Ως ένας σύλλογος που λειτουργεί από το 1899, είναι λογικό και επόμενο πως από τη Μπαρτσελόνα έχουν περάσει εκατοντάδες παίκτες με διαφορετικές προσωπικότητες και διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Ως εκ τούτου, είναι αρκετά δύσκολο να επιλέξεις ποιοι θα είναι αυτοί οι οποίοι θα επιλεγούν για να απαρτίσουν αυτή την πεντάδα Καλτ παικτών που παρουσιάζεται σήμερα.
Απαραίτητη είναι η σημείωση πως η οπτική μας για τους παίκτες της Μπαρτσελόνα που θα χαρακτηριστούν ως Καλτ ποικίλλει. Σε αυτή τη λίστα θα βρείτε και παίκτες που έγραψαν τεράστια ιστορία και αγαπήθηκαν τρομερά από τον κόσμο της ομάδας, αλλά και παίκτες που πέρασαν και δεν ακούμπησαν, ή πέρασαν και όλοι προσπαθούν να ξεχάσουν το πέρασμά τους.
Κάρλες Πουγιόλ
Οι συστάσεις περιττεύουν για τον μεγάλο αρχηγό της Μπαρτσελόνα. Ο Κάρλες Πουγιόλ μπαίνει στη λίστα καθαρά λόγω του παρουσιαστικού του, αφού το μακρύ ατημέλητο μαλλί έμοιαζε να έχει βγει κατευθείαν από τη δεκαετία του ’80, παρότι φυσικά ο ίδιος αγωνίστηκε αργότερα.
Πρόλαβε και τα πέτρινα χρόνια της Μπαρτσελόνα, αλλά αποτέλεσε στυλοβάτη της άμυνας της και στις χρυσές εποχές της επί Πεπ Γκουαρντιόλα και ξεχώρισε για το πάθος, τη δύναμη, την αυταπάρνησή του και την άρνησή του να χάσει. Δε χρειάζονται πολλά περισσότερα όταν μιλάμε για τον απόλυτο αρχηγό των «Μπλαουγκράνα», που ακόμη η ομάδα ψάχνει αντάξιο του.
Ολεγκέρ
Ο Ολεγκέρ Πρέσας είναι κι αυτός μία ιδιάζουσα περίπτωση. Έπαιξε κυρίως στα δύσκολα χρόνια της Μπαρτσελόνα, παρότι πρόλαβε κι αυτός να στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης το 2006 στο Παρίσι, με προπονητή τον Φράνκ Ράικαρντ.
Παρότι σαν ποδοσφαιριστής δεν έλεγε πολλά πράγματα (αγωνίζονταν κυρίως στο δεξί άκρο, αλλά και στο κέντρο της άμυνας), ο Ολεγκέρ ήταν μία ιδιαίτερη περίπτωση.
Απόφοιτος Οικονομικών και ενεργός ακτιβιστής σε ζητήματα που αφορούν την ανεξαρτησία της Καταλονίας, ακόμη κι όσο έπαιζε, ο Ολεγκέρ σίγουρα δεν ήταν το αρχέτυπο του ποδοσφαιριστή, όπως το έχουμε στο νου μας.
Συνήθιζε να γράφει άρθρα σχετικά με πολιτικά και κοινωνικά θέματα, να είναι παρών σε διαδηλώσεις που αφορούσαν το μέλλον της Καταλονίας και σίγουρα, αυτή του η ενασχόληση είχε αντίκτυπο στο χρόνο συμμετοχής του στην ομάδα.
Βλέπετε, ιδιαιτέρως τα χρόνια στα οποία έπαιζε ο Ολεγκέρ, η Μπαρτσελόνα αρέσκονταν στο να αυτοχαρακτηρίζεται ως «Mes que un club», κάτι περισσότερο δηλαδή από μία ομάδα, χαρακτήρα που θέλει να κρατάει ως σήμερα, χωρίς ωστόσο πάντοτε να τα καταφέρνει.
Έντγκαρ Ντάβιντς
Πολλοί ίσως να μη θυμούνται το πέρασμα του Ολλανδού από τη Μπαρτσελόνα. Πέρασε ως δανεικός από τους «Μπλαουγκράνα» το 2004 από τη Γιουβέντους.
Μπορεί να μην συνοδεύτηκε από κάποιον τίτλο, αλλά η Μπαρτσελόνα πριν τον Ντάβιντς είχε δεχθεί 25 γκολ και είχε βάλει 26. Με τον Ντάβιντς, δέχθηκε μόλις 14 και έβαλε 37.
Ποιος όμως μπορεί να ξεχάσει τα αμίμητα ράστα του, μαζί με τα γυαλιά που φορούσε εντός αγωνιστικού χώρου; Ένα από τα καλύτερα αμυντικά χαφ της εποχή του ο Ντάβιντς, είχε κερδίσει με το σπαθί του το προσωνύμιο «Πίτμπουλ», αφού πραγματικά, στα καλά του, δεν έβλεπε κανέναν στο γήπεδο.
Βέβαια, τα καλύτερα του χρόνια ήταν πριν, με τις φανέλες του Άγιαξ και της Γιουβέντους, ενώ αξίζει να δείτε και την τρομερή του ιστορία ως παίκτης – προπονητής στη Μπάρνετ, μερικά χρόνια αργότερα, στη φοβερή διήγηση του Μάκη Παπασημακόπουλου.
Ουσμάν Ντεμπελέ
Ο Ουσμάν Ντεμπελέ είναι μια εντελώς διαφορετική περίπτωση από όλους τους παραπάνω. Ήταν ο πρώτος από τους «Αντί – Νεϊμάρ» που έφερε η Μπαρτσελόνα για να αντικαταστήσει τον Βραζιλιάνο, όταν αυτός έφυγε για την Παρί Σεν Ζερμαίν.
Όλοι θυμόμαστε πόσο καλά πήγε αυτή η μεταγραφή, με τη Μπαρτσελόνα να πληρώνει στη Ντόρτμουντ περίπου 105 εκατομμύρια ευρώ, για έναν παίκτη με ουσιαστικά 2 σεζόν ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.
Βέβαια, ο Ουσμάν δεν ήταν και πολύ επαγγελματίας. Αξέχαστες είναι οι τρομερές στιγμές που ζήσαμε μαζί του, όταν έχανε προπονήσεις επειδή έπαιζε play station μέχρι αργά το προηγούμενο βράδυ και γενικώς δε γίνεται με τίποτα να ξεχαστεί το γέλιο που πρόσφερε. Να είναι πάντα καλά.
Τζουλιάνο Μπελέτι
Ο Μπελέτι μπαίνει στη συγκεκριμένη λίστα λόγω του εμβληματικού γκολ που πέτυχε στον τελικό του 2006. Δεν είναι σύνηθες ένας παίκτης, που έπαιξε στη Μπαρτσελόνα τόσο λίγο, κυρίως λόγω τραυματισμών να τον θυμούνται όλοι τόσο έντονα.
Εντάχθηκε στους «Μπλαουγκράνα» το 2004 από τη Βιγιαρεάλ και έγραψε συνολικά 102 συμμετοχές με 1 γκολ, αυτό του τελικού στο Παρίσι το 2006. Ακόμη και σήμερα, μνημονεύεται για το γκολ και το φοβερό του κλάμα αμέσως μετά, σε μία από τις πιο εμβληματικές στιγμές των τελικών Τσάμπιονς Λιγκ.
