Δεν γινόνταν να μην τιμήσουμε το ορόσημο της παιδικής μας ηλικίας (και του κινηματογράφου) αυτή την εβδομάδα. Ήτανε 22 Νοεμβρίου του 1995 όταν το Toy Story, πρώτη ταινία της Pixar και πρώτη κυκλοφορία κινουμένων σχεδίων δημιουργίας υπολογιστή, κυκλοφόρησε στις αίθουσες. Η τεράστια καλλιτεχνική επιτυχία οδήγησε σε τρία εξίσου επιτυχημένα sequel.
Η ταινία είναι η αγαπημένη του γράφοντα ανεξαρτήτου είδους και προελεύσεως οπότε το να γράψω κάτι γι’αυτή την ταινία είναι συναρπαστικό και πολύ δύσκολο ταυτόχρονα. Ό,τι και να γραφτεί, όσα και να αποτυπωθούν δεν θα είναι αρκετά να φτάσουν τα συναισθήματα που προκαλεί αυτή η ταινία, ακόμη και σήμερα.
Γιατί αγαπάω τόσο πολύ το Toy Story; Θα σταθώ στην ελληνική έκδοσή του γιατί αυτή με μεγάλωσε. Όσο και να αγάπησα το ορίτζιναλ και τα σήκουελ, η ζεστασιά του πρώτου οφείλεται και στην εξαιρετική δουλειά που είχε γίνει στην μεταγλώτιση και στην νοσταλγία.
Για τις υπέροχες σκηνές του:
Από την επιχείρηση πάρτυ Andy στην αρχή με τους αφοσιωμένους στρατιώτες και την “δεν ήταν πτήση αυτό, ήταν πτώση με στυλ” του Buzz στην αρχή, μέχρι την διάσωση Woody και ξανά την “δεν είναι πτήση, είναι πτώση με στυλ” του Buzz στο τέλος, δεν υπάρχει σκηνή που δεν είναι διασκεδαστική στα 80 λεπτά της ταινίας.
Π.χ. όλη αυτή η σκηνή είναι χρυσός. Οι ατάκες “…αλλά ΔΕΝ είμαι στο πλανήτη μου”, “είμαι μόνος καουμπόι”, “είναι ΤΕΛΕΙΑ ώρα για πανικό“, “είσαι ένα αξιολύπητο ανθρωπάκι. Και σε λυπάμαι”, τα μπουκετίδια, ο εκνευρισμός του Woody για το ότι ο Buzz δεν έχει συνειδητοποιήσει την ταυτότητά του…Τι να πρωτοδιαλέξεις γενικά από σκηνές!
Η σκηνή με την δαγκαααααααάνα, δυστυχώς δεν υπάρχει στα ελληνικά.
“Ένας ξένος. Από μακριά; Ο-οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο….”, “Ε! ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ! ΚΟΨΤΕ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟΜΟΥΡΗΔΕΣ!!”.
Για τις ατακάρες του:
“Ίσως έφαγε πολύ κέικ και παγωτό, ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ”, “είμαι μόνος καουμπόι” είναι δύο από τις φράσεις που χρησιμοποιώ όταν το επιτρέπουν οι περιστάσεις.
Από εκεί και πέρα ποιος αντιστέκεται στα “κάποιος δηλητηρίασε τον νερόλακο”, “γιατί εμείς τα παιχνίδια βλέπουμε τα πααααααάντα…ΓΙ’ΑΥΤΟ ΝΑ ΣΑΙ ΕΝΤΑΞΕΙ”, “μυστική αποστολή σε άγνωστο διάστημα” κλπ.
Για τον Sid Phillips
Δεν είναι μόνο οι ατακάρες του κακομαθημένου μαλακισμένου πιτσιρικά γείτονα που “ανατινάζει τα παιχνίδια, έτσι για πλάκα”. Ο Sid είναι ένας συναρπαστικός κακός που παίρνει το χειρότερο μάθημα για το κακό που έχει προκαλέσει, όντας πριν ένας από τους πιο κακούς στην ιστορία του κινηματογράφου κατ’εμέ. Κατ’αρχάς υπάρχει το μυστήριο αν γνωρίζονται με τον Andy. Υπάρχουν αναφορές ότι τον σούταραν από την παιδική κατασκήνωση (“τον έδιωξαν νωρίτερα φέτος”) αλλά δεν ξέρουμε τις σχέσεις που έχει στην οικογένειά του. Βασανίζει συναισθηματικά την αδερφή του Hannah, η μάνα του ακούγεται ελάχιστα ενώ ο πατέρας του κοιμάται σε μια σκηνή. Ένα λαμπρό παράδειγμα του κακού που δίνει το στοιχείο της αγωνίας και της λύτρωσης στην ταινία, ενώ κάθε ατάκα του είναι χρυσός.
“Έι έχεις μυαλό εκεί μέσα;” (ατάκα που πρέπει να την απευθύνουμε σε πολλούς)
“Ω όχι Χάνα…Κοίτα! Η Τζένη! Είναι άρρωστη! Πρέπει να τις κάνω μια απότις εγχερίσεις μου!” (“Δεν το πιστεύω ότι δεν σπούδασε ποτέ του ιατρική αυτός” η εξίσου ατακάρα του Buzz)
“ΠΟΥ’ΝΑΙ ΟΙ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΛΟΙΠΟΝ;”
“Πάντα ήθελα να βάλω έναν διαστημάνθρωπο σε τροχιά”
Πρόκειται για ένα σωστό γαμοπαίδι αφοσιωμένο στον σκοπό του, ποιος άλλος ξυπνάει στις 8.20 και το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να ανατινάξει παιχνίδι.
Ο θρύλος το έχει ώστε ο χαρακτήρας του να βασίζεται σε παλιό υπάλληλο της Pixar που διέλυε τα παιχνίδια και έφτιαχνε παραμορφώσεις αυτών.
Για τα τραγούδια του
Το original soundtrack είναι υπέροχο και αντάξιο είναι τα τραγούδια με την φωνάρα του Τζίμη Πανούση. Όλα τους αναβλύζουν διαφορετικά συναισθήματα και είναι τόσο κολλητικά ταυτόχρονα!
Το τραγούδι της πρώτης σκηνής “Εγώ και εσύ μαζί” κάνει μια θαυμάσια εισαγωγή στον χαρακτήρα του Woody και προσφέρει μια θαλπωρή και ζεστασιά για έναν μικρό ύμνο της φιλίας.
Πολύ χιούμορ, αλλοπρόσαλλα συναισθήματα και ένα τεράστιο παράπονο στο “Παράξενα πράγματα”, όταν ο Woody αντιλαμβάνεται την κατάσταση των νέων πραγμάτων.
Και τέλος μια από τις πιο όμορφες σκηνές, αν όχι η πιο όμορφη. Πικρό, συγκινητικό,ανατριχιαστικό και το καλύτερο από τα τρία, μια ωδή στην απογοήτευση και στο σοκ που σε διακατέχει όταν αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είσαι αυτός που σε έκαναν να πιστέψεις, όταν ολόκληρη η ζωή σου ήταν ένα ψέμα.
Δεν χρειάζονται παραπάνω να ειπωθούν.Το Toy Story θα είναι για πάντα η αγαπημένη μου ταινία. Για τους παραπάνω λόγους καθώς και ότι αποτελεί έναν ύμνο στην φιλία και στην αναζήτηση της ανθρώπινης ταυτότητας, πάντοτε φιλτραρισμένη μέσα από τα πλαίσια της παιδικής αθωότητας.