Χρίστο Στόιτσκοφ, ο ”Πιστολέρο”

Χρίστο Στόιτσκοφ

Από τον Ευάγγελο Χάρη

Γεννημένος στην Φιλιππούπολη της Βουλγαρίας  ο Χρίστο Στόιτσκοφ και με τον πατέρα του να αγωνίζεται ως τερματοφύλακας στην τοπική ομάδα της γενέτειρας του, πήρε από νωρίς το ερέθισμα να μπει κι αυτός στο γήπεδο. Αρχικά ως ball boy, για να μαζεύει τις μπάλες του μπαμπά και στη συνέχεια με φανέλα και παπούτσια. ξεκίνησε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στην FC Hebros, με έδρα το Harmanli της Βουλγαρίας αγωνιζόμενος σε επίπεδο Γ’ Εθνικής της Βουλγαρικής Λίγκας. Παίζοντας 32 φορές και σκοράροντας 14 φορές σε δυο σεζόν, δεν άργησε η ώρα που θα τον εντόπισαν οι scouters της καλύτερης ομάδας της χώρας. Μετακομίζοντας στη ΤΣΣΚΑ Σόφιας, έχοντας 6 παραγωγικές χρονιές κατά τα οποίες έγινε ένας από τους κορυφαίους striker στην Ευρώπη, καταφέρνει την τελευταία του το ’90 να κερδίσει το Χρυσό Παπούτσι σημειώνοντας εκείνη την σεζόν 47 γκολ σε 38 αγώνες, ένα ασύλλυπτο για την εποχή επίτευγμα. Στην Σόφια τον είχαν λατρέψει, βλέποντας στο πρόσωπο του παίκτη που έκανε τη διαφορά, ακόμα και απέναντι στις κορυφαίες ομάδες. Η ομάδα όμως ήταν ”μικρή” για να τον χωρέσει..

Αυτή του η αναγνώριση για τον ιδιόρρυθμο Βούλγαρο ήταν το κλειδί της μετεγγραφής του σε ένα από τα κορυφαία club της ιστορίας του ποδοσφαίρου και η FC Barcelona το καλοκαίρι του ’90 τον καλωσορίζει στο πρωτάθλημα της La Liga ”βάζοντας” τον στην Dream Team της εποχής με μαέστρο και δημιουργό τον μεγάλο Ολλανδό Γιόχαν Κρόϊφ, κατόπιν εντολής του. Παρόλο τις τρελές επιτυχίες του με τον σύλλογο της Καταλωνίας το ταπεραμέντο του συνέχισε να δημιουργεί προβλήματα ακόμα με πιο χαρακτηριστική στιγμή την πρώτη του σεζόν, όπου είχε δίμηνη διακοπή συμβολαίου όταν στο πρώτο clasico μάλιστα, αποβλήθηκε, καθώς πάτησε τον διαιτητή του αγώνα Ουριθάρ στο πόδι με τις τάπες, διαμαρτυρόμενος για την αποβολή του Γιόχαν Κρόιφ νωρίτερα!

Γενικά στις πρώτες φορές κάτι τον έπιανε. Όντας πιτσιρικάς, 19 μόλις τότε, πρωταγωνίστησε στα επεισόδια στον τελικό Κυπέλλου μεταξύ της ΤΣΣΑ Σόφια και της Λέφκσκι. Ο αγώνας διακόπηκε από την αστυνομία και ο ήρωάς μας τιμωρήθηκε με αποκλεισμό από τα γήπεδα.

Όμως αυτό δεν επηρέασε την τάση του να σκοράρει, φτάνοντας τα 20 γκολ στην πρώτη του χρονιά και συνεχίζοντας να είναι το ίδιο παραγωγικός και τις άλλες. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στη Βαρκελώνη, ο Στόιτσκοφ έγινε αγαπημένος των οπαδών στο Camp Nou. Έπαιξε παράλληλα με το μύθο Ρομάριο μπροστά και το duo έγινε γρήγορα αντικείμενο λατρείας στην Βαρκελώνη.

Η συνύρπαξή τους κατά την περίοδο 1993-1993 είχε περιγραφτεί σαν μια εκδικητική δύναμη της φύσης, παρασύροντας τα πάντα στον διάβα της. Το παρακάτω βίντεο αποτελεί ένα παράδειγμα.


Η δόξα και η αποδοχή που απολάμβανε μαζί με την απόδοση του στην Βαρκελώνη, είχε ως αποτέλεσμα να χριστεί δύο φορές Παγκόσμιο Παίκτης της Χρονιάς κατά τα έτη 1992 και 1994 και να κερδίσει την Χρυσή Μπάλα το 1994, αφού οδήγησε την εθνική του ομάδα στους ημιτελικούς του 1994 Παγκόσμιο Κύπελλο της Αμερικής, με τον Στόιτσκοφ να γίνεται ο πρώτος και μοναδικός μέχρι σήμερα Βαλκάνιος που κατακτά τη Χρυσή Μπάλα!

 

To 1994 χαρακτηριστικά λέγονταν ότι υπήρχαν δύο Χριστοί. Ένας έπαιζε στην Μπαρτσελόνα και ο άλλος ήταν στα ουράνια.

Ακόμη ένας λόγος που λατρεύτηκε στην Βαρκελώνη ήταν ότι δήλωνε ανέκαθεν ότι μισούσε την Ρεάλ. Όπως δήλωνε, του έφερνε εμετό το όνομά τους. Φήμες λένε ότι όταν ήταν προπονητής της Βουλγαρίας έδιωξε ένα παιδί που βοηθούσε στην προπόνηση επειδή είχε φορέσει φανέλα της Ρεάλ.

Όμως τα δεδομένα άλλαξαν με τη φυγή του Ρομάριο κατ’επιλογήν του Κρόιφ. Ο Στόιτσκοφ πήρε το μέρος του φίλου του στην κόντρα και πλακώθηκε και ο ίδιος με τη σειρά του με τον Ολλανδό. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να αποχωρήσει από την αγαπημένη του Μπάρτσα με προορισμό την Ιταλία και το Καμπιονάτο όπου με την Πάρμα της εποχής να μην καταφέρνει να βρει τον εαυτό του και μετά από έναν χρόνο να γυρίζει ”σπίτι” του. Εκεί δεν θα κάτσει για πολύ όπου με αιτία άλλον Ολλανδό και πάλι τον Λουίς Φαν Χάαλ θα αποχωρίσει για πάντα από την Καταλωνία περιπλανόμενος στον κόσμο και σε διάφορα υποανάπτυκτα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα.

hristo-stoichkov

Ωστόσο ακόμη και στο τέλος ήταν ανταγωνιστικός και τρελός. Σε φιλικό αγώνα, όντας 37 χρονών πλέον και φορώντας την φανέλα της DC United, ένας επόπτης κατοχυρώνει γκολ των αντιπάλων ενώ ήταν οσφάιντ. Τα νεύρα του τα έβγαλε σε έναν 18χρονο πιτσιρικά σπάζοντάς του το πόδι σε διεκδίκηση.

Γιατί όπως είχε πει και ο Μεγάλος Γιόχαν για τον ερχομό του στην Μπάρτσα: “πριν έρθει ο Χρίστο, είχαμε μια ομάδα με πολύ καλούς ανθρώπους. Αλλά δεν γίνεται να έχεις μια ομάδα μόνο με πολύ καλούς ανθρώπους”. Ένας άλλος συμπαίκτης του είχε δηλώσει: “όταν ο Χρίστο ήταν στον πάγκο μπορούσε να μαλώσει και με την σκιά του. Και όταν ήταν θυμωμένος, ήταν επικίνδυνος”.

To ”έπος” του με την Εθνική Βουλγαρίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο 1994 στην Αμερική, όπου η Βουλγαρία κατέκτησε την τρίτη θέση, απέδειξε πως ο Στόιτσκοφ ήταν απ’ αυτούς τους σπουδαίους παίκτες που μπορούν να πάρουν μια ομάδα μόνοι τους και να την οδηγήσουν ψηλά. Λίγοι ποδοσφαιριστές είχαν την προσωπικότητα και την αξία του.

Σε μια εποχή που οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι σήμερα δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς του παρελθόντος καθώς όλοι τους αποτελούν και επιχειρήσεις, σε μια εποχή που στήνονται αγώνες σε κάθε χώρα του κόσμου είναι φυσικά κοινό μυστικό που όλοι το ξέρουν αλλά κανείς δεν το παραδέχεται ακόμα και αν υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία, υπάρχουν ακόμα ρομαντικοί λάτρεις της στρογγυλής θεάς που δυστυχώς έχουμε το ελάττωμα να βλέπουμε τα πράγματα επιδερμικά (οι πιο πολλοί από εμάς τουλάχιστον ). Οι εποχές που το ποδόσφαιρο είχε τη σημασία του κοινωνικού ξεσπάσματος έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Πλέον η μπάλα είναι ένα θέαμα αναψυχής ως placebo ευφορίας, που κάποιοι το εκμεταλλεύονται για δικό τους όφελος.

Παρ’όλα αυτά υπάρχει ένα πρόσφατο διαδικτυακό trend αναδημοσιεύσεων γύρω από θρύλους της στρογγυλής θεάς, γητευτές της που λείπουν θαρρείς από το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ήμουν τυχερός θαρρώ που πρόλαβα και ξεκίνησα να βλέπω ποδόσφαιρο από το Μουντιάλ της Ιταλίας. Θυμάμαι να μαζεύω αυτοκόλλητα και να θαυμάζω τον Ματέους, τον Μπρέμε και τον Σκιλάτσι εκείνη την εποχή. Όμως 4 χρόνια αργότερα ανακάλυψα τα 2 ποδοσφαιρικά μου είδωλα στο Μουντιάλ της Αμερικής, εκεί που πήγε μαζί με την μασκότ Πηνελόπη και η δική μας Εθνική Ελλάδος για πρώτη φορά. Το πρώτο ποδοσφαιρικό μου είδωλο ήταν ο μοιραίος της διοργάνωσης ο τρομερός Ιταλός Ρομπέρτο Μπάτζο, όμως ο παίκτης που με κέρδισε πραγματικά και παρακολούθουσα με χαρά τα κατορθώματα του και στο Euro ’96 στην Αγγλία εκτός των άλλων, ήταν ο μεγάλος Βούλγαρος legend.

Προσωπικά, αισθάνομαι πολύ τυχερός που τον θαύμασα σαν παίκτη γιατί την σημερινή εποχή δύσκολα συναντάς παίκτες να παθιάζονται για την φανέλα και ο συγκεκριμένος υπήρξε αλήτης με την καλή και την κακή έννοια.

Cult24

Cult
24

Συνεργαστείτε
μαζί μας