Κάθε φορά που βλέπω το Spartacus (3 φορές μέχρι στιγμής), αμφισβητώ όλο και περισσότερο ότι υπάρχει και ότι μπορεί να υπάρξει πιο καυλωτική σειρά. Είναι σαν αξίωμα, όπως το The Wire είναι η καλύτερη σειρά όλων των εποχών, το Spartacus είναι ότι πιο πορωτικό έχει βγει σε τηλεοπτική σειρά. Ή για να το γράψω στον πλησιέστερο βαθμό που μπορεί ακολουθεί το σενάριο: “Μα το καυλί του Δία, δεν υπάρχει πιο γαμηστερά πορωτική σειρά”.
Ναι, η σειρά έχει άπειρο μπινελίκι, γυμνό και σεξ, ακόμη περισσότερη βία αλλά το μεγαλείο συναισθημάτων που αναβλύζει υπερκαλύπτει όλα αυτά. Και τα κακά εφέ και τις σιχαμένες σκηνές περιστασιακά που εμφανίζονται. Μπορεί στην αρχή να μοιάζει με μια φθηνή κόπια των “300” και να φαίνεται τελείως cheesy, αλλά από το 3ο επεισόδιο και μετά απογειώνεται για να φτάσει στην τελευταία ΕΠΙΚΗ σεζόν και σε ένα από τα πιο συγκλονιστικά φινάλε που έχει δει η τηλεόραση.
Για όσους δεν το έχουν δει, η σειρά αποτελείται από 3+1 σεζόν, συνολικά από 39 επεισόδια (33+6), διάρκειας περίπου 45′ με 55′ έκαστο.
H πρώτη σεζόν (“Spartacus: Blood on Sands”) αφορά την αιχμαλώτιση του Spartacus (το οποίο δεν είναι το πραγματικό όνομα του ήρωα και δεν αποκαλύπτεται ποτέ στην σειρά) λόγω αποστασίας από τον Gaius Glaber, πραιτωριανό των Ρωμαίων. Η γυναίκα του πωλείται σαν σκλάβα μακριά του και η νίκη του στην αρένα όπου θα ήταν και καλά το μέρος της εξόντωσής του θα τον οδηγήσει στην βίλα του Batiatus όπου θα εκπαιδευτεί σαν μονομάχος. Μαζί με την εκπαιδευσή του, τις συναισθηματικές αλλαγές του ,την σχέση του με τους άλλους μονομάχους, το πλάνο της εκδίκησης εναντίον του Glaber, παρακολουθούμε και το ραδιούργο αφεντικό του να προσπαθεί να αναρριχηθεί στην κοινωνία μαζί με την γυναίκα του (Lucy Lawless θεά όπως πάντα ακόμη και στον μισητό ρόλο της Lucretia). Τα δύο πρώτα επεισόδια είναι αρκετά cheesy αλλά η συνέχεια θα σας ανταμείψει με το παραπάνω, με τις εντυπωσιακές μονομαχίες, τα πισωμαχαιρώματα και τα πουστριλίκια του παικταρά Batiatus αλλά φυσικά είναι και η γνωριμία με το ύφος της σειράς όπου η βία και το άφθονο σεξ είναι κυρίαρχα. Το φινάλε είναι απολαυστικό και βαμμένο στο αίμα. Γενικά η πρώτη σεζόν είναι ένα συνοθύλευμα από αίμα, σπέρμα, ιδρώτα, άμμο και ατσάλι.
Μετά το τέλος των γυρισμάτων της πρώτης, ο πρωταγωνιστής Andy Whitfield διαγνώστηκε με καρκίνο και αναγκάστηκε να αποχωρήσει για τις θεραπείες. Η μεγάλη επιτυχία που είχε η σειρά και το γεγονός ότι είχε ανανεωθεί ήδη για δεύτερη σεζόν μετά το πρώτο κιόλας επεισόδιο, ανάγκασε τους δημιουργούς να κάνουν ένα διάλειμμα μεν με την κανονική ροή της σειράς αλλά δεν έμειναν άπραγοι δε. Γι’αυτό γύρισαν 6 επεισόδια για το “Spartacus: Gods of the Arena”, όπου αποτελεί prequel της πρώτης σεζόν. Κυρίως βλέπουμε την ιστορία του μεγάλου και τρανού πολεμιστή Gannicus αλλά και το πόσο παικταράς ήταν ανέκαθεν ο Batiatus ώστε να ικανοποιήσει την δίψα του για εξουσία. Η ιστορία του γίγαντα Crixus παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον επίσης. Γενικά είναι πιο τραβηγμένο και με πιο πολλές εκφυλισμένες σκηνές από την πρώτη σεζόν αλλά είναι απαραίτητο για την 2η σεζόν μιας και αναλύει το υπόβαθρο χαρακτήρων που έχουν ήδη εμφανιστεί ή πρόκειται να παίξουν ρόλο αργότερα. Το σεξ είναι ακόμη περισσότερο και το αίμα στα ίδια υψηλά επίπεδα, μιας και υπάρχει και αρκετό που χύνεται παρασκηνιακά, στα βρωμερά κατουρημένα στενά της Capua. Η σεζόν αποτελείται από κρασί, αίμα, κάτουρα και σπέρμα.
Δυστυχώς ο υπέροχος Andy απεβίωσε σε ηλικία 39 ετών. Ο θάνατός του σκόρπισε θλίψη και τα μηνύματα αγάπης και συμπαράστασης στην οικογένειά του μαζί με την στενή φιλία που ανέπτυξε κατά την διάρκεια των γυρισμάτων μαζί με τον Jai Courtney (Varo) οδήγησαν στο ντοκιμαντέρ “Be Here Now” που γυρίστηκε κατά την διάρκεια της θεραπείας του.
Αντικαταστάτης του ο Liam McIntyre, ο οποίος ήταν αρκετά νεότερος, ψηλότερος και πιο λεπτός. Οπαδός της σειράς και ευλογημένος και από τον Andy για τον ρόλο, δικαίωσε στο έπακρο τους συντελεστές για την επιλογή. Η αλλαγή του Σπάρτακου ίσως θα πάρει κάποιο καιρό να τον συνηθίσετε αλλά θα σας ανταμείψει και με το παραπάνω.
Ο Liam δεν καταφέρνει να κουβαλήσει τον πόνο που διακατείχε τον Σπάρτακο του Andy, μα είναι εξαιρετικός ως ο ηγέτης που ενώνει τους σκλάβους διαφωρετικών εθνοτήτων με έναν κοινό σκοπό, εμπνέοντας και κερδίζοντας τον καθολικό σεβασμό. Το αγέρωχο παράστημά του, η βροντερή φωνή και οι θανάσιμες επιδεξιότητες του με τα όπλα δεν αφήνουν και επιλογή.
Στην δεύτερη σεζόν (“Spartacus: Vengeance”)λοιπόν το λουτρό αίματος συνεχίζει και σταδιακά κορυφώνεται μέχρι να οδηγηθεί σε ένα ακόμη κόκκινο φινάλε. Το σενάριο είναι ακόμη καλύτερο και πιο ρεαλιστικό καθώς παρουσιάζει τις εσωτερικές και εξωτερικές δυσκολίες του σκοπού, η πόρωση μεγαλύτερη και το μίσος για τους Ρωμαίους μεγαλώνει. Με δύο λέξεις, η σεζόν χαρακτηρίζεται ως π**τσα και ξύλο.
Για την τρίτη σεζόν(“Spartacus: War of the Damned”) δεν υπάρχουν λόγια πόσο ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ είναι από τα πρώτα δευτερόλεπτα μέχρι το συγκινητικό φινάλε (με τον υπέροχο τίτλο “Victory”). Η ανατριχίλα επίσης που υπάρχει στο 9ο επεισόδιο δεν θα την βρείτε πουθενά αλλού. Τα δύο τελευταία επεισόδια είναι ένας πόνος ψυχής και πιστέψτε με, όταν θα ξαναδείτε την σειρά, δεν θα είναι καθόλου εύκολη η θέασή τους όταν φτάνετε προς το τέλος της.
Η σειρά πολύ εύκολα καταφέρνει να κάνει τους θεατές να ταυτιστούν με τους πρωταγωνιστές. Κυρίαρχα συναισθήματα είναι το μίσος, η οργή, η λύπη αλλά δεν λείπουν και η αγαλλίαση και η ανακούφιση.
Στα επιπλέον συν της σειράς είναι η εξαιρετική ανάπτυξη όλων των χαρακτήρων και το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα φυσικά είναι αυτό του κεντρικού ήρωα. Από το εγωιστικό αγρίμι της πρώτης σεζόν, μετουσιώνεται σταδιακά στον απόλυτο ηγέτη που έχει αποβάλει κάθε ίχνος προσωπικής φιλοδοξίας και θα κάνει τα πάντα να πετύχει το καλύτερο για τους ακόλουθούς του. Μαζί με την ωρίμανσή του αλλάζει και ο σκοπός του. Οι comrades του έχουν και αυτοί την δική τους εξέλιξη, με τον ξεροκέφαλο και πελώριο Crixus να κουβαλάει τεράστια αποθέματα ψυχής και ρομαντισμού, το βλαχαδερό Gannicus να βρίσκει τον σκοπό του ενώ πίσω από τον συμπαθέστατο, οξύθυμο και θανάσιμο πολεμιστή Agron κρύβονται μπόλικες ανασφάλειες. Μια ένσταση που όλοι φαντάζομαι είχαν είναι η εξέλιξη της Naevia. Πολλοί και πολύ θα θέλαμε να δούμε την ηθοποιό της πρώτης σεζόν να παίζει μέχρι το τέλος μιας και η ηθοποιός δεν συμφώνησε να συνεχίσει στην 2η σεζόν.
Οι ερμηνείες είναι σχεδόν όλες πολύ καλές αλλά θαρρώ οι καλύτερες είναι των περισσότερων villains και κυρίως αυτών που είναι δολοπλόκοι και παικταράδες. Προσωπικές αδυναμίες ο Batiatus, ο Usher (μίσος και προσκύνημα) αλλά και ο Julius Caesar που δίνει ρέστα στην διαμάχη του με τον μαλακισμένο γιο του Crassus στην τρίτη σεζόν.
Το άφθονο μπινελίκι μπορεί να ενοχλήσει κάποιους (εγώ το βρίσκω διασκεδαστικό), αλλά εκεί που θα ακούσεις ένα σοκαριστικό “I need your cock inside me” θα σου έρθει ένα φιλοσοφικό “I would part as from a troubling dream, untethered by the memory of it” και θα σε στείλει. Ναι, όλοι μιλάνε φιλοσοφικά και επίσημα οπότε θαρρώ είναι μια καλή ιδέα να το δείτε με αγγλικούς υπότιτλους ώστε να χαρείτε τις υπέροχες ατάκες που λέγονται από τον πανίσχυρο πολιτικό μέχρι τον τελευταίο σκλάβο.
Και φυσικά δεν ξεχνάμε τις υπέροχες γυναικείες παρουσίες που υπάρχουν στην σειρά. Το ίδιο θα μπορούσαν να πούνε και οι γυναίκες φυσικά με τόσους άντρες αλλά θεωρώντας ότι απευθυνόμαστε σε αντρικό κοινό θα εστιάσουμε σε αυτές. Το παρακάτω βίντεο λίγο πολύ είναι ενδεικτικό αλλά λείπει η ομορφότερη για μένα στην σειρά, η Kore.
Τέλος, η σειρά ακολουθεί όσο γίνεται τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα. Τα ονόματα είναι λίγο πολύ τα ίδια (Οenomaus, Crixus, Gannicus, Batiatus, Crassus κλπ), τα περιστατικά που γίνονται στην σειρά συνέβησαν στην πραγματικότητα (απόδραση από τον Βεζούβιο, πάρε δώσε με πειρατές, το πτώμα του Σπάρτακου δεν βρέθηκε ποτέ) και οι διαφορές υπηρετούν περισσότερο την ψυχαγωγία φυσικά και τις ανάγκες της σειράς. Πχ το ότι ο Κρίξος στην πραγματικότητα διαχωρίστηκε από τον Σπάρτακο μετά την απελευθέρωσή τους είναι ασήμαντο. Ένσταση στο όνομα του Ιούλιου Καίσαρα που δεν είναι βέβαιο ότι είχε πολεμήσει εναντίον του Σπάρτακου. Τέτοιος συναρπαστικός χαρακτήρας πάντως θα άξιζε το spin-off του με το παραπάνω όπως είπαμε.
Αρκετά, όσοι δεν το έχετε δει να το κάνετε χθες και αποθέστε και εσείς με την σειρά σας τιμή στο όνομα του μεγαλύτερου (τηλεοπτικού) επαναστάτη όλων των εποχών. Θα συμφωνήσετε ότι είναι η πιο καυλωτική σειρά, μα το αιδοίο της Αφροδίτης!
Υ.Γ. R.I.P. Andy Whitdfield.
