Γεννημένος στις 12 Απριλίου του 1948, ο Μαρσέλο Λίπι είναι ένας ζωντανός θρύλος του ιταλικού ποδοσφαίρου και της χώρας του γενικότερα.
Δεν είναι μόνο τα Μουντιάλ και οι εγχώριες κατακτήσεις του. Είναι η αύρα του, ο σεβασμός των αντιπάλων και των παικταράδων που προπόνησε, οι τακτικές του και οι μέθοδοι που χρησιμοποιούσε για την ψυχολογική ανάταση των παικτών.
Ας δούμε μερικές πληροφορίες γι’αυτόν.
Τα πρώτα βήματα
Γεννήθηκε στην Τοσκάνη. Ο πατέρας του ήταν κομμουνιστής και ποδοσφαιρόφιλος. Δεν άφησε παρακαταθήκη σαν παίκτης αλλά είχε αποφασίσει να γίνει προπονητής από νωρίς.
Σταδιακά έφτασε μέχρι την Νάπολι της μετά – Μαραντόνα περιόδου. Η Νάπολι τότε ήταν σε δυσμενή οικονομική θέση και προσπαθούσε να βρει τα πατήματά της.
Εκεί ο Λίπι είχε εξαιρετικούς παίκτες σαν τον Καρέκα και τον νεαρό Φάμπιο Καναβάρο, αλλά έμαθε στους παίκτες του να λειτουργούν σαν μια ομάδα και να μην επηρεάζονται από τα εξωαγωνιστικά θέματα. Η 6η θέση στο τέλος και η έξοδος στην Ευρώπη ήταν ένα μικρό θαύμα.
Γιουβέντους – Ίντερ
Το καλοκαίρι του 1994 η οικογένεια Ανιέλι τον εμπιστεύτηκε να σπάσει την αυτοκρατορία της Μίλαν, προσφέροντάς του τη θέση στον πάγκο της Γιουβέντους.
Η Γιουβέντους δεν είχε κερδίσει πρωτάθλημα από το 1986.
O Λίπι δέχθηκε, αλλά θα εφάρμοζε τους δικούς του κανόνες. Δεν έφερε ριζοσπαστικές αλλαγές, αλλά όσες ακριβώς χρειάζονταν: η ιδέα ήταν να χτίσει μια πανίσχυρη άμυνα και να αφήνει τους επιθετικούς του να παίζουν ελεύθερα.
Έφερε το χαρισμά του να κερδίζει αμέσως με το πρώτο νταμπλ του 1995.
Εντυπωσιακό ήταν πως άλλαζε κάθε χρονιά το σύστημά του, με τις ομάδες του να είναι πολύ αποτελεσματικές μπροστά και πολύ δυνατές πίσω.
Σταδιακά προστέθηκε και ο τεράστιος Ζιντάν, όπου με τον ανερχόμενο αστέρα Ντελ Πιέρο έκαναν φοβερά πράγματα μπροστά. Πίσω, αν ήθελε κάποιος να βάλει γκολ θα έπρεπε αν περάσει από τους Φεράρα, Μοντέρο και Περούτσι.
Στην Γιουβέντους κέρδισε 5 πρωταθλήματα με δύο θητείες (1994-1999, 2001-2004) και την πήγε σε 4 τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ (1996 τρόπαιο, 1997, 1998, 2003).
Το 1999 πήγε στην Ίντερ. Χρεώθηκε την αποτυχία των δύο συνεχόμενων χαμένων τελικών αλλά και την όλη ατμόσφαιρα που επικρατούσε τότε με τις κατηγορίες για ντόπινγκ. Στην Ίντερ απέτυχε. Κατηγόρησε τους παίκτες ότι εκμεταλεύτηκαν την γεναιοδωρία και την καλοσύνη του, με την κόντρα με τον Ρομπέρτο Μπάτζιο να έχει γράψει ιστορία.
“Μου έπρηζαν τα @@ συνέχεια με το ότι ήμουν στην Γιουβέντους, ότι είχα τους διαιτητές, ότι δεν είμαστε εμείς έτσι κλπ. Τους απαντούσα ότι στην Γιουβέντους ήμαστε οι καλύτεροι, δουλεύαμε και ιδρώναμε περισσότερο. Δεν μπορούσα να κρατήσω στο στόμα μου κλειστό, έπρεπε να υπερασπιστώ όσα είχαμε κάνει αυτά τα χρόνια. Όταν επέστρεψα στο Τορίνο χάρηκα πολύ όταν πήρα την εκδίκησή μου. Με ρωτούσαν αργότερα αν θα γύριζα στην Ίντερ και η απάντησή μου ήταν ίδια: όχι, πήγα μια φορά και ήταν αρκετή”/\.
Μουντιάλ 2006
Το ¨Καλσιόπολις” είχε ξεσπάσει. Οι Ιταλοί οι ίδιοι ήθελαν την ομάδα τους να αποτύχει.
Λόγω της σχέσης του με την Γιουβέντους, τα βλέματα και οι έρευνες ήταν πάνω του συνεχώς, κάτι που ελάχιστα τον επηρέασε. Είπε στους παίκτες του να αφοσιωθούν στους αγώνες και να είναι μια γροθιά.
Στα προημιτελικά με την Ουκρανία είχε να αντιμετωπίσει και την παραλίγο φαινομενική αυτοκτονία του πρώτην παίκτη του, Πεσότο.
Ο Λίπι μάζεψε μια απίστευτη ομάδα με προσωπικότητες και απαγόρεψε κάθε επαφή με τον έξω κόσμο. Δεν θα υπήρχαν παιδιά, γυναίκες, κάμερες, έξω από το απομονωμένο ξενοδοχείο της ιταλικής αποστολής.
“Μέχρι σήμερα δεν είμαι πεπεισμένος ότι έχω συγκεντρώσει μαζί μου στη Γερμανία τους καλύτερους τεχνικά παίκτες που θα μπορούσα να έχω. Αλλά ήμουν απόλυτα πεπεισμένος ότι κάλεσα αυτούς που μπορούσαν να δημιουργήσουν μια ομάδα και μπορούσαν να παίξουν μεταξύ τους όσο καλύτερα μπορούσαν. Στη σημερινή εποχή κερδίζεις αν γίνεις ομάδα. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να έχεις τους καλύτερους ποδοσφαιριστές στη χώρα. Είναι πιθανό οι καλύτεροι, όλοι μαζί, να μην γίνουν ομάδα.”.
Μαζί με τον Βιθέντε Ντελ Μπόσκε, ο Μαρσέλο Λίπι, ο “Πολ Νιούμαν” των πάγκων όπως του δόθηκε το παρατσούκλι λόγω της ομοιότητας με τον Αμερικανό ηθοποιό, παραμένουν οι μοναδικοί προπονητές που έχουν σηκώσει Τσάμπιονς Λιγκ με τις ομάδες τους και Μουντιάλ.
Μουντιάλ 2010
Ενώ παραιτήθηκε περήφανα το 2006, γύρισε ξανά στον πάγκο της Ιταλίας το 2008. Πολλά είχαν αλλάξει. Δεν υπήρχε το ομαδικό πνεύμα και ο ενθουσιασμός να βουλώσουν στόματα σαν το 2006. Οι έμπειροι παίκτες είχαν μεγαλώσει. Το 2010 έβαλε στα τελευταία 20′ τον τραυματία Πίρλο μπας και τον σώσει από τον αποκλεισμό.
Ήταν η μεγαλύτερη αποτυχία της καριέρας του.
Κίνα
Το 2012 πήγε στην Κίνα για την Κουανγκτσόου Έβεργκραντ. Δεν τα πήγε και άσχημα. Τρεις συνεχόμενοι τίτλοι, Ασιατικό Τσάμπιονς Λιγκ και έγινε και ο πρώτος που σήκωσε Ευρωπαϊκό και Ασιατικό Τσάμπιονς Λιγκ.
Επίλογος
Ο Μαρσέλο Λίπι είναι μια πελώρια φιγούρα των πάγκων και θρύλος της Ιταλίας και όχι μόνο.
Τα κατορθώματά του μιλάνε από μόνα τους.
Όπως και ο σεβασμός των αντιπάλων του.
Ο Ζιντάν έχει δηλώσει ότι ο Λίπι τον έκανε ό,τι έγινε αργότερα.
Ο Γρηγόρης Γεωργάτος είχε εντυπωσιαστεί με τις προπονήσεις του.
Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον ήταν θαυμαστής του – έγραψε γι’αυτόν στην αυτοβιογραφία του και αργότερα αντάλλαζαν σοκολάτες και κρασιά, και ας μην μιλούσαν σε κοινή γλώσσα.
Τα παιδιά του, οι πρωταθλητές του 2006, τον έχουν σαν πατέρα.
Η φιγούρα με το πούρο,τα άσπρα μαλλια και τα σοφιστικέ γυαλιά θα είναι για πάντα ένα από τα καλύτερα πράγματα που συνέβησαν στο ιταλικό ποδόσφαιρο και από τους λόγους της πάλαι ποτέ παντοκρατορίας του, σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο.
