Ανήμερα της 22ης Απριλίου του 1982, γεννιέται ο Ρικάρντο Κακά, ο παικταράς που θαυμάσαμε στην δεκαετία των 00’ς και ο τελευταίος που πήρε την Χρυσή Μπάλα και όλα τα προσωπικά βραβεία πριν την παντοδυναμία των Μέσι και Κριστιάνο.
Ο Κακά δεν ήταν ο τυπικός Βραζιλιάνος μάγος. Αν εξαιρέσεις την θρησκευτική ευλάβειά του και το υπερφυσικό ταλέντο που είχε με την μπάλα στα πόδια.
Πολύ ψηλός, λιγνός, με baby-face μεγαλωμένος σε μια ευκατάστατη οικογένεια, είχε μια κλάση εντός και εκτός γηπέδου και έναν αέρα πολύ διαφορετικό από τους συμπατριώτες του.
Από πολύ μικρός, έπαιζε απέναντι σε μεγαλύτερους και δυνατότερους αντιπάλους, δείχνοντας ότι θα ήταν ο επόμενος σταρ της Βραζιλίας.
Στα 18 του ήταν ήδη ένας παικταράς στην Σάο Πάολο και η μεταγραφή του στην Ευρώπη ήταν θέμα χρόνου. Στα 21 του ήταν στην αποστολή για το Παγκόσμιο του 2002, σαν 23ος παίκτης στην ομαδάρα τότε της Βραζιλίας.
Και την επόμενη χρονιά ήρθε επιτέλους η μεταγραφή στην Μίλαν, όπου θα έβρισκε παίκτες – τιτάνες, αρχηγούς, ένα τρομερό προπονητικό τημ και όλα τα εφόδια που θα τον απογείωναν στο νο1.
Το μόνο που έπρεπε να κάνει είναι αυτό που ξέρει.
Να βρίσκεται παντού με το αέρινο τρέξιμό του, να παίρνει την μπάλα και να καλπάζει προς το αντίπαλο τέρμα.
Είχε μια κοφτή ντρίμπλα και ένα σήμα κατατεθέν του ήταν να γυρίζει 180 – 360 μοίρες με την μπάλα, ζαλίζοντας τους αντιπάλους. Δεν είχε την ντρίμπλα του Φαινομένου, του Ροναλντίνιο, του τυπικού Βραζιλιάνου.
Είχε μια άλλη αρχοντιά, ένα Ευρωπαϊκό στυλ παιχνιδιού.
Οι αμυντικοί ήταν πολύ δύσκολο να τον σταματήσουν, γιατί πέρα από την ντρίμπλα ο Κακά είχε και το βήμα και την χάρη που δεν περίμενε κάποιος για το ύψος του και την θέση του σαν φυσικό δεκάρι.
Ένα άλλο στοιχείο που καλλιέργησε στην Ιταλία ήταν η φυσική δύναμή του.
Ο ψιλόλιγνος Κακά σταδιακά έχτισε το σώμα του, έμαθε να παίζει απέναντι σε κορυφαίους αμυντικούς σε ένα παραδοσιακά σκληρό πρωτάθλημα και πρόσθεσε ακόμη ένα στοιχείο που τον έκανε ασταμάτητο.
Περιττό να μιλήσει κάποιος για την διορατικότητά του στο γήπεδο, πως ελευθέρωνε τον χώρο και πόσο εύκολο το έκανε. Τι και αν η Μίλαν ηττήθηκε σε εκείνον τον απίστευτο τελικό στην Κωνσταντινούπολη, εκείνη η πάσα που βγάζει στον Κρέσπο από το κέντρο είναι η φάση του αγώνα.
Σταδιακά με την Μίλαν τα πήρε όλα, μα όλα όμως όντας ο πρωταγωνιστής, ο ιθύνων νους, σε μια ομάδα τιτάνων που ο καθένας μπορούσε να είναι αρχηγός.
Η σεζόν 2006-2007 ήταν το αποκορύφωμά του.
Τα χρόνια του στην Μίλαν ήταν φυσικά και τα καλύτερα της καριέρας του.
Η μεταγραφή του στην Ρεάλ δεν πήγε για κανέναν καλά.
Οι πολλοί τραυματισμοί του στέρησαν την δύναμη, την ταχύτητα, τον καλπασμό του, την αυτοπεποίθησή του.
Το ταλέντο ήταν εκεί αλλά η χημεία με την υπόλοιπη ομάδα απούσα.
Δεν ήταν ποτέ ξανά ο παίκτης της εξαετίας 2003-2009 οπότε η επιστροφή στην Μίλαν δεν συνδυάστηκε με την δόξα του παρελθόντος.
Μοιραία θα έκλεινε την καριέρα του στην Αμερική, παίζοντας από το 2014 μέχρι το 2017 παιρνόντας για λίγο και από την Σάο Πάολο.
Προσωπικά τον Κακά για πρώτη φορά τον έμαθα το 2004, σε εκείνον τον αγώνα της Μεγάλης Εβδομάδας του 2004 με την Λα Κορούνια για τα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ.
Μια τρομερή εμφάνιση της Μίλαν και του Κακά που αρχικά δικαίωσε τότε τον Αντρέα Γκαλιάνι όταν είχε πει στον Μπερλουσκόνι “σε εμάς έτυχε να πάμε στον τελικό”, υποτιμώντας την Λα Κορούνια.
Μετά στο Ριαθόρ τα πράγματα δεν πήγαν και πολύ καλά!
Αυτά τα δύο σοκ από την Λα Κορούνια και την Λίβερπουλ δεν έκαμψαν την Μίλαν και τον Κακά.
Το 2007 αποδόθηκε δικαιοσύνη στον τελικό της Αθήνας με τον Ρικάρντο να είναι ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης και να κερδίζει δίκαια όλα τα βραβεία καλύτερου ποδοσφαιριστή στην χρονιά.
Μπορεί ένας παίκτης που έκανε 6 απίστευτες σεζόν να μπει στο πάνθεον του ποδοσφαίρου; Η απάντηση είναι ναι, όταν έχεις τον Κακά.
Γιατί ήταν ένας διαφορετικός Βραζιλιάνος που τα κατέκτησε όλα. Γιατί συνδύαζε δύναμη, κλάση, ταχύτητα, βήμα, επιτάχυνση, ντρίμπλα, διορατικότητα, πάσα, εκτέλεση, τα πάντα.
Ένα διαφορετικό δεκάρι, ένας απίθανος παικταράς που τον χαρήκαμε σε εκείνη την ομαδάρα και ας μην υποστηρίζαμε Μίλαν.
