Ήταν 17 Απριλίου του 2011 όταν έσκαγε η βόμβα του ΗΒΟ Game of Thrones, που έμελε να αλλάξει την τηλεόραση, να ορίσει μια σειρά – φαινόμενο με παγκόσμιο μάρκετινγκ και να καθηλώσει εκατοντάδες εκατομμύρια θεατές, κάνοντάς τους να περιμένουν πότε θα έρχονταν ο Απρίλιος κάθε χρόνο ώστε να δουν τι θα γίνει.
Φυσικά το σύμπαν του G.R.R. Martin δεν ήταν καινούργιο για πολλούς από αυτούς. Η σειρά των βιβλίων του που βασίστηκε η σειρά “Song of Fire & Ice” είχε ήδη 4 βιβλία και το πέμπτο βγήκε πάνω στο τέλος της πρώτης σεζόν.
Αρχικά ήθελα να γράψω για το πως ξεκίνησε και πόσο παρατημένη κατέληξε η σειρά μετά από 8 χρόνια (7 σεζόν, μια χρονιά πήρανε διάλειμμα για να σκεφτούν πως θα γράψουν την χειρότερη σεζόν που έχει δει ο πλανήτης -μετά ήρθε και το House of Cards – χωρίς να έχουν το παραμικρό σεβασμό στον ίδιο τους τον εαυτό οι δύο δημιουργοί) αλλά άλλαξα γνώμη και είπα να βάλω 10 αγαπημένες μου σκηνές από την σειρά.
Μπορεί το τέλος να είναι απογοητευτικό, να μην έχω κανένα ενδιαφέρον για το θα γίνει στα βιβλία που δεν έχω διαβάσει, αλλά θα υποκλίνομαι πάντα σε αυτές τις σκηνές έχοντας σίγουρα αφήσει εκτός άδικα πολλές.
1 ) Ο Robert Baratheon με τον Ned Stark στο συμβούλιο.
Ο Robert ήταν ο αγαπημένος μου χαρακτήρας στην πρώτη σεζόν. Αηδιαστικός σε όλα σχεδόν, αλλά στο βάθος ευαίσθητος για την καψούρα του (αδερφή του Νεντ) ή έτσι θέλει να πιστεύει ο ίδιος, και αδυσώπητος όταν πρόκειται και για τον παραμικρό κίνδυνο στο βασίλειό του. Ίσως η αγαπημένη μου σκηνή σε όλη την σειρά, εκπληκτικός διάλογος μεταξύ των δύο φίλων που μεγάλωσαν μαζί, πολέμησαν, έγιναν φοβεροί και τρανοί αλλά θα ήταν πάντα διαφορετικοί. Ο δε ηθοποιός που έπαιζε τον Robert ήταν φανταστικός.
2 ) Μονομαχία Jaime με Ned
άλλη μια φανταστική σκηνή που δείχνει την ποιότητα του καθενός τόσο στο σπαθί όσο και στον χαρακτήρα. Δεν ξαναείδαμε ποτέ τον Jaime να μάχεται και να δικαιολογεί τον μύθο του στο 100%.
3) Faceless men
ΡΕ ΑΣΕΒΑΣΤΟΙ, φτιάχνετε αυτή την ΨΑΡΩΤΙΚΗ ΟΣΟ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΠΟ ΠΑΝΩ σκηνή και στο τέλος βγάζετε ένα ολόκληρο μηδενικό με τους Faceless Men.
4) Tywin Lanister
Όλες οι σκηνές του Tywin να δείχνει την δύναμή του με τον τρομερά κλασάτο Charles Dance. Η φωνή του, το ανάστημά του, το κύρος του, τα επιχειρήματά του, το βλέμμα του, απίστευτη ψαρωτική φιγούρα.
5) Τα τοπία των Nightwalkers
καταστρέψουν και το μυστήριο του Night King, είχαν τέτοιες απόκοσμες στιγμές σε κάτι μέρη που μόνο οι Immortal περιγράφουν στους στίχους τους.
6) Bronn vs Sir Vardys
Η γέννηση του bromance με τον Tyrion όπως τον αγάπησε το κοινό (σαν εδώ) και όχι όπως τον έκαναν στο τέλος με τις τραγικές ατάκες του, με τον Bronn, τον τυχοδιώκτη υπερταλαντούχο στο σπαθί και φραγκοφονιά αλήτη. Εδώ τελειώνει τον και καλά από τους καλύτερους ιππότες στην οικουμένη και τον κάνει τελείως σκουπίδι.
7) Hold the Door
Όλο το concept με τα “ταξίδια” του Bran στο παρελθόν ήταν τόσο συναρπαστικό και αυτή η σκηνή την βρήκα πολύ πιο ανατριχιαστική από το Red Wedding. Εκπληκτική η σκηνοθεσία και η εκτέλεσή της από όλους για το τέλος ενός ήρωα.
8) Jaime με Olenna
Ο τελευταίος εξαιρετικός διάλογος της σειράς με τον Jaime και την Olenna.
9) Hound και Brotherhood
M’αρέσει πολύ αυτή η σκηνή με την επανένωση Hound και Brotherhood. Το υπόβαθρό της, οι διάλογοί της (ατακάρες από Hound που ήταν ίσως ο μοναδικός που δεν τον έκαψε η σειρά τόσο).
10) Sword of the Morning
Κλείνω με την αγαπημένη μου σκηνή των τελευταίων σεζόν και γενικά νο2 στην σειρά. Το ταξίδι του Bran στην θρυλική μονομαχία του Ned με τον Sword of the Morning έξω από τον πύργο που κρατιόνταν η αδερφή του Ned. Φανταστική χορογραφία και η κραυγή του Bran στον πατέρα του γέμισε τόσα ερωτηματικά και θεωρίες παραπάνω που απαντήθηκαν με ένα τεράστιο μηδέν από όλες τις πλευρές.
Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, οι αναμνήσεις και αυτές οι σκηνές που έχει ο καθένας σαν αγαπημένες θα είναι η κληρονομιά μιας σειράς που δεν την σεβάστηκαν οι ίδιοι οι δημιουργοί της και μοιραία έγινε περίγελος στο τέλος της.
Μέχρι τότε θα τις βάζουμε που και που λέγοντας πόσο καλή ήταν κάποτε σαν θέαση και ίσως νοσταλγούμε τους εαυτούς μας να περιμένουν νέα επεισόδια και φυσικά να ρωτάμε πάντα γιατί το παράτησαν έτσι.
