James Hetfield, εεε Metallica – 72 seasons

Metallica

Έχω γράψει για Maiden δις, για Rammstein, για Slipknot, για Tool, για System of a Down, για Judas Priest, για Slayer, για Blue Oyster Cult (όλα βρίσκονται εδώ), ήθελα να γράψω κάτι για την μεγαλύτερη heavy metal μπάντα στο σύμπαν (καθαρά από πλευράς εμπορικότητας και πωλήσεων, από εκεί και πέρα τα γούστα είναι υποκειμενικά).

Δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση, για το τελευταίο άλμπουμ των Metallica (κυκλοφόρησε στις 14/04/2023), ήταν ψυχαναγκαστικό και ιδού λοιπόν παρά τις αναβολές.

Στο ψητό.

Εντέκατο άλμπουμ με τίτλο “72 Seasons”.

O τίτλος αναφέρεται στα 18 πρώτα χρόνια της ζωής ενός ανθρώπου, τα χρόνια που διαμορφώνει τον χαρακτήρα του και που μετά από αυτό το χρονικό διάστημα η κοινωνία έχει πλέον απαιτήσεις.

Όπως και με τον προηγούμενο δίσκο, το πρώτο single έσκασε αθόρυβα και ξαφνικά μετά από αυτό, είχαμε βομβαρδισμό από νέα βίντεο και πληροφορίες για τον δίσκο.

Η παραγωγή και η κατεύθυνση είναι ακριβώς ίδια με τον προκάτοχο “Hardwired…to Self-Destruct”, σε σημείο αν κάποιος έβαζε τραγούδια των δύο δίσκων μαζί ανακατεμένα, δεν θα καταλάβαινε κανείς καμία διαφορά στον ήχο, στον τρόπο που ακούγονται τα μέλη, στο επίπεδο συνθέσεων.

Ξεκινώντας από το ομώνυμο, το είχα αδικήσει πολύ όταν είχε βγει, είναι ένας δυναμίτης αντίστοιχος του ονόματος της μπάντας, ένα ακόμη “That Was Just Your Life”, μεγάλο, γρήγορο, με τον Hetfield αγέρωχο να δίνει ρεσιτάλ. Γενικά, ο Het είναι μια κατηγορία μόνος του και θα επανέλθουμε σε αυτό.

Εδώ η πολύ καλή λάιβ εκτέλεση στην δεύτερη συναυλία του 2023, αλλά με το κοινό να αποτελείται από νεκρούς. Γενικά, τα τελευταία 15-20 χρόνια κάτι έχει αλλάξει και το κοινό τους στις συναυλίες είναι σαν να βλέπουν όπερα. Θαρρείς ότι οι συναυλίες τους είναι πλέον για τους VIP, για μια ελίτ, ότι είναι μια επίδειξη κοινωνικού στάτους και όχι μια πορωτική, λυτρωτική δραπέτευση. Αποτελούν εμπειρία ζωής όπως και να’ χει.

Συνεχίζοντας με το “Shadows Follow”, είναι ένα πολύ, μα πολύ καλύτερο “Atlas Rise”. Κομμάτι που το βάζεις σε AI πρόγραμμα και σου πετάει ένα generic Metallica κομμάτι με ριφφ που δεν θυμάται κανείς, αλλά εδώ έχουμε την αγαπημένη μου ερμηνεία του Hetfield στον δίσκο. Ο τρόπος που φτύνει τις λέξεις είναι μεθυστικός.

Τα “Screaming Suicide” είναι ένα καλούτσικο κομμάτι με το mid-tempo σημείο στην μέση και το σιγοτραγουδητό του Het να κερδίζει την παράσταση, μέχρι το τέλος που γκαζώνει ξανά.

Το  “Sleepwalk my Life Away” είναι ένα απόλυτα αντιπροσωπευτικό δείγμα παθογένειας που διακατέχει τις περισσότερους βετεράνους – κάνε το κομμάτι όσο μεγαλύτερο γίνεται. Κομμάτι που χάνει λόγω της μεγάλης διάρκειάς του και πλέον παρά το ρεφρέν του και την ερμηνεία του Het, δεν έχω κανένα λόγο να το ακούσω πλέον.

Το “You Must Burn!” δεν ακούγεται. Συμπαθητική Sabbath-ική εισαγωγή, αλλά είναι μια πολύ αδύναμη σύνθεση με πολύ μεγάλη διάρκεια. Δεν ξέρω γιατί το παίζουν στην περιοδεία, ο φίλος μου  Τάσος, με τον οποίο μιλάμε για πάνω από 20 χρόνια για τους Metallica, πιστεύει είναι για να υποστηρίξουν τον Rob που κάνει δεύτερα φωνητικά σε αυτό το κομμάτι, πληροφορία που αν δεν την είχα διαβάσει, δεν θα είχα προσέξει ποτέ. Πολύ κακό κομμάτι.

Το “Lux Æterna”  έχει κερδίσει δικαιωματικά την θέση του σε μελλοντικά setlist, είναι γκαζιάρικο, εμπνευσμένο, μικρό, με το Kill-Em-All ριφφ του. Ένα πολύ καλύτερο “Hardwired…to Self-Destruct”

Συνεχίζοντας με το “Crown of Barbed Wire”, είναι ένα κομμάτι που φάνηκε filler στην αρχή και δεν θα δώσει κάτι στην ιστορία της μπάντας αλλά σταδιακά κέρδισε παραπάνω πόντους για εμένα. Είναι τελείως Load, μου θυμίζει το “Poor Twisted Me”. Έχει πολύ ωραία ριφφς, ωραίο ρυθμό, o Het είναι πάντα εξαιρετικός. Θα ξεχαστεί αλλά αξίζει έναν παραπάνω σεβασμό.

Το “Chasing Light” δεν μου πρόσφερε κάτι παραπάνω από τον στίχο “without darkness, there is no light” και ο Het είναι ο μόνος λόγος που θα πρότεινα σε κάποιον να ακούσει το κομμάτι.

Το “If Darkness Had A Son” προσπαθεί να το υποστηρίξει η μπάντα με τον ανεβασμένο χέβι ρυθμό του αλλά στο τέλος δεν μένει τίποτε, τουλάχιστον στα αυτιά μου. Το ρεφρέν του είναι αδύναμο και ούτε ο Het το σώζει.

Για το “Too Far Gone?” ισχύουν τα ίδια ακριβώς με το “Chasing Light”, πέρα του Hetfield δεν μένει τίποτε άλλο.

Για το “Room of Mirrors” δεν συμμερίστηκα ποτέ τον ενθουσιασμό του φίλου μου του Τάσου, αλλά μπορώ να πω εύκολα ότι το προτιμώ 100 φορές από το “Spit out the Bone”, το οποίο δεν κατάλαβα ποτέ γιατί τρέλαινε τόσο πολύ τους μεταλλάδες. Έχει μια δική του καβλάντα πάντως που το κάνει ξεχωριστό, η μπάντα το διασκεδάζει.

 

To “Inamorata” κερδίζει το 11λεπτο στοίχημα και με τις τέρμα Load επιρροές του και το ελεύθερο τζαμ του, είναι ένα ωραίο κλείσιμο στον δίσκο. Ένα φτωχό ξαδερφάκι του “Outlaw Torn” που δεν ενοχλεί κανέναν. Μέχρι εκεί.

Tο να προσθέτεις 1-3 τραγούδια από νέο δίσκο μετά από όλα αυτά τα χρόνια στις ζωντανές εμφανίσεις και να μην κάνει κοιλιά το show, είναι επιτυχία.

Από τον δίσκο προσωπικά κρατάω αυτά που βρίσκονται σε βίντεο στο κείμενο και ίσως και το “Crown”. Αν εξαιρέσουμε το “You Must Burn!”, το οποίο είναι απαράδεκτο, τα υπόλοιπα είναι μεταξύ καλών κομματιών που έχουν μεγάλη διάρκεια και αυτοακυρώνονται και “οκ δεν μας χαλάει”.

Δεν νομίζω ότι θα τον ακούσω ξανά σύντομα και δεν βρίσκω κάποιο λόγο ειλικρινά.

Συγκριτικά με τον προκάτοχο, είναι πιο συμπαγής μιας και ο προκάτοχος ήταν τίγκα στα filler στον δεύτερο μέρος του αλλά για μένα πάντα, δεν έδωσε το ΤΕΡΑΣΤΙΟ κομμάτι όπως είναι το “Halo on Fire” ή το “Moth Into Flame”. Το πρώτο δεν έχω σταματήσει ποτέ να το αποθεώνω και μπορώ να το βάλω δίπλα σε οποιαδήποτε από τα κλασικά των 80’ς. Θα έχανε, αλλά είναι κλασικό. Δεν θα χωνέψω ότι όταν το άκουσα το 2018, χτυπιόμουν μόνος μου δίπλα σε ένα νεκροταφείο. Απίστευτο κομμάτι και υπέροχο βίντεοκλίπ που αντιπροσωπεύει 100% τους στίχους και τις σκέψεις του Het.

Από εκεί και πέρα, Metallica = James Hetfield.

Εξηγούμαι, ηχητικά στο στούντιο και σε ζωντανές εμφανίσεις, οι υπόλοιποι αντικαθιστούνται. Ο Hetfield όχι. Δεν είναι μόνο η φωνή τους και η (rhythm) κιθάρα τους, είναι η καρδιά των Metallica, το αίμα, η αφεντιά τους ολάκερη.

Αυτός ο Αμερικανόβλαχος λεβεντόγερος με το αρχοντικό στυλ, που έχει βρεθεί από την απόλυτη κορυφή του σύμπαντος και δεν έβλεπε κανέναν, μέχρι το απόλυτο ναδίρ και έχοντας πλέον γίνει υπερ-ευαίσθητος, βρίσκει πλέον καταφύγιο στο να γράφει για προσωπικούς δαίμονες, σκοτεινές σκέψεις  και τις εσωτερικές πάλεις που βασανίζουν ένα ανθρώπινο μυαλό.

Βρίσκω ανατριχιαστικό όταν βλέπω σε πολλά βίντεο των Metallica σχόλια ανθρώπων που παλεύουν με καταχρήσεις, που βρίσκονται σε αποτοξίνωση ή που αντιμετωπίζουν άλλα προσωπικά προβλήματα και που τονίζουν την δύναμη που αντλούν από τους στίχους του Hetfield.

Ανεξάρτητα αν τον συμπαθείς ή όχι, ο άνθρωπος είναι θησαυρός και (είναι ένας) λόγος από μόνος του να ακούσει κάποιος το νέο δίσκο.

Και αν ο Het είναι η εικόνα, η πεμπτουσία, το θεαθήναι της μπάντας, ο Lars Ulrich είναι το μυαλό. Χωρίς αυτόν οι Metallica, θα ήταν κάπου πολύ χαμηλότερα.

Το βρίσκω ανούσιο, γραφικό και αστείο να ασχολούνται με τα ντραμς του Ulrich το 2023. Αυτό ξέρει, αυτό μπορεί, αυτό παίζει. Αν κάτι με ενοχλεί στον Lars είναι ο ήχος που έχει και όχι το παίξιμό του. Και η ηλίθια οδοντογλυφίδα με την αλυσίδα που κουβαλάει παντου. Ο τύπος είναι ο απόλυτος ροκ σταρ, έχει δημιουργήσει έναν μύθο γιγαντιαίων διαστάσεων και συνεχίζει να σχεδιάζει το μέλλον της μπάντας. Η θέση είναι μόνο δική του και δεν γίνεται να φανταστεί κάποιος έναν “καλό” ντράμερ πίσω από το κιτ της μπάντας.

Tα ίδια ισχύουν για τον Kirk – κάνει ό,τι μπορεί. Κάποτε έγραφε σπουδαία σόλο, εδώ και χρόνια έχει βαρεθεί, έχει ψαχτεί με άλλα ενδιαφέροντα, παράτησε την κιθάρα και φαίνεται. Είναι ακόμη εκεί, ένα γρανάζι που δεν εγκατέλειψε ποτέ.

Τέλος για τον Rob, επιτέλους του έδωσαν παραπάνω χώρο να φανεί παραπάνω και φυσικά δεν σταματάει να παραμένει over-qualified for the job, που λένε στις μπίζνες. Χωρίς αμφιβολία, ο τύπος έχει εξασφαλίσει μια από τις μεγαλύτερες καβάτζες που έχει κάνει άνθρωπος σε όλα τα χρόνια της ανθρώπινης ιστορίας. Πλέον είναι ο μπασίστας με την μεγαλύτερη θητεία στην ιστορία της μπάντας. Μάγκας, αλλά εγώ τον Jason τον έχω πάνω και από τον Cliff και από τους άλλους τρεις.

Συνοψίζοντας, οι Metallica δεν είναι μόνο ένας θεσμός και κομμάτι της αμερικάνικης ιστορίας και μουσικής πλέον. Είναι μια γιγάντια επιχείρηση που χρειάζεται συνεχώς λεφτά για να συντηρεί τους εκατοντάδες ανθρώπους που τρώνε ψωμί από αυτή.

Πέρα από το μουσικό κομμάτι και τις περιοδείες, έχουν κάνει εκατοντάδες άλλες κινήσεις όλα αυτά τα χρόνια στο να κερδίζουν νέους οπαδούς και να μιλάει ο κόσμος μαζί τους.

Μερικές ιδέες θριάμβευσαν (“Master of Puppets” στο Stranger Things), άλλες απέτυχαν παταγωδώς εμπορικά (η ταινία που έβγαλαν το 2013), άλλες δημιούργησαν πελώρια αμηχανία και δεν πρόσφεραν το παραμικρό πέρα από αυτό (“Nothing Else Matters” με την Cirus), ενώ για άλλες πρέπει να βρεθεί τρόπος να διαγραφτούν (“Lulu”).

Ένας νέος δίσκος τους βγάζει σε περιοδείες και τους κρατάει στον δρόμο, αν και δεν το έχουν ανάγκη. Πριν από ένα χρόνο γέμισαν στάδια στην Λατινική Αμερική για πλάκα.

Ένας νέος δίσκος τους κρατάει στο προσκήνιο και ασχολείται ο κόσμος μαζί τους συνεχώς. Βρίσκονται σε εκπομπές που τις βλέπουν εκατομμύρια κάθε βράδυ, δίνουν συνεντεύξεις λέγοντας τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά σε gatekeepers του rock δημοσιογράφους, γίνονται tag σε ποστ και stories σελέμπριτι φίλων κλπ

Ένας νέος δίσκος προσθέτει ακόμη ένα κεφάλαιο σε μια ένδοξη ιστορία.

Σαράντα χρόνια μετά το ντεμπούτο, το “we’ll never stop, we’ll never quit ’cause we’re Metallica” δεν είναι μόνο ένας στίχος από “Whiplash” αλλά δήλωση για την στάση ζωής των μελών της μπάντας. Και της επιχείρησης φυσικά.

Cult24

Cult
24

Συνεργαστείτε
μαζί μας