Ο τίτλος ίσως να είναι σκληρός και ειδικά προκλητικός, γραμμένος από κάποιον που δεν είχε ιδέα πριν δει την σειρά τι παγκόσμιο φαίνομενο η σειρά βιβλίων του Πολωνού Άντζεϊ Σαπκόφσκι (που έγιναν επίσης και κορυφαία σειρά παιχνιδιών).
Η γνώμη κάτω είναι ξεκάθαρα προσωπική και αναγνωρίζω πόσο αγαπητή μπορεί να έχει γίνει η σειρά και σε αυτούς που δεν έχουν διαβάσει τα βιβλία.
Μην έχοντας λοιπόν την παραμικρή ιδέα για το σύμπαν του Witcher και μετά από παρότρυνση φίλων, έστω και με μια καθυστέρηση, είδα την σειρά του Netflix τον χειμώνα του 2022.
H σειρά τότε ειχε δύο σεζόν, που είχε οκτώ επεισόδια διάρκειας περίπου μιας ώρας η καθεμία.
Χωρίς να είναι η προτεραιότητά μου, μου πήρε περίπου 3 μήνες να δω τις δύο αυτές σεζόν.
Για όσους δεν έχουν ιδέα, σαν εμένα στην αρχή, η σειρά, τουλάχιστον μέχρι τη δεύτερη σεζόν, ακολοθούσε την πορεία τριών κεντρικών προσώπων με έμφαση στον Witcher (Henry Cavill). Ο Geralt είναι ένας “Witcher”, ένας παραμορφωμένος τερατόμορφος μισθοφόρος που έχει δημιουργηθεί για να σκοτώνει τέρατα δεξιά και αριστερά. Με ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρας, συνδέεται με την πιτσιρίκα και πριγκίπισσα Ciri, η οποία κρύβει μια αρχέγονη δύναμη μέσα της και γι’αυτό τον λόγο είναι περιζήτητη να βρεθεί από όλα τα βασίλεια και να δημιουργηθεί σαν όπλο καταστροφής. Το τρίτο κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι η μάγισσα Yennefer που προσπαθεί να βρει την αποστολή της σε αυτόν τον κόσμο της καταστροφής, των τεράτων και της μαγείας.
Στα θετικά της σειράς και οι 3 πρωταγωνιστές ήταν (αρκετά) καλοί έως και πολύ καλοί στους ρόλους τους.
Ο Cavill διασκεδάζει με τον αγέχωρο Geralt, κάνει μαθήματα φωνητικής για να πετύχει αυτή την “τα παίρνω όλα σοβαρά” φωνή και του προσδίδει συναισθήματα που δεν πρέπει να υπάρχουν σε έναν Witcher. H Freya Allan είναι αποκάλυψη σαν την πιτσιρίκα Ciri, ειδικά οι τσιρίδες της είναι το κάτι άλλο, ενώ η Anya Chalotra έχει τον πιο περίπλοκο ρόλο από τους 3 και τα πάει περίφημα, ακροβατώντας μεταξύ της κακομαθημένης μάγισσας που ρίχνει μπινελίκια συνέχεια, της γυναίκας με περίσσεια σεξουαλικότητα και του τραγικού παρελθόντος της, όπου ήταν ένα σκουπίδι για την οικογένειά της.
Ανεξάρτητα από το τι γίνεται στα βιβλία και τι διαφορές υπάρχουν, το γενικότερο story είναι πολύ ενδιαφέρον. Τέρατα από άλλες διαστάσεις, μακελειά με τον Witcher, πόλεμοι μεταξύ των βασιλείων, φυλές σαν τα ξωτικά που ψάχνονται να βρουν τον δρόμο τους, μαγεία…
Ειδικά στα τέρατα, πέρα από δύο περιπτώσεις οι οποίες αναφέρονται κάτω, μπορώ να πω ότι τα βρήκα πολύ καλά φτιαγμένα και το υπόβαθρό τους έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Ειδικά όσα έρχονται από άλλες διαστάσεις έχουν και κάτι ψαρωτικό, που πέτυχε καλά η σειρά.
Ακόμη ένα θετικό και μάλλον εδώ θα σταματούσα, είναι το μήνυμα που περνάει η σειρά, ότι οι άνθρωποι είναι τα χειρότερα τέρατα που υπάρχουν. Η σειρά έχει ένα περίεργο χιούμορ καφρίλας, αλλά πχ την συγκεκριμένη σκηνή την θεωρώ ως την πιο σκληρή της σειράς.
Συνδυάζοντας το περίεργο χιούμορ της σειράς μαζί, με τις δύο περιπτώσεις που αωνέφερα πάνω, ότι δύο περιπτώσεις τεράτων με έκαναν να αναρωτηθώ τι διάολο έβλεπα.
Η πρώτη ήταν ο σκαντζόχοιρος σε μια πολύ σημαντική σκηνή για την σειρά.
Η δεύτερη ήταν αυτό το πλάσμα, μια σκηνή που η ατάκα του Geralt την σώζει (νομίζω αυτή πρέπει να προηγήθηκε της πάνω κιόλας),
Από εδώ και πέρα περνάμε στα αρνητικά.
Στην σειρά επικρατεί μια θλιβερή αίσθηση φτήνιας που συναντούσαμε στον Ηρακλή και στην Ζήνα.
Και αν αυτές είναι καρακάλτ σειρές που δεν έπαιρναν σοβαρά τους εαυτούς τους, το Witcher δεν το βγάζει αυτό παρά το ιδιαίτερο χιούμορ του.
Τα κουστούμια είναι φτηνιάρικα τελείως.
Ειδικά τα ξωτικά, όπως τα έχουν απεικονίσει είναι επίπονο. Ενώ το υπόβαθρο της φυλής τους είναι ενδιαφέρον, η κακοποίηση που έχουν υποστεί στην σειρά από κουστούμια, ηθοποιούς και διαλόγους είναι ένα τίποτε μπροστά στην κακοποίηση της φυλής τους από τους ανθρώπους. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί κάτι τόσο κακό στην τηλεόραση.
Δεν ξέρω αν το είδαμε αυτό, με τα ξωτικά πάλι, στο Rings of Power. Δυσκολεύομαι να διαλέξω ποια αισθητική είναι πιο φτηνή.
Οι περισσότεροι ηθοποιοί σε δευτεροτριτοτέταρτους ρόλους πρέπει να είναι γνωστοί των παραγωγών για να παίζουν. Οι ερμηνείες τους είναι στην καλύτερη μέτριες. Παίρνουν τους ρόλους των πολεμιστών / μάγων / βασιλιάδων κλπ με έναν φαντασμαγορικά cheesy τρόπο που δίνει μοιραία έναν χαρακτήρα καλτ στην σειρά.
Οι διάλογοι πολλές φορές δεν παλεύονται. Γι’αυτό πολλές φορές ένα επεισόδιο 55 λεπτών μου φαίνονταν δίωρο.
Το στόρι κυλούσε μεν, αλλά αυτοί οι παράγοντες με έφτασαν αρκετές φορές στα όρια.
Όχι για να εγκαταλείψω γιατί ήθελα να δω τι θα γίνει, αλλά για να μπορώ να πω άφοβα ότι η σειρά μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο Ηρακλής ή η Ζήνα της νέας εποχής.
Είναι πολύ πιο προσεγμένη στο σενάριο και στην παραγωγή, αλλά είναι τραγικά φτηνή σε άλλους παράγοντες.
Χαριτολογώντας, ο Geralt μοιάζει με τον Ηρακλή. Και οι δύο τρανοί και φοβεροί, τους ξέρει η οικουμένη, πάνε από το ένα μέρος στο άλλο, κάνουν σεξ, δίνουν μπουκετίδια, σκοτώνουν, προκαλούν πανικό και έχουν και sidekicks έναν μουσικό και τον Ιόλαο αντίστοιχα.
Πάντως ,το τέλος της δεύτερης σεζόν μου άρεσε (έδωσεκαλό cliffhanger) και για πρώτη φορά είπα ότι υπήρχε μια σκηνή που με έκανε να ψάξω παραπάνω γι’αυτή και να με κάνει να περιμένω κάπως την τρίτη σεζόν περισσότερο από το “είτε βγει είτε δεν βγει θα είμαι οκ”.
Αλλά σταδιακά, είπα δεν μπορώ, δεν το σκέφτηκα καν να δω την τρίτη.
Και με την αποχώρηση του Cavill, μπήκε και το καρφί στο φέρετρο, τουλάχιστον του ενδιαφέροντος προς την σειρά.
