Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον είναι από τους σπουδαιότερους μάνατζερ όλων των εποχών. ‘Οχι μόνο στο ποδόσφαιρο . Δεν είναι τυχαίο που έκανε και διάφορες ομιλίες στους γιάπηδες του Χάρβαρντ, δεν είναι τυχαίο που έχουν γυριστεί ντοκιμαντέρ, έχουν γραφτεί βιβλία και εμφανίζονται συνεχώς ιστορίες για τις μεθόδους του. Για την απίστευτη διάρκεια επιτυχιών του, την ικανότητα να κάνει μέτριους παίκτες υπερβολικά χρήσιμους.
Για την μοναδική ικανότητα να σχεδιάζει μακρυπρόσθεμα, να προσαρμόζεται σε κάθε εποχή, να αντιστέκεται στην πίεση. Τουναντίον, λάτρευε την πίεση, την δημιουργούσε ο ίδιος. Να καθοδηγεί ολόκληρο οργανισμό, να εφαρμόζει μεθόδους για να δώσει κίνητρα σε όλους, να ελέγχει από τον καθαριστή μέχρι την τελευταία πένα που θα δίνονταν για μεταγραφές. Να μαθαίνει από τα λάθη του. Να ξέρει πότε θα διώξει τον κάθε παίκτη, ανεξάρτητα από την προσφορά του στην ομάδα. Να έχει πάρει τον σεβασμό όλων των αντιπάλων. Και τόσα άλλα παραδείγματα ανεπανάληπτου leadeship.
Τρομακτικός, ξεροκέφαλος, πατρική φιγούρα, ξηγημένος, δίκαιος, άδικος, παράξενος, αδυσώπητος, με πολύ χιούμορ, σεβάσμιος, είναι μερικά από τους δεκάδες χαρακτηρισμούς που θα περιέγραφαν τον Φέργκιουσον.
Ας δούμε 11 ιστορίες που έδειξαν τι εστί Σερ Άλεξ Φέργκιουσον.
Τα αυτόγραφα (ιστορία του Πατρίς Εβρά)
Mind games
Ο Φέργκιουσον ήταν ο απόλυτος μάγος των mind games.
Στην κούρσα τίτλου για το πρωτάθλημα του 1996, η Νιούκαστλ ήταν 10 βαθμούς μπροστά πριν την αλλαγή του χρόνου. Όταν άρχισε τις δηλώσεις περί πίεσης και αν θα άντεχε, η Νιούκαστλ άρχισε να χάνει βαθμούς και στο τέλος βγήκε δεύτερη, πίσω από την Γιουνάιτεντ.
Το ίδιο φυσικά έγινε και στην περιόδο 2008-2009, με την Λίβερπουλ του Μπενίτεθ. Η Λίβερπουλ διέσυρε μέχρι και με 1-4 εκτός την Γιουνάιτεντ, είχε μεγάλη διαφορά βαθμών, αλλά ο Μπενίτεθ δεν μπορούσε να διαχειριστεί την πίεση των δηλώσεων του Σερ Άλεξ. Η νευρικότητα και η ανικανότητά του να διαχειριστεί τις καταστάσεις κόστισαν στην Λίβερπουλ ένα πρωτάθλημα που μπορούσε να έρθει πολύ νωρίτερα.
Δεν ασκούσε πίεση μόνο στους αντίπαλους προπονητές με τις δηλώσεις του. Το ίδιο έκανε με τους διαιτητές. Δηλώσεις όπως “ελπίζω ο διαιτητής να είναι έμπειρος και να μην επηρεαστεί από την έδρα” φρόντιζαν να έχει τουλάχιστον μια ίση αντιμετώπιση. Και φυσικά πάντα παρότρυνε τους παίκτες του να περικυκλώνουν και να “φοβίζουν” τον διαιτητή, όχι για να διαμαρτυρηθούν απαραίτητα για την φάση που προέκυψε, αλλά για να εξασφαλίσουν ότι δεν θα ξανασυμβεί.
Hairdryer treatment
Διάσημος είναι ο τρόπος που ο Σερ Άλεξ θα αφύπνιζε και θα έκραζε τους παίκτες στο ημίχρονο ή μετά τον αγώνα. Θα έσκυβε μπροστά στο πρόσωπό τους και θα φώναζε τόσο δυνατά και τρομακτικά που φαίνονταν ότι χρησιμοποιούσαν το πιστολάκι μαλλιών με τα μαλλιά τους να σηκώνονται, οπότε αυτή η μέθοδος ονομάστηκε “hairdryer treatment”.
Το πιο διάσημο περιστατικό φυσικά δεν ήταν άλλο από αυτό με τον Μπέκαμ. Η Γιουνάιτεντ είχε χάσει 2-0 και ο Φέργκιουσον κατέληξε ότι ο Μπέκαμ θα ήταν ο αποδιοπομπαίος τράγος. “Ντέιβιντ, παραδέξου ότι έφταιγες στο γκολ” του έλεγε συνέχεια ωρυόμενος. Ο Μπέκαμ αρνούνταν και σε κάποια στιγμή είπε και τη λέξη από f. Ο Σερ Άλεξ κλώτσησε ένα παπούτσι και κατέληξε στο φρύδι του Μπέκαμ. Τα ταμπλό πήραν φωτιά, ο Μπέκαμ θα αποτελούσε παρελθόν λίγους μήνες μετά για την Ρεάλ.
Άλλες φορές, θα φώναζε στα μούτρα πιτσιρικάδων που μπορεί να μην έφταιγαν, αλλά θα ήταν ο τρόπος του να αφυπνίσει την ομάδα. Ο Γκιγκς είχε δηλώσει ότι μερικές φορές δεν χρειάζονταν να πε τίποτε, ο τρόπος που θα κοιτούσε έναν παίκτη θα τα έλεγε όλα και θα ήταν πολύ πιο τρομακτικό από τις φωνές του. Ο Σμάιχελ είχε περιγράψει τις εκρήξεις του Σερ Άλεξ ως “τυφώνα σε ένα μικρό δωμάτιο”.
Υπήρχαν και φορές, που ο Φέργκιουσον θα απολογούνταν μετά στον παίκτη, συνειδητοποιώντας πόσο χρήσιμος ήταν στον αγώνα, ενώ τον είχε κράξει, σαν τον Πολ Σκόουλς.
Η σαλάτα με τον Ρίο Φέρντιναντ
Πριν από έναν αγώνα, στην καντίνα της ομάδας κατά την διάρκεια του γεύματος, ο Ρίο Φέρντιναντ γελούσε συνέχεια, έκανε συνεχώς πλάκες στους συμπαίκτες του και ακούγονταν πολύ δυνατά. Ο Φέργκιουσον, σηκώθηκε, πήγε προς το μέρος του και του πέταξε στο στήθος μια παγωμένη σαλάτα, χωρίς να πει το παραμικρό, αφήνοντας τους πάντες άφωνους. Μετά γύρισε στο μέρος που έτρωγε και συνέχισε κανονικά το γεύμα του σε απόλυτη ησυχία.
Ο ερχομός του Κάρλος Τέβες
“Όταν έφτασα στη Γιουνάιτεντ, ο Φέργκιουσον με ρωτούσε συνέχεια, αν θα έγραφα την κόρη μου στο σχολείο, αν θα ζούσαμε σε ένα σπίτι ή ένα διαμέρισμα, τι μας άρεσε να κάνουμε, τι άρεσε στην γυναίκα μου και άρχισε κυριολεκτικά να μου επιβάλει σε ποιο σχολείο να βάλω το κορίτσι μου, πού να ζήσω, πού να βγαίνουμε έξω. Μετά από κάποιο καιρό, με κάλεσε πίσω στο γραφείο του και με ρώτησε: Είναι όλα έτοιμα για την κόρη σου; Ναι, όλα είναι έτοιμα .Έχετε σπίτι; Ναι, έχουμε σπίτι. Χρειάζεσαι κάτι άλλο; Όχι, όλα είναι οκ. Και είπε: Πολύ καλά, τώρα πρέπει απλώς να ανησυχείς για το να παίξεις ποδόσφαιρο και τίποτα άλλο. Ο Φέργκιουσον ήταν κάτι άλλο”.
H μοϊκάνα του Ντέιβιντ Μπέκαμ
Το χαμένο πέναλτι του Νάνι
“Με τον Φέργκιουσον ζούσαμε στην ίδια γειτονιά. Πριν από ένα εκτός έδρας ματς με τη Φούλαμ ρώτησε αν μπορεί κάποιος να τον γυρίσει μετά σπίτι από τον σταθμό των τρένων κι εγώ προσφέρθηκα. Εκείνη τη μέρα ένιωθα τρομερή αυτοπεποίθηση, γι’αυτό όταν κερδίσαμε πέναλτι πήρα τη μπάλα στα χέρια, ενώ κανονικά τα εκτελούσε ο Γκιγκς. Το εκτέλεσα, αστόχησα και αντί να κερδίσουμε έληξε 2-2. Στα αποδυτήρια μας έκραξε άσχημα μπροστά σε όλους. Και εμένα και τον Γκιγκς που με άφησε. Το χειρότερο ήταν που έπρεπε μετά να τον γυρίσω σπίτι. Ήταν η πιο άβολη οδήγηση της ζωής μου. Σε όλη τη διαδρομή δεν είπε ούτε μια λέξη.”
Τότεναμ
Το καλωσόρισμα του Αντρέι Καντσέλσκις
” Όποτε ένας ξένος ποδοσφαιριστής έρχονταν στην ομάδα, οι ντόπιοι θα του έμαθαν πώς να βρίζει. Έχω δει ακριβώς το ίδιο με Βραζιλιάνους παίκτες, όταν ήμουν προπονητής στη Ρωσία. Μου έμαθαν επίσης τον σωστό τρόπο πως να απευθύνομαι στον μάνατζερ. Μία από τις πρώτες φορές που συνάντησα τον Άλεξ Φέργκιουσον στους διαδρόμους , με ρώτησε, ” Αντρέι, τι κάνεις;”. Του χαμογέλασα και του απάντησα: “‘Αντε γ…σου Σκωτσέζε μπ…δε”. Ο Φέργκιουσον σταμάτησε σαστισμένος και μετά άρχισε να χαμογελάει, καθώς άκουσε γέλια να αντηχούν στον διάδρομο, ενώ εγώ στεκόμουν εκεί σαστισμένος”.
Προετοιμασία πριν τους αγώνες
Πάλι διηγείται ο Ρίο Φέρντιναντ: “Δεν ήξερες ποτέ τι θα γίνει όταν σε καλούσε στο γραφείο. Ήταν σαν να είσαι ένα παιδί στο σχολείο και μάθαινες ότι ήθελε να σε δει ο διευθυντής. Οι υπόλοιποι όταν το μάθαιναν θα γελούσαν και θα αναρωτιόσουν τι είχες κάνει. Θυμάμαι μία φορά, πριν τον αγώνα με την Νιούκαστλ,στον δρόμο με το λεωφορείο, με κάλεσε και μου έδωσε μια φάπα. Ξαφνιάστηκα, λέω είμαι ενήλικας, τι κάνεις; Συνέχισε: “Ο Γκρεγκ Μπέλαμι μιλούσε για σένα τις τελευταίες μέρες, ότι θα σε διαλύσει σήμερα. Είσαι έτοιμος; Γιατί αν σε διαλύσει, δεν θα επιστρέψεις στο λεωφορείο”. Ήξερε πως να πατήσει το κουμπί κάθε παίκτη, πως να του δώσει κίνητρο”.
Ο Ρόι Κιν ήταν τραυματίας και ήταν αμφίβολο αν θα έπαιζε. Ο Φέργκιουσον του είπε απλά “δεν περίμενα και πολλά, ακόμη και αν έπαιζες”. Ο Κιν έπαιξε και κέρδισε το βραβείο του MVP.
Πριν τον τελικό Τσάμπιονς Λιγκ του 2008 με την Τσέλσι είχε πει τα εξής, όπως τα διηγείται ο Εβρά:
“Έχω ήδη κερδίσει. Δεν χρειάζεται καν να παίξουμε αυτό το παιχνίδι. Κοίτα τον Πατρίς Εβρά. Έχει 24 αδέρφια και αδερφές. Φανταστείτε τι έπρεπε να κάνει η μητέρα του για να βάλει φαγητό στο τραπέζι”. Μετά στράφηκε στον Γουέιν Ρούνεϊ. “Κοίτα τον Γουέιν. Μεγάλωσε σε ένα από τα πιο δύσκολα μέρη του Λίβερπουλ…”. Μετά στράφηκε προς την Παρκ Τζι-Σουνγκ. “Κοίτα τον Τζι, έχει έρθει από τη Νότια Κορέα”…. Καθώς το αφεντικό μιλούσε για τις ιστορίες μας, αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι αναφερόταν σε μια συντροφιά. Δεν ήμασταν απλώς μια ποδοσφαιρική ομάδα — ήμασταν άνθρωποι από κάθε γωνιά του κόσμου, από κάθε είδους πολιτισμούς, φυλές και θρησκείες. Και τώρα ήμασταν εκεί, μαζί σε ένα καμαρίνι στη Μόσχα, πολεμώντας για έναν κοινό σκοπό. Μέσα από το ποδόσφαιρο είχαμε γίνει αδέρφια. Αυτή είναι η νίκη μου! είπε ο Φέργκιουσον. Όλοι μας είχαμε ανατριχιάσει. Μετά βγήκαμε και κερδίσαμε το Champions League”.
