Στις 7 Ιουνίου του 1970 γεννιέται ο Μάρκος Εβανγκελίστα ντε Μοράις, ο γνωστός σε όλους μας Καφού. Ένα από τα κορυφαία δεξιά μπακ όλων των εποχών, με τρομακτική ταχύτητα και εκτόπισμα, απίστευτος στο 1 εναντίον 1 τόσο αμυντικά όσο κι επιθετικά, ο Καφού έζησε μια καριέρα σαν παραμύθι, κατακτώντας τα πάντα στο πέρασμά του, τόσο σε συλλογικό επίπεδο όσο και με την Εθνική Βραζιλίας. Δεν ήταν, όμως, όλα τόσο ρόδινα, ειδικά στο ξεκίνημά της καριέρας του.
Γεννημένος και μεγαλωμένος σε μια φαβέλα στο Σάο Πάολο, η ζωή για τον Καφού μόνο εύκολη δεν ήταν, καθώς είχε να αντιμετωπίσει το φάσμα της φτώχειας και της ανέχειας, με το ποδόσφαιρο να είναι η μόνη του διέξοδος. Ξεκίνησε από μικρή ηλικία σε μια ακαδημία ποδοσφαίρου, ωστόσο, την δεκαετία του ’80 κανείς δεν έβλεπε στον Καφού αυτά που θα κατάφερνε στο μέλλον. Πολλές ομάδες τον απέρριψαν, όπως οι Σάντος, Κορίνθιανς και άλλες, και μόνο το 1988 κατάφερε να μπει στην ομάδα νέων της Σάο Πάολο. Ήταν ήδη 18 χρονών κι έπρεπε ο προπονητής νέων της ομάδας να τον αλλάξει θέση και να τον φέρει πιο πίσω, αφού αρχικά είχε ξεκινήσει να αγωνίζεται ως εξτρέμ, ώστε να ξεδιπλώσει όλες του τις αρετές.
Έκτοτε, ο Καφού έκανε τα πάντα να μοιάζουν τόσο απλά. Καθιερώθηκε στην αρχική ενδεκάδα της Σάο Πάολο, με την οποία κέρδισε το πρωτάθλημα Βραζιλίας του 1991 και τα Κόπα Λιμπερταδόρες το 1992 και το 1993 μεταξύ άλλων, ενώ μάλιστα αναδείχθηκε και κορυφαίος παίχτης της Λατινικής Αμερικής για το 1994. Ακολουθεί ένα σύντομο πέρασμα στην Ρεάλ Σαραγόσα, με την οποία θα κατακτήσει και το κύπελλο Ουέφα (αν και δεν ήταν βασικός) και ξαναεπιστρέφει στην Βραζιλία για λογαριασμό της Παλμέιρας.
Η απόλυτη καταξίωση, όμως, ήρθε με τη δεύτερη επιστροφή του στην Ευρώπη, για λογαριασμό της Ρόμα. Πήρε κατευθείαν θέση βασικού και συνετέλεσε στα μέγιστα ώστε οι Ρωμαίοι να κατακτήσουν το πρωτάθλημα του 2001. Κι έπειτα ήρθε η Μίλαν, με την οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα της σεζόν 2003-2004 και το Τσάμπιονς Λιγκ του 2007 εναντίον της Λίβερπουλ, παίρνοντας κι εκδίκηση για τον χαμένο τελικό της Κωνσταντινούπολης το 2005. Σε ηλικία 38 ετών, αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, καταφέρνοντας μάλιστα να σκοράρει και στο τελευταίο του ματς, σε έναν αγώνα εναντίον της Ουντινέζε.
Αν μέναμε μόνο στην καριέρα του Καφού σε συλλογικό επίπεδο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν μια υπέροχη καριέρα. Παρόλα αυτά, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι έχει μπει στο πάνθεον της ιστορίας του ποδοσφαίρου κυρίως λόγω των εμφανίσεων του με τα χρώματα της Εθνικής Βραζιλίας. Ρέκορντμαν συμμετοχών και αρχηγός της για πάρα πολλά χρόνια, κατέχει επίσης και το ρεκόρ των συμμετοχών σε τρεις συνεχόμενους τελικούς Μουντιάλ (1994, 1998, 2002). Μπορεί το 1994 να ήταν αναπληρωματικός, ωστόσο, στον τελικό εναντίον της Ιταλίας, πήρε τη θέση του τραυματία Ζορζίνιο κι έτσι σήκωσε τότε το πρώτο του Μουντιάλ.
Με τη Βραζιλία σήκωσε και 2 Κόπα Αμέρικα, το 1997 και το 1999, το Κύπελλο Συνομοσπονδιών του 1997, ενώ αγωνιζόταν με την Εθνική Βραζιλίας μέχρι και το 2006, στο Μουντιάλ της Γερμανίας όπου η Σελεσάο απέτυχε παταγωδώς κι ο Καφού δέχθηκε έντονη κριτική για το ότι δεν είχε την ταχύτητα και την εκρηκτικότητα του παρελθόντος (ήταν και 36 χρονών τότε). Για μας πάντως, και μόνο το γεγονός πως ήταν αρχηγός στην Σελεσάο του 2002, μια από τις πιο ολοκληρωμένες ομάδες όλων των εποχών, μας κάνει να τον αγαπάμε λίγο παραπάνω.
Κι εδώ ένα μικρό βίντεο που δείχνει μόνο μερικά από τα skills του:
