Τον Μάϊο του 2025, ο Κάρλο Αντσελότι πέρασε τον τελευταίο μήνα του ως προπονητής της Ρεάλ.
Ένας κύκλος που κράτησε έξι χρόνια, άρχισε το καλοκαίρι του 2013 σταμάτησε προσωρινά 2015 και συνέχισε το 2021 μέχρι τον Μάιο του 2025.
Eίναι ο προπονητής με τους περισσότερους τίτλους στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης πλέον: 15 τρόπαια, 3 απο αυτά να είναι το Τσάμπιονς Λιγκ.
Τσάμπιονς Λιγκ και Αντσελότι πήγαιναν πάντα μαζί: έχει 5 από αυτά συνολικά ως προπονητής.
Έχει κατηγορηθεί γιατί δεν έχει τόσα πρωταθλήματα, ενώ είχε ομαδάρες, αλλά ο Αντσελότι έχει πρωταθλήματα στα πρωταθλήματα της Αγγλίας, Ισπανίας, Ιταλίας, Γερμανίας και Γαλλίας: είναι ο μόνος προπονητής που το έχει καταφέρει.
Πάντα ζούσε με τις κατηγορίες ο Καρλίτο και συνέχιζε, ακόμη και αν δεν έδειχνε να έχει φλόγα μέσα του.
Η ικόνα που είχε μετά την Νάπολι (2019) ήταν ενός δασκάλου που είχε συμβιβαστεί με τους μαθητές του να κάνουν φασαρία στην τάξη.
Αλλά ο Καρλίτο ζει και αναπνέει για τους πάγκους. Και ας μην το δείχνει, και ας μην το καταλαβαίνουμε.
Μπορεί μέσα του να βράζει και το έχει πει και ο ίδιος πολλάκις, αλλά δεν πάυει να μας δείχνει αυτή την εικόνα ενός απίστευτα χαλαρού ατόμου με το σηκωμένο φρύδι.
Μεγάλωσε στο Ρετζιόλο, μια πόλη που παράγει παρμεζάνα, σε μια πολύ φτωχή οικογένεια που συμμετείχε και αυτή στην παραγωγή, αλλά πολύ πλούσια σε αξίες και ιδανικά όπως δηλώνει και ο ίδιος. Ο πατέρας του ήταν ένας χαμογελαστός, ευγενικός τύπος με πολύ χιούμορ και που παρά τις δυσκολίες δεν φώναξε ποτέ στον γιο του και στην κόρη του. Ο Κάρλο δεν μπορούσε παρά να του μοιάξει.
O Καρλίτο μεγάλωσε σε φάρμα αλλά έβλεπε ότι δεν θα μπορούσε να του παρέχει μια καλύτερη ζωή, οπότε στράφηκε στο ποδόσφαιρο. Μπορεί να μην είχε το ταλέντο άλλων παικταράδων της γενιάς του, να ήταν ψαρωμένος αλλά είχε πάντα την χρυσή υπομονή και την θέληση να ακούει και να μαθαίνει να γίνεται καλύτερος. Έτσι έφτασε να είναι βασικότατο μέλος της παντοδύναμης Μίλαν του Σάκι, που ήταν και ο μέντοράς του και να κατακτήσει τα πάντα. Ο Σάκι του έμαθε το μυστικό της επικοινωνίας και του δεσίματος με τους παίκτες, να βλέπει τα αποδυτήρια σαν οικογένεια. Αργότερα θα ήταν ο βοηθός του στο Μουντιάλ του 1994.
Σαν προπονητής ο Καρλίτο αρέσκονταν πάντα να χτίζει εξαιρετικές σχέσεις με τους παίκτες. Ο Γκατούζο έκλαιγε όταν θα άκουσε τον Αντσελότι να ανακοινώνει ότι θα φύγει για την Τσέλσι.
Στην κεντρική φωτογραφία με τους παίκτες της Ρεάλ, ο ίδιος δήλωσε ότι έβγαλε μια φωτογραφία με τους φίλους του, όχι τους παίκτες του.
Αυτή η ανθρωποκεντρική προσέγγιση, δεν έπιασε στην Μπάγερν όταν έδωσε την απόλυτη ελευθερία στους παίκτες. Δεν ήταν ένας καλός γάμος παρά τους τίτλους. Φήμες έχουν ότι οι παίτες κάνανε και μόνοι τους προπόνηση πολλές φορές οργανώνοντάς μονοι τους χωρίς να το ξέρει ο προπονητής! Δεν αρέσκονταν στην ιδέα ότι θα ήταν τόσο χαλαροί σε έναν σύλλογο που είναι καταδικασμένος να κερδίζει πάντα.
Αυτή η προσέγγιση είναι το δυνατότερο και το πιο αδύναμό του σημείο ταυτόχρονα.
Ο Καρλίτο δεν παίρνει κεφάλια, πολλές φορές έχει κατηγορηθεί ως σοφτ προπονητής που θα μπορούσε να είχε πάρει ακόμη περισσότερα κύπελλα με τις ομάδες που είχε.
Είναι ωστόσο αυτή η προσέγγιση μαζί με την απόλυτη ηρεμία που μετέδιδε που έκανε τους παίκτες του να συνέλθουν. Μετά το κάζο του 2005, οδήγησε ξανά την Μίλαν στον τελικό της Αθήνας και απέδωσε δικαιοσύνη. Τότε που είχε πει στον Πίπο πριν τον αγώνα ότι θα σκόραρε 2 γκολ. Κανείς δεν θα έμενε τόσο καιρό με τον Μπερλουσκόνι από πάνω του.
Ακόμη και μετά το ναυάγιο του 2005, ο ίδιος ο Μπερλουσκόνι ρωτούσε τους δημοσιογράφους “γιατί να απολύσω τον Καρλίτο μου;”.
Έπειτα, πρόεδροι σαν τον Ιταλό, τον Αμπράμοβιτς και τον Πέρεθ του έχουν εμπιστευτεί τις πιο ηλεκτρικές καρέκλες. Να δουλέψει με ό,τι υπάρχει διαθέσιμο.
Μην ξεχνάμε ότι ήταν και ο εκλεκτός του Σερ Άλεξ το 2013 για την Γιουνάιτεντ, αλλά είχε δώσει τον λόγο του στην Ρεάλ Μαδρίτης.
Γιατί ο Καρλίτο είναι ένα άτομο που ένωνε πάντα τα αποδυτήρια, θα λειτουργούσε πρώτα ως πυροσβέστης όταν τα νεύρα ήταν πολλά, θα ήταν ο ψυχολόγος κα ο φίλος των παικτών. Θα βάλει αυτούς πάνω από όλους, θα τους καλύψει, θα αναλάβει την ευθύνη.
Πήρε το πρώτο νταμπλ της Τσέλσι το 2010 γιατί για πρώτη φορά οι παίκτες αισθάνονταν ενωμένοι μετά τον Μουρίνιο.
Πήρε το 10ο Τσάμπιονς Λιγκ με την Ρεάλ το 2014 γιατί ανέκτησε τα διαλυμένα αποδυτήρια που είχε αφήσει ο Μουρίνιο.
Όμως, όπως έχει πει πολλές φορές και ο ίδιος, δεν γίνεται ένας μάνατζερ να μην απολυθεί.
Παρά τα απίστευτα κατορθώματα τις χρονιές 2021-2022 και 2023-2024, η χρονιά 2024-2025 ήταν απογοητευτική.
Ήθελε, δεν ήθελε τον Μπαπέ, έχοντας και πολλούς τραυματίες, η ομάδα του διαλύθηκε όλες τις φορές από την Μπαρτσελόνα και τα σκορ μπορούσαν να είναι ακόμη μεγαλύτερα. Δεν είχε καμία απάντηση στην Άρσεναλ, ενώ η ομάδα γενικά δεν είχε πλάνο και προσανατολισμό, παρά τους αστέρες της.
Δεν έβαλε μυαλό στους κακομαθημένους αστέρες της, έμοιαζε γενικά χαμένος και χωρίς ιδέες.
Η χιλιοδοξασμένη και τραγική πλέον, Εθνική Βραζιλίας, είναι η καλύτερη πρόκληση που θα μπορούσε να έχει: να την αναστήσει, όπως έκανε με την Ρεάλ στην Ευρώπη και να της δώσει πίσω την χαμένη αίγλη της.
Και ας αποτύχει, ο Αντσελότι θα είναι πάντα μια τεράστια μορφή του ποδοσφαίρου και όχι μόνο λόγω των απίστευτων προπονητικών κατορθωμάτων του.
Ένας αληθινός κύριος.
