχύθηκαν σημαντικά και ήταν η ίδια χρονιά που ο Φλορεντίνο Πέρεθ άρχισε τους γκαλάκτικος με τον Φίγκο. Η Ντεπορτίβο ενισχύεται με τους παικταράδες Ντουσέρ, Βαλερόν, Τριστάν, Παντιάνι.
Και τις δύο επόμενες χρονιές (2000-2001, 2001-2002), η Ντεπορτίβο βγήκε 2η στο πρωτάθλημα και αποκλείστηκε στους 8 του Τσάμπιονς Λιγκ από δύο αγγλικές (Λιντς, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ).
To 2003 γνώρισε την ταπεινωτική ήττα από την Μονακό με 8-3 στη φάση των ομίλων, τότε που ο Πρσο έβαλε 4 γκολ. Συνήλθε και πέρασε στους 16 την Γιουβέντους και στους 8 θα την περίμενε η κάτοχος Μίλαν. Ο Γκαλιάνι τότε είχε πει στον Μπερλουσκόνι: “Σίλβιο, εμείς είμαστε οι τυχεροί που θα πάμε στους 4”. Στον πρώτο αγώνα, η Μίλαν με τον Κακά να κάνει τα πάντα, ανατρέπει το 0-1 και βάζει 4 γκολ στο Μιλάνο. Στον επαναληπτικό, μίλησε το Ριαθόρ! 3 στο πρώτο ημίχρονο και άλλο ένα ακόμη στο δεύτερο, μια από τις πιο μαγικές βραδιές στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ.
Στα ημιτελικά αντιμετώπισε την Πόρτο. Η ήττα με 0-1 εντός από την Πόρτο του Μουρίνιο, που δεν έχανε για κανένα λόγο, ήταν το άδοξο τέλος της Ντεπορτίβο στην Ευρώπη, η τελευταία σπουδαία παράσταση της μεγάλης αυτής ομάδας.
Ο Πίρλο είχε γράψει για εκείνους τους αγώνες με την Μίλαν:
“Είχαμε νικήσει με 4-1 στον πρώτο αγώνα και οι πιθανότητες να μέναμε εκτός ήταν ίσες με αυτές του να δεις τον Γκατούζο να παίρνει πτυχίο από σχολή καλών τεχνών. Για πρώτη φορά στη ζωή μου αναρωτήθηκα αν αυτοί οι άνθρωποι (παίκτες της Ντεπορτίβο) είχαν πάρει κάτι…Μέσα σε λίγο καιρό, εξαναφανίστηκαν για πάντα από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις”.
Μετά το 2004 άρχισε η αποκαθήλωση και η παρακμή. Την επόμενη χρονιά ήταν ένας κομπάρσος στους ομίλους, δεν πέτυχε καν γκολ. Στο πρωτάθλημα βγήκε 8η, η φθορά ήταν παντού και το 2005 ο Ιρουρέτα αποχώρησε.
Δεν σήκωσε ποτέ κεφάλι έκτοτε. Βολόδερνε μεταξύ 7ης και 13ης θέσης, μέχρι το 2008 όλοι οι αστέρες είχαν φύγει (πλην του πιστού Βαλερόν), τα χρέη αυξάνονταν και δεν υπήρχαν λεφτά για μεταγραφές. Για πρώτη φορά, ο Λεντόιρο ήλπιζε στις ακαδημίες.
Το 2011 η Ντεπορτίβο υποβιβάστηκε μετά από μια ήττα από τη Βαλένθια (η ίδια ομάα που τους στέρησε τίτλο το 1994).
Το 2012 ο Λεντόιρο αποχώρησε από τη θέση του προέδρου. Πιστώνεται το πρωτάθλημα και την απίστευτη μπάλα που έπαιξε αυτή η ομάδα κατά περιόδους στην 25ετή παρουσία του, αλλά ήταν και ο υπεύθυνος για την οικονομική κατάρρευση. Δεν έδωσε ποτέ λεφτά σε ακαδημίες και βασίζονταν πάντα σε μεταγραφές. Δεν πούλησε ποτέ παίκτες όταν μπορούσε να βγάλει πολλά λεφτά και έτσι ο σύλλογος έφτασε να χρωστάει μέχρι και 100 εκατομμύρια ευρώ.
Το 2021 έπεσε στην τρίτη κατηγορία, ενώ τη σεζόν 2024-2025 μάχεται για την άνοδο ξανά στη Λα Λίγκα.
Η Σούπερ Ντέπορ θα είναι πάντα μια έμπνευση για τις μικρότερες επαρχιακές ομάδες της Ισπανίας, και όχι μόνο. Η ομάδα μιας πόλης που μετά βίας είναι στις 20 μεγαλύτερες σε πληθυσμό της Ισπανίας και που δεν είχε καμάι επιτυχία στα πρώτα 80 χρόνια της ιστορίας της.
