Στις 27 Αυγούστου 1966 γεννιέται στο Μεντεγίν (αν έχεις ακούσει για το Μεντεγίν μόνο από το Νάρκος, υπάρχει ένα τίμιο πλοτ τουίστ στη συνέχεια του άρθρου) της Κολομβίας ο Ζοσέ Ρενέ Χιγκίτα Ζαπάτα. Από μικρός χωρίς γονείς και σε ένα πολύ φτωχό περιβάλλον, θα αναγκαστεί να δούλεψει σε πολλές δουλειές όσο ήταν ακόμα παιδί. Παράλληλα με τις διάφορες δουλειές που έκανε για να βγάζει τα προς το ζην, ασχολείται με το ποδόσφαιρο και καταφέρνει να παίξει με την Μιλιονάριος σε ηλικία 19 ετών.
Εκεί όμως που θα καταφέρει να δείξει το μεγάλο του ταλέντο, να αγαπήσει και να αγαπηθεί όσο λίγοι, θα είναι στην ομάδα της Ατλέτικο Νασιονάλ. Μια ομάδα την οποία υποστήριζε και ο Πάμπλο Εσκομπάρ και έριχνε πολλά λεφτά (παρόλο που επίσημα δε φαινόταν να έχει κάποιον ρόλο στην ομάδα) για να μπορεί να έχει τους καλύτερους παίχτες στη χώρα και γενικότερα στην Λατινική Αμερική. Κάτι που αποδείχτηκε εξάλλου το 1989, όταν η Ατλέτικο Νασιονάλ κατέκτησε τόσο το πρωτάθλημα Κολομβίας όσο και το Κόπα Λιμπερταδόρες.
Την ίδια περίοδο, αρχίζει και παίρνει παιχνίδια με την Εθνική Κολομβίας. Πρώτα στο Κόπα Αμέρικα του 1989 αλλά κυρίως στο Μουντιάλ του 1990. Παίζει καθοριστικό ρόλο ώστε η Κολομβία να φτάσει για πρώτη φορά στην ιστορία της, αλλά σε εκείνη την φάση και στον αγώνα εναντίον του Καμερούν, κάνει ένα ολέθριο λάθος αφού προσπάθησε να ντριμπλάρει τον μεγάλο Ροζέ Μιλλά και τελικά (στο 1:00 του βίντεο) και τελικά δεν κατάφεραν να προχωρήσουν παρακάτω. Τότε ήταν που του δόθηκε και το παρατσούκλι ”Ελ Λόκο”:
Είχε κάνει όμως αισθητή την παρουσία του στο κοινό κι όχι μόνο για την εξαιρετική κόμη του. ‘Τερματοφύλακας-λίμπερο”, κρατούσε την μπάλα, οργάνωνε τους συμπαίχτες του, έπαιζε μακριά από την εστία και καθάριζε τις φάσεις των αντιπάλων πολύ έξω από την περιοχή του. Αλλά το κύριο χαρακτηριστικό του ήταν οι εκτελέσεις φάουλ και τα πέναλτι. Σκόραρε συνολικά 41 γκολ στην καριέρα του, τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο και για αυτό το λόγο ανήκει στην κορυφαία δεκάδα των τερματοφυλάκων όλων των εποχών με τα περισσότερα γκολ.
Πώς έγινε όμως παγκοσμίως γνωστός; Θα πρέπει να ταξιδέψουμε στις 6 Σεπτεμβρίου του 1995 στο Γουέμπλεϊ της Αγγλίας για ένα φιλικό ανάμεσα στους Άγγλους και τους Κολομβιανούς. Ένα απλό φιλικό που έμελλε να περάσει απαρατήρητο όπως τα περισσότερα που συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο. Ο Χιγκίτα όμως είχε άλλη άποψη. Σε μια φάση που ο Ρέντναπ κάνει μια σέντρα προς την περιοχή της Κολομβίας, η μπάλα κατευθύνεται προς το τέρμα. Ο Χιγκίτα θα μπορούσε απλά να σηκωθεί στον αέρα με τα χέρια και να την πιάσει. Αλλά δεν έκανε (ευτυχώς) αυτό. Αντιθέτως, αποφάσισε να μας χαρίσει ένα έργο τέχνης που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη συλλογική μνήμη των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων. Κάνει λίγα βήματα προς τα πίσω, ρίχνει τα χέρια του μπροστά σαν τον σκορπιό και σηκώνει τα πόδια του για να διώξει την μπάλα πάνω από τη γραμμή. Μπορεί η φάση να μην ίσχυε έτσι κι αλλιώς, καθώς ο επόπτης είχε σηκώσει την σημαία του για οφσάιντ, αλλά ο Χιγκίτα είχε μπει στην ιστορία:
Πάμε όμως και στα εξωγηπεδικά του (εδώ μπαίνει κι ο Εσκομπάρ). Ο Higuita φυλακίστηκε το 1993, αφού είχε εμπλακεί σε απαγωγή. Δουλεύοντας ως διαμεσολαβητής για τους βαρόνους ναρκωτικών Pablo Escobar και Carlos Molina, ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για την εξασφάλιση της απελευθέρωσης της κόρης του Molina με την παράδοση των χρημάτων λύτρας. Έλαβε 64.000 δολάρια για τις υπηρεσίες του, αλλά αυτή ακριβώς η αμοιβή παραβίαζε τον νόμο της Κολομβίας, καθώς αποτελεί αδίκημα να επωφεληθεί κάποιος από μια απαγωγή. Ήταν φυλακισμένος επτά μήνες πριν απελευθερωθεί χωρίς να του αποδοθούν κατηγορίες. Σχολιάζοντας την υπόθεση, δήλωσε ότι “Είμαι ποδοσφαιριστής, δεν ήξερα τίποτα για την απαγωγή νόμων.” Κάπως έτσι, όμως, έχασε το Μουντιάλ του 1994, καθώς ήταν εκτός φόρμας.
Συνολικά, έπαιξε μπάλα για 25 χρόνια, με ένα μικρό διάλειμμα από το 2005 ως το 2007 γιατί είχε βρεθεί θετικός σε τεστ ναρκωτικών, τόσο σε συλλογικό όσο και με τη χώρα της Κολομβίας. Απαράμιλλο στυλ και εξωτερική εμφάνιση, απίστευτη τρέλα μέσα στο γήπεδο και ίσως η καλύτερη απόκρουση στην ιστορία του ποδοσφαίρου.