Του Γιώργου Σαββίδη
Η Βραζιλία το 2002 έμπαινε στα γήπεδα της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας με το χρίσμα του φαβορί αλλά και με ένα μεγάλο ψυχολογικό βάρος έπειτα από την απώλεια του τίτλου το 1998, όταν η Γαλλία του Ζινεντίν Ζιντάν επικράτησε άνετα με 3-0 της Βραζιλίας, με τον Ρονάλντο σε εκείνο το ματς να είναι σκιά του εαυτού του, με πολλές θεωρίες συνομωσίας να έχουν αναπτυχθεί γύρω από αυτό. O Ronaldo Luiz Nazario de Lima ή αλλιώς το «Φαινόμενο» ή σκέτο Ρονάλντο (ο άλλος είναι ΚΡΙΣΤΙΑΝΟ Ρονάλντο) είχε αποφασίσει να πάρει το αίμα του πίσω και με 8 γκολ στη διοργάνωση, 4 εκ των οποίων στη φάση των νοκ-άουτ αγώνων, δεν άφηνε περιθώριο για αντιδράσεις.
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Η Βραζιλία του Λουις Φελίπε Σκολάρι έπαιξε σε όλο το τουρνουά ένα 3-5-2 που πιο πολύ έμοιαζε με 3-4-1-2. Και τον έπαιρνε να παίξει με αυτό το σύστημα για διάφορους λόγους που θα εξηγήσουμε παρακάτω. Πάμε πρώτα να δούμε ποιοι ήταν οι βασικοί 11: Κάτω από τα δοκάρια βρισκόταν ο Μάρκος, τερματοφύλακας της Παλμέιρας που φυσικά και αυτός είχε ακουστεί για τον Ολυμπιακό. Εντυπωσιακές εμφανίσεις στο Μουντιάλ, κατάφερε να αφήσει στον πάγκο τους Ντίντα και Ροζέριο Σένι. Θα θέλαμε έναν Σένι πάντως για να τραβάει κόντρες με τον Σιλαβέρτ στα φάουλ.
Ένας λόγος για το 3-4-1-2 ήταν η τριάδα της άμυνας αυτής της Βραζιλίας. Ψηλοί στόπερ όλοι τους, θα είχαν θέμα αν έπαιζαν μόνο 2 πίσω γιατί δεν ήταν και οι πιο γρήγοροι. Ακόμα και ο Λούσιο, δεν ήταν και πολύ γρήγορος αλλά έκανε άλλες δουλειές θαυμάσια. Στην τριάδα, οι άλλοι δύο δεν ήταν τόσο αξιόπιστοι. Μιλάμε για τους Ρόκε Τζούνιορ(τον έχεις αγοράσει σίγουρα στο μάνατζερ του 2003-2004 ή στο football manager του 2004-2005 ως ελεύθερο και αν είχες μικρομεσαία ομάδα) και τον Εντμίλσον. Ο Εντμίλσον είχε το ρόλο του λίμπερο και ο Ρόκε Τζούνιορ ήταν το αριστεροπόδαρο σέντερ μπακ με τον Λούσιο να βρίσκεται στα δεξιά. Και οι 3 μαζί μπορούσαν να καλύπτουν τις αδυναμίες τους.
Ένας δεύτερος λόγος που δικαιολογεί το σύστημα του Σκολάρι ήταν τα πλάγια μπακ που διέθετε σε συνδυασμό με τα εξτρέμ του. Στις 2 πτέρυγες υπήρχε η φαντασίωση του κάθε προπονητή. Τα 2 καλύτερα μπακ στον κόσμο μαζί, στην καλύτερη φάση των καριέρων τους. Καφού και Ρομπέρτο Κάρλος κατέπιναν αμέτρητα χιλιόμετρα και δε σου άφηναν να πάρεις ανάσα. Άψογοι τόσο στην άμυνα(κυρίως ο Καφού) αλλά και στην επίθεση(κυρίως ο Κάρλος) μπορούσαν σε κάθε ματς να κλέψουν την παράσταση και να είναι αυτό που λέμε «παίζω όλη τη γραμμή». Σε συνδυασμό και με την έλλειψη χαφ(πλην του Ντενίλσον) κάνει ξεκάθαρο το γεγονός πώς ο Σκολάρι ίσως και να μην είχε plan b σε περίπτωση που στράβωνε κάτι.
Και πάμε τώρα στο σημαντικότερο λόγο αυτού του συστήματος. Τα χαφ του. Με τον πρώην αρχηγό του Παναθηναϊκού και τότε της Άρσεναλ Ζιλμπέρτο Σίλβα να είναι η ήρεμη δύναμη στο κέντρο και τον Κλέμπερσον να βρίσκεται παντού στο γήπεδο(κάτι που είδε και ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον και τον αγόρασε, άσχετο αν δεν έπιασε στην Αγγλία), ο Σκολάρι είχε θωρακίσει το αμυντικό κομμάτι. Μπροστά δε χρειάστηκε να νοιαστεί και τόσο. Τα 3 R καθάριζαν για αυτόν. Εκτός από το «Φαινόμενο», ο Ριβάλντο(που 2 χρόνια μετά από αυτό το Μουντιάλ ερχόταν στην Ελλάδα για χάρη του Ολυμπιακού) έπαιζε σα δεύτερος επιθετικός δίπλα στον Ρονάλντο και έβγαινε προς τα έξω και τα πλάγια για να προωθεί το παιχνίδι. Μεγάλη αποκάλυψη ήταν όμως ο Ροναλντίνιο. Το χαμογελαστό παιδί από το Πόρτο Αλέγκρε είχε πάρει μεταγραφή στην Παρί Σαν Ζερμαίν και στο Μουντιάλ άρχισε να μας συστήνεται με τα υπέροχα μαγικά του, με αποκορύφωμα το φανταστικό γκολ κόντρα στον Σίμαν στον προημιτελικό με την Αγγλία.
Οφείλουμε πάντως να αναφερθούμε και στο γεγονός της προκλητικά ευνοϊκής διαιτησίας που είχε η Βραζιλία στον αγώνα με την Τουρκία στα πλαίσια του πρώτου ημιτελικού του Μουντιάλ. Μια Τουρκία που είχε εκπλήξει τους πάντες, που άφησε εκτός τη Σενεγάλη που έκανε πολύ καλή διοργάνωση και η οποία Τουρκία κοίταξε στα μάτια τους Βραζιλιάνους. Βέβαια, τα εγκλήματα που είχαν γίνει στο μεταξύ τους αγώνα στη φάση των ομίλων, πχ πέναλτι Παπουτσέλη, ή το θεατριλίκι του Ριβάλντο(δες βίντεο) θα μείνουν αξέχαστα.
Και πάμε τώρα στον μεγάλο τελικό. Η Γερμανία όπως σε κάθε σχεδόν διοργάνωση, παρουσιάστηκε σοβαρή και ανταγωνιστική. Με εξαίρεση τον Όλιβερ Καν, δε διέθετε κάποιον άλλον σούπερσταρ και βασίζοταν πιο πολύ στην ομαδική δουλειά. Στον τελικό τα βρήκε πάντως σκούρα, και παρόλο που στο πρώτο ημίχρονο άντεξε, στο δεύτερο, μοιραίος έγινε ο Γερμανός τερματοφύλακας, ο οποίος δεν μπλοκάρει το σουτ του Ριβάλντο και ο Ρονάλντο που κινήθηκε αστραπιαία κατάφερε να σκοράρει και να βάλει τις βάσεις για την επικράτηση. Το 2-0 έγινε λίγο αργότερα και ουσιαστικά έστρεψε πρωταθλήτρια κόσμου τη Βραζιλία.
Κλείνοντας, δε ξέρω αν αυτή ήταν η πιο ολοκληρωμένη ομάδα που έχει παρουσιαστεί ως τώρα σε τελική φάση Μουντιάλ, γιατί ο πάγκος της ομάδας δεν ήταν τόσο σπουδαίος(εξαίρεση αποτελούν οι Ντενίλσον και Έμερσον και ο 23ος παίχτης της ομάδας, ο Κακά, ο οποίος διαλέχτηκε απλά για να κλείσει η αποστολή και δεν έπαιξε ούτε λεπτό, κάτι αντίστοιχο με τον Ρονάλντο το 1994 στο Μουντιάλ των ΗΠΑ) αλλά η ενδεκάδα της ήταν ότι πιο ουσιαστικό και πλήρες εμφανίστηκε στα γήπεδα της Άπω Ανατολής. Κάθε παίχτης ήξερε το ρόλο του και στην ουσία οι 7 πίσω προσπαθούσαν έτσι ώστε τα 3 R μπροστά να έχουν την ξεγνοιασιά να κάνουν ό,τι θέλουν στην επιθετική γραμμή. Ένα υπέροχο Μουντιάλ κι ας μας επηρέαζε η διαφορά ώρας!