Μια από τις καλτ ποδοσφαιρικές προσωπικότητες που χάραξαν των 90’ς και early 00’s είναι αναμφιβήτητα ο Φαμπιέν Μπαρτέζ.
Αν και έχει ένα απίστευτο παλμαρέ με μια τρομερή καριέρα, έχοντας κατακτήσει όλους τους τίτλους που μπορεί να πάρει ένας ποδοσφαιριστής με τους συλλόγους του σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, είναι η προσωπικότητά του που τον κάνει να έχει θέση στο καλτ πάνθεον του ποδοσφαίρου.
Κατ’αρχάς μιλάμε για τον τύπο που πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ με την Μαρσέιγ το 1993, σήκωσε Παγκόσμιο και Ευρωπαϊκό με Γαλλία το 1998 και το 2000, πήρε 2 Πρέμιερ Λιγκ με την Γιουνάιτεντ και αποκλείστηκε το 2004 από τον Άγγελο Χαριστέα.
Το 1993 πήρε το παρατσούκλι “ο θεϊκός καραφλός” και μέχρι σήμερα είναι ο πιο κοντός τερματοφύλακας που έχει σηκώσει το Τσάμπιονς Λιγκ.
Σαν τερματοφύλακας δεν ήταν ο ψηλότερος αλλά ήταν πολύ ευέλικτος, γρήγορος και με εξαιρετικό άλμα. Διάβαζε το παιχνίδι και έδινε πάντα την εντύπωση ότι είχε μια περίσσεια αυτοπεποίθηση και άγνοια κινδύνου. Δεν τον άγγιζε κριτική, πίεση και λάθη που δεν τα απέφευγε. Στην μέρα του, μπορούσε να είναι ανίκητος αλλά και αυτοκαταστροφικός.
Το θέμα είναι ότι μπορούσε να είναι και ο χειρότερος του κόσμου ταυτόχρονα. Δεν υπάρχει γιατί, απλά επειδή ήταν ο Μπαρτέζ.
Του άρεσε να δημιουργεί κινδύνους από το πουθενά, να δοκιμάζει mind games σαν άλλοσ Jedi με τους αντιπάλους και τους διαιτητές και γενικά να δίνει λίγο χρώμα στην βαρετή ρουτίνα του πίσω από το τέρμα.
Όταν ο αντίπαλος είχε πέναλτι του άρεσε ν κάθεται στην γωνία και να σπαταλάει χρόνο μέχρι να εκνευρίσει τον αντίπαλο και να χάσει το πέναλτι!
Ίδιο σκηνικό στο 0.40 όταν ο διαιτητής διατάζει επανεκτέλεση και ο Φαμπιέν πέφτει στην ίδια γωνία και το πιάνει!
Ο ίδιος είχε πει ότι για να είσαι τερματοφύλακας στην Γιουνάιτεντ πρέπει να είσαι και επιρρεπής στα λάθη και να μην το παίρνεις πολύ στα σοβαρά. Αν κρίνουμε από τα δύο διάσημα σκηνικά κάτω, καταλαβαίνουμε περισσότερα.
Ειδικά αυτό το σκηνικό με τον Ντι Κάνιο το θυμάμαι σαν χθες. Τι ωραίες εποχές τότε στην Πρέμιερ Λιγκ…
Τραγική και η βραδιά του τότε στην εντός έδρας ήττα από την υπέροχη τότε Ντεπορτίβο. Ο Φαμπιέν ήταν απλά αψυχολόγητος.
Δημόσια είχε πει ότι δεν κρατάει τίποτε από όσα λέγονται στα αποδυτήρια.
“Δεν μπορώ να κάνω τίποτε γι’αυτό. Ακούω πράγματα από το ένα αυτί και βγαίνουν από το άλλο. Είχα πει σε έναν παίκτη ότι θα του κάνω μακρινή πάσα στον αγώνα και μου απάντησε ότι το αφεντικό είχε πει μόλις ότι αυτός ο παίκτης δεν θα έπαιζε στον αγώνα. Όλοι μου δίνουν συμβουλές αλλά ξέρουν ότι δεν θα ακούσω. Λειτουργώ με το ένστικτο”.
Ο Σερ Άλεξ είχε πει αστειευόμενος γι’αυτόν ότι μπορεί να είναι καλύτερος μέσα παρά στο τέρμα. Ο Μπαρτέζ ήθελε να πασάρει, να κάνει ντρίμπλες και πίστευε το ίδιο γι’αυτόν.
Τελικά, σε μια σπάνιας καλτίλας ημέρα, ο Σερ Άλεξ του έδωσε φανέλα παίκτη μετά από πιέσεις του Φαμπιέν και τον έβαλε σαν αριστερό εξτρέμ σε ένα φιλικό στην Σινγκαπούρη το καλοκαίρι του 2001. Ο Σερ Άλεξ δήλωσε ανακουφισμένος που δεν σκόραρε.
Και πάλι, ο τύπος είχε μια μαγική ικανότητα να αντιστρέφει το κλίμα εναντίον του με εντυπωσιακές επεμβάσεις μέχρι να ξανακάνει τις γκάφες του.
Η υπομονή του Σερ Άλεξ τελείωσε επίσημα το 2003 όταν τον έδωσε δανεικό στην Μαρσέιγ.
Εκεί θα αποκλείονταν για έξι μήνες από τα γήπεδα επειδή ένιωσε την ανάγκη να ξελαφρώσει στον αγωνιστικό χώρο (βλέπε κεντρική φωτό). Και άλλους έξι όταν έφτυσε έναν διαιτητή.
Δεν θα ήταν η πρώτη φορά. Το 1996 είχε αποκλειστεί για δύο μήνες λόγω χρήσης μαριχουάνας.
Και όμως, κράτησε την θέση του σαν βασικός στην Εθνική Γαλλίας μέχρι και το Μουντιάλ του 2006 ως φιναλίστ τελικού.
Στο Μουντιάλ του 1998 ο Λοράν Μπλαν είχε μια ιδιαίτερη προκατάληψη, καθώς πριν από την έναρξη κάθε ματς φιλούσε την φαλάκρα του Μπαρτέζ.
Το ίδιο θα έκανε και στην Γιουνάιτεντ πριν κάθε αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ αλλά χωρίς την ίδια τύχη.
Ο ίδιος ο Φαμπιέν ήταν πάντα προληπτικός. Του άρεσε να φοράει κόκκινα σλιπάκια όταν έπαιζε και έσκιζε τα μανίκια των φανέλων του
Του άρεσε πολύ να καπνίζει επίσης. Κάτι που ήξερε ο Σερ Άλεξ και μάλιστα μια φορά τον είχε πιάσει και να καπνίζει σε εστιατόριο μια μέρα πριν από το παιχνίδι. Ο Μπαρτέζ προσπάθησε να το κρύψει αλλά ο τιτάνας Σκωτσέζος απλά του απάντησε: “μην σκας παλικάρι μου, θα παίξεις αύριο έτσι και αλλιώς”. Ο Σερ Άλεξ είχε δηλώσει ότι προτιμάει να καπνίζει ο παίκτης από το να πίνει.
Το 2008 άλλαξε καριέρα και μπήκε στα μηχανοκίνητα σπορ, φτιάχνοντας ομάδα racing και κερδίζοντας στην Γαλλία το 2013.
Γενικά ο Μπαρτέζ δεν έκανε ποτέ τον κόσμο να βαρεθεί. Βαριόνταν ο ίδιος να γίνονται όλα όπως προβλέπονταν. Σε κάθε τρόπαιο και μια εντυπωσιακή επέμβαση θα υπήρχε μια χοντράδα αψυχολόγητη.
Δεν τον ένοιαζε τίποτε, δεν τον άγγιζε τίποτε, ήθελε απλά να κάνει το κομμάτι του.
Zero fucks given και σε όποιον άρεσε!