Καθόμουν να μιλήσω σε ένα φίλο για τον Ντάντο Πρσο, έχοντας δεδομένο πως οι νέες γενιές τον γνωρίζουν, και τότε έπεσα στη σκληρή συνειδητοποίηση: «Ποιος είναι αυτός ρε φίλε; Μήπως έπαιζε στην Ξάνθη;»
Μετά τη συνειδητοποίηση, έρχεται η ανάγκη να καλύψουμε αυτό το ιστορικό κενό μιλώντας για τον χεταίο Κροάτη που κάποτε παστέλωνε τέσσερα γκολ σε έναν αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ, πολύ before it was cool και ξεκίνησαν να το κάνουν συνήθεια οι Μέσσιδες, οι Λεβαντόφσκηδες και οι Κριστιάνοι αυτού του κόσμου.
Ποιος ήταν όμως ο Ντάντο Πρσο, που ξεκίνησε να γίνεται γνωστός στον κόσμο όχι νωρίς στην καριέρα του αλλά αρκετά αργά; Από πού ξεκίνησε για να καταλήξει ένας καλτ μύθος που οι νέες γενιές πρέπει να ψάχνουν, να ρωτάνε και να μαθαίνουν για αυτόν, έναν target man ολκής, έναν Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς πριν τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς;
Ξεκίνησε την καριέρα του από τα τοπικά της Γαλλίας. Μάλιστα, ήταν έτοιμος να παρατήσει την καριέρα του γιατί στην ουσία δεν έβγαζε χρήματα παρά μόνο έκανε το χόμπι του. Ήταν μηχανικός αυτοκινήτων και ό,τι έβγαζε το πρωί από εκεί, το έτρωγε το βράδυ στα τσιγάρα και τα ποτά (δικό μας παιδί ο Κροάτης, μερακλής).
Ήταν εκατό κιλά και στην Κροατία, την πατρίδα του (oι γονείς του είναι σερβικής καταγωγής), δεν τον υπολόγιζαν για ποδοσφαιριστή. «Όταν μεθάς, η ζωή σου αλλάζει. Στον πάτο του ποτηριού, όμως, είδα την αγάπη της ζωής μου». Και κάπως έτσι μπαίνει στην εξίσωση η Καρόλ, η Γαλλίδα για την οποία έχασε 20 κιλά και συνέχισε το ποδόσφαιρο, φτάνοντας στο σημείο-κλειδί για την καριέρα του το 1997.
Έπαιζε σε μια ημιεπαγγελματική ομάδα, τη Σαν Ραφαέλ, κι είχε την τύχη να παίξει ένα φιλικό με τη Μονακό. Ήταν ο καλύτερος παίκτης του αγώνα και αμέσως η Μονακό του προσέφερε συμβόλαιο!
Η πρώτη χρονιά ήταν δύσκολη, αν αναλογιστούμε πως είχε ανταγωνισμό τους Ανρί-Τρεζεγκέ-Ανελκά, κι έτσι εστάλη δανεικός στην Αζαξιό, όπου είχε περίπου ένα γκολ ανά 2 αγώνες.
Γυρνώντας πίσω, έσπειρε φόβο και τρόμο με τον Σαμπανί Νοντά, σκοράροντας ακατάπαυστα και φτάνοντας και μέχρι τα 4 γκολ σε εκείνη τη ματσάρα που έληξε 8-3 εναντίον της Λα Κορούνια κι έβαλε για πάντα τον Κροάτη στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Εκείνη η Μονακό, με Ζιουλί, Ροτέν αλλά και Ζήκο, ήταν ο ορισμός του outsider και η χαρά του ουδέτερου φιλάθλου, και ο Ντάντο Πρσο ήταν η προσωποποίηση όλων αυτών.
Το ακόμα πιο περίεργο στην ιστορία του ήταν πως μετά από εκείνη τη μαγική χρονιά που έφτασε μέχρι και τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, κι έπειτα έπαιξε και στο Euro 2004, ήταν πως ενώ ήταν ελεύθερος, δεν ενδιαφέρθηκε κάποια από τις super teams και τελικά πήγε στη Ρέιντζερς (ήταν και μεγάλος, βέβαια, και με προβλήματα τραυματισμών).
Αγαπήθηκε, φυσικά, και εκεί, δίνοντας μάλιστα κι έναν τίτλο στη Ρέιντζερς ενώ στο αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του, 50.000 μαζεύτηκε για να τον χειροκροτήσει για μια τελευταία φορά, με μπαταρισμένο το πόδι του.
Λίγα είπαμε και όχι και τόσο σημαντικά, όμως ο Πρσο έκανε κάτι που εμείς μόνο το ονειρευόμαστε: από ερασιτέχνης, έκανε το μπαμ σε ένα τυχαίο φιλικό ενώ ήταν ένας άνθρωπος βυθισμένος στο ποτό και την αμφιβολία, και κατέκτησε τον κόσμο.
Για αυτό δεν πρέπει να ξεχνιέται ο Ντάντο Πρσο, για να μας θυμίζει πως τα όνειρα τα κουβαλάμε μαζί μας και δεν τα πετάμε στο δρόμο.
