Τι να πρωτογράψεις για τους Judas Priest.
50 χρόνια στο κουρμπέτι και με τους δύο τελευταίους δίσκους να είναι το απόλυτο ατσάλι.
Είναι εξοργιστικό (με την καλή ένοια) μετά από τόσα χρόνια να έχεις δύο δίσκους σαν τα Firepower, Invincible Steel. Η μπάντα περνάει μια νέα νιότη και αυτό οφείλεται προφανώς και σε μια από τις καλύτερες μεταγραφές όλων των εποχών, αυτή του Ritchie Faulkner στις κιθάρες μετά την αποχώρηση του θρυλικού K.K. Downing.
Ας δούμε κάποιες συνθετικές στιγμές τους που απλά προσφέρουν μια απειροελάχιστη ιδέα για το πόσο γαμάτοι είναι, χωρισμένες σε 10 κατηγορίες.
1) Oι πασίγνωστοι Priest
Εντάξει δεν γίνεται να μην έχει ακούσει κάποιος τα Painkiller, Breaking the Law, Electric Eye (αν είσαι θεός μπορείς να φοράς ό,τι γουστάρεις), Victim of Changes. Θα τιμήσω το τελευταίο γιατί δεν γίνεται να το βαρεθείς ποτέ. Η ανατριχίλα με την κραυγή “Viiiiiictim of chaaaaaangeeeeeees” θα ηχεί για πάντα στην ιστορία και θα την τραγουδάμε (από μέσα μας) όταν και εμείς βρεθούμε σε μια τέτοια κατάσταση. Ανυπέρβλητη σύνθεση.
2) Oι ατσαλένιοι Priest
Tags: Ατσάλι, θειάφι, ολοκαύτωμα, δερμάτινα, μηχανές, headbanging, αδάμαστη προσωπικότητα, περηφάνεια, μεγαλειότητα γραφικότητα, Judas Priest με λίγα λόγια.
Από τα πρώιμα 70’ς μέχρι σήμερα οι Priest προσφέρουν στον κόσμο αυτό που χρειάζεται: αυθεντικό heavy metal.
Τι να πρωτοδιαλέξεις: The Ripper, Dissident Aggressor, Hell Bent for Leather , The Rage (λιώμα στην αλλαγή λέμε, πάρτο καλύτερα live να καταλάβεις την καύλα), το απίστευτο Riding on the Wind…Θες και το Panic Attack από τα καινούργια;
Θα διαλέξω το Sentinel γιατί μιλάμε για την επιτομή του heavy metal.
Sworn to avenge!
3) Οι Priest του Painkiller
Το 1986 οι Priest κυκλοφορούν το Turbo και θέλοντας να πιάσουν την καλή στην Αμερική, βάζουν πλήκτρα μέσα και προκαλώντας μια αμηχανία στους σκληροπυρηνικούς οπαδούς τους. Το 1988 επιστρέφουν στο metal με το κάπως άνισο Ram it Down που είχε μπόμπα ήχο, μερικές κομματάρες αλλά παράλληλα και αδιάφορες συνθέσεις. Ο ήχος του ωστόσο ήταν ένα δείγμα το τι θα ακολουθούσε με το Painkiller του 1990. Νέος ντράμερ που βομβαρδίζει, ριφάρες που γκρεμίζουν κτίρια, παραγωγή που έγραψε ιστορία και απαράδεκτα, χυδαία, σιχαμερά καλές ερμηνείες του Halford που προκαλεί νέο ολοκαύτωμα περίπου στα 40 χρόνια του. Μια κατηγορία μόνος του ο δίσκος, ό,τι και να γραφτεί είναι λίγο. Όλο. Άντε, εμένα το αγαπημένο μου είναι το Night Crawler.
4) Οι βομβαρδιστικοί Priest
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος που αντιστέκεται στην ορμή και την αποφασιστικότητα του Rapid Fire.
Να το τιμήσουμε όπως μας τίμησαν και οι ίδιοι με το βίντεο από την συναυλία τους το 2024!
Ο νόμος προβλέπει ότι αν η αστυνομία σε πιάσει να γκαζώνεις με το Freewheel Burning στα ηχεία, τότε την γλυτώνεις χωρίς πρόστιμο. Δεν γίνεται να μην το πατάς όταν ακούς αυτό το τραγούδι.
5) Οι γηπεδικοί Judas Priest
Αγκαλιά με τους διπλανούς σου και τραγουδάς τα γηπεδικά τραγούδια των Priest. Θα καταλάβεις με τα Take On The World, United (live).
Θα τιμήσουμε το Heavy Duty / Defenders of Faith. Το βάζετε τέρμα και βγαίνετε στο παράθυρο και τραγουδάτε. Σε λίγα δευτερόλεπτα θα τραγουδάνε και οι γείτονές σας. Σε λίγα λεπτά θα πρέπει να το τραγουδάει όλη η πόλη.
6) Οι ψυχεδελικοί Priest
Τέλη 60’ς, αρχές 70’ς η ψυχεδέλεια ήταν παρούσα και κάνει μπαμ στο αγαπημένο μου τραγούδι των Priest, Dreamer Deceiver. Θρυλικό αυτό το βίντεο με τον Rob να είναι “αλλού” και να προσφέρει μια ανατριχιαστική ερμηνεία. Και τα σόλο είναι από άλλο πλανήτη. Προσωπικά θα το διάλεγα σαν το καλύτερο Priest κομμάτι. Στο βίντεο παίζεται στα καπάκια, όπως προβλέπεται, και το υψηλών τόνων και ζωηρό αδερφάκι Deceiver.
7) Οι καψουριάρηδες Priest
Εντάξει έχουμε ουρλιάξει YOU’RE POSSESSING ME στο Touch of Evil, έχουμε ξεκαθαρίσει ότι είμαστε οι Turbo Lover και δεν υπάρχουν another, έχουμε φτάσει σε αδιέξοδα ακούγοντας το Pain and Pleasure, για την πράξη υπάρχει το Love Bites.
Αν και διασκευή, το κομμάτι ανήκει στους Priest και προσωπικά είναι από τα τραγούδια που μπορούν να με διαλύσουν χωρίς καν να ταυτίζομαι με τους στίχους του. Φανταστική διασκευή, φανταστική ερμηνεία από τον Halford.
8) Οι ταξιδιάρικοι Priest
Οδηγάς με μια μηχανή ή αμάξι μόνος σε ένα απέραντο αυτοκινητόδρομο (χωρίς να γκαζώνεις, πιο πάνω έχουμε επιλογές για γκάζια) και ακούς το Heading Out to The Highway, Rock Hard Ride Free.
Απαραίτητη η επιλογή ωστόσο το λατρεμένο Desert Plains. Ο τύπος έκανε υπέροχη δουλειά με τους στίχους, το feeling του τραγουδιού και τις εικόνες που έβαλε στο παρακάτω βίντεο. Στο σημείο να πω ότι το τραγούδι έχει ίσως τον καλύτερο ήχο στα ντραμς που έχω ακούσει ποτέ σε heavy metal. Ίσως. Μοναδικό feeling σε όλο το τραγούδι από όλους.
9) Οι επικοί Priest
Μεγάλα σε διάρκεια με ατελείωτη ανατριχίλα τα Run of the Mill, Blood Red Skies.
Αλλά αυτό είναι μια κλάση μόνο του.
10) Οι μπαλάντες των Priest
Κλέβουμε λίγο γιατί το Before the Dawn (ανατριχίλα και λιώμα) θα μπορούσε να πάει με την κατηγορία των καψουριάρικων τραγουδιών των Priest. To Angel μπορεί ο καθένας να το ερμηνεύσει όπως θέλει.
Τίποτε σαν την υπαρξιακή ανησυχία του Night Comes Down.
Αυτές είναι μόνο μερικές από τις μαγικές στιγμές που αυτό το συγκρότημα ξέρει να προσφέρει με διαφορετικούς τρόπους εδώ και 50 χρόνια σχεδόν.
Τα χρόνια θα περνούν, το ατσάλι ωστόσο και οι κιθάρες δεν θα σιγήσουν ποτέ!
Και το αποτέλεσμα θα είναι πάντα το ίδιο…