Ο Ρος Γκέλερ είναι ο καλύτερος, πιο αστείος και ενδιαφέρον χαρακτήρας από τα Φιλαράκια (η μυθική σειρά των 90’ς άφησε εποχή και θα βλέπεται και το 3010 λογικά και δικαιολογημένα) και ο μόνος πλέον μου θα με κάνει να γελάσω, άντε λίγο και ο Τσάντλερ με τον αυτοσαρκασμό του.
Μόνο Ρος Γκέλερ.
Ο αυτιστικός και τρις χωρισμένος (Divorce Force) παρανοϊκός καθηγητής Παλαιοντολογίας δεν διδάσκει μόνο για δεινόσαυρους αλλά και για έναν τρόπο ζωής. Ακόμη και σε σειρά του Hollywood, παρά την (φαινομενικά μεγάλη) καρδιά του και την αγάπη για τους φίλους του, μοιάζει απίστευτο πως αυτό το άτομο διδάσκει σε πανεπιστήμιο και είναι τουλάχιστον υποφερτό στην παρέα και σε γυναίκες όλες τις σεζόν που τον ερωτεύονται και φαντάζονται μια ζωή μαζί του. Από τις πιο σκοτεινές θεωρίες της σειράς είναι ότι μετά από την όγδοη σεζόν ο Ross χάνει τελείως την κηδεμονία του γιου του και γι’αυτό δεν ξαναεμφανίζεται ξανά. Ως ο μορφωμένος της παρέας με τον Τσάντλερ, έχει και τα περισσότερα θέματα που τον κάνουν όλο και πιο ανυπόφορο αλλά και τόσο αστείο ταυτόχρονα.
Θεωρώ πλέον τον David Swimmer όχι απαραίτητα τον πιο ταλαντούχο στην σειρά (μπορεί και να είναι) αλλά ως αυτόν που έδωσε έναν ξεχωριστό ρόλο με διαφορετική προσέγγιση από τους υπόλοιπους, με ένα παίξιμο αποκλειστικά δικό του που απογείωσε τον χαρακτήρα σταδιακά από έναν λυπημένο χωρισμένο μπαμπά σε έναν αυτιστικό και κοινωνικά επικίνδυνο άτομο που χρήζει ιατρικής βοήθειας.
Τι να πεις για το άτομο που ξεστόμισε το όνομα της πρώην του στον γάμο; Ποτέ δεν κατάλαβα το μίσος του κοινού προς την Έμιλυ. Ήταν 100 φορές καλύτερη και δεν άξιζε τον Ροςποτέ.
Τι να πεις για το άτομο που οργάνωσε την κηδεία του για να δει πόσοι θα τον τιμούσαν;
Τι να πεις γι’αυτό το άτομο που έκανε το χειρότερο μαύρισμα όλων των εποχών επειδή μετρούσε τα δευτερόλεπτα με τον δικό του καθυστερημένο τρόπο.
Ή νόμιζε επειδή θα ασπρίσει τα δόντια του θα είχε επιτυχία στο ραντεβού; Είναι συνηθισμένο όταν ο Ρος όταν μπλέκει σε τέτοιες awkward καταστάσεις αλλά όταν βγαίνει και από πάνω και φρικάρει φωνάζοντας είναι αποθέωση. Είναι τρόπος ζωής ο Ρος.
Το Unagi λογικά είναι η πιο εκνευριστική σκηνή του μετά από αυτή που πάει στην εταιρεία της Ρέιτσελ όταν σκίζεται στην δουλειά να γιορτάσει την επέτειό τους φέρνοντας κρασί και φαγητό. Δείγμα νοσηρού ατόμου με μπόλικα κατάλοιπα εγκατάλειψης, μοναξιάς και αυτισμού.
Στην επαγγελματική του ζωή είναι υπέροχα απαράδεκτος ή απαράδεκτα υπέροχος. Προσπαθεί να μιμηθεί την βρετανική προφορά για παραπάνω κύρος, μιμείται τον ήχο του βελοσιράπτορα (προσκύνημα) και ρολάρει με skate στην αίθουσα. Τα φτιάχνει με μαθήτριές του και ουρλιάζει για το σάντουιτς που του έκλεψε το αφεντικό του.
Tα παρακάτω βίντεο στα οποία έχει αφαιρεθεί το ψυχαναγκαστικό γέλιο του κοινού δείχνουν δύο πράγματα: πόσο άρρωστος είναι ο Ροςκαι πόσο καλύτερο θα ήταν ένα sitcom χωρίς γέλια προηχογραφημένα από το κοινό. Γι’αυτό αγαπάω άλλες σειρές όπως το Office και το It’s Always Sunny In Philadelphia.
Παίρνοντας το παραπάνω βίντεο πάμε σε μια άλλη διάσταση – οντότητα του Ρος, τον Creeper Ross. Εδώ εισβάλει στο σπίτι της πρώην του για να πάρει ένα πουκάμισο και λέει όταν τον παίρνει χαμπάρι “not touching myself if that makes anyone less uncomfortable”. Ο Ρος γίνεται σταδιακά όλο και πιο κωμικά αρρωστημένος σαν χαρακτήρας αλλά ρεαλιστικά θα ήταν υπό ψυχιατρική επίβλεψη τουλάχιστον.
Και περνάμε στο ultimate level Ross= Ρος+ Creepy Ross + εσωτερική φωνή Ross που είναι μια οντότητα από μόνη της και τον καθοδηγεί να κάνει Ρος πράγματα έχοντας τις πιο νοσηρές σκέψεις.
Όπως το να νομίζει ότι του κάνει σινιάλο η Ρέιτσελ και την επισκέπτεται με έναν σκοπό.
Όπως το να επιταχύνει το μαρτύριο της κολασμένης ζέστης στα πόδια του και να τον οδηγήσει στην δεύτερη καλύτερη σκηνή του.
Όπως το να επιταχύνει το μαρτύριο της κολασμένης ζέστης στα πόδια του και να τον οδηγήσει στην δεύτερη καλύτερη σκηνή του.
Μόνο Ρος. Ο μόνος που θα έβλεπα ένα spin off γι’αυτόν.
