Νικολά Ανελκά: Ίσως παρεξηγημένος, σίγουρα cult

Ανελκά

Ο Νικολά Ανελκά ήταν ανέκαθεν από τους αγαπημένους μου cult ήρωες.

Γιατί ενώ είχε το ταλέντο και μια πολύ καλή καριέρα, έπαιζε όποτε γούσταρε κυριολεκτικά. Θα υπήρχαν ματς που έλεγες τι παικταράς είναι αυτός και σε άλλα θα ήταν ο μεγαλύτερος περιπατητής που μπορούσε να υπάρξει. Θα έβαζε σε ένα ματς μια γκολάρα και θα μοίραζε ασίστ και στα επόμενα δέκα ματς θα ήταν φάντασμα, έτσι επειδή μπορούσε.

Γιατί δεν τον έπιανες ποτέ και από πουθενά. Ο τύπος έχει πλακωθεί με όλους τους προπονητές του και οι τσακωμοί του έγραψαν ιστορία. Ο τύπος άλλαζε και αλλάζει αποφάσεις και γνώμες σαν τις ομάδες του.

Γιατί έβγαλε ακόμη και ντοκιμαντέρ γι’ αυτόν που κυκλοφόρησε το 2020 στο Netflix με τίτλο “ Anelka – Misunderstood”.

Στο ντοκιμαντέρ ο Νικολά εξιστορεί σημαντικά κεφάλαια στην ποδοσφαιρική ζωή του από την δική του οπτική φυσικά και εμφανίζονται φίλοι και συμπαίκτες από όλη του την καριέρα (Πιρές, Ανρί, Βιεϊρά, Εβρά, Ντογκμπά, Βενγκέρ κλπ κλπ). Ακόμη δείχνει την σχέση του με την οικογένειά του (γονείς και δική του) και τον ρόλο που είχαν τα αδέρφια του στην καριέρα του πιέζοντας καταστάσεις σαν εκπρόσωποί του.

Μεγαλωμένος σε ένα προάστιο του Παρισιού σε μια σχετικά ευκατάστατη οικογένεια (συγκριτικά με άλλους απόγονους μεταναστών), ο μικρός ήθελε να γίνει σταρ, όχι απλά να παίξει ποδόσφαιρο. Στα 13 του μπαίνει σε ξακουστή ακαδημία, στα 16 του κάνει ντεμπούτο στην Παρί.

Αμέσως μπαίνει στα ραντάρ του Βενγκέρ. Εκεί έχει την πρώτη του περιπέτεια μιας ο γαλλικός νόμος ήταν ότι ο μικρός έπρεπε να έχει επαγγελματικό συμβόλαιο για να πάρει μεταγραφή. Με τα πολλά η μεταγραφή γίνεται. Ποιος δεν θυμάται πόσο καλός ήταν ο Ανελκά της Άρσεναλ; Μόλις στα 18 του ήταν πρωταγωνιστής στο νταμπλ του 1998.

Στην Ρεάλ ήταν η πιο ακριβή μεταγραφή έως τότε αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και στην αφόρητη πίεση. Όταν τα πράγματα έγιναν πολύ δύσκολα απλά ανακοίνωσε ότι δεν ήθελε να προπονηθεί άλλο, γιατί κάποιος έφταιγε όπως αφηγείται και στο ντοκιμαντέρ. Πάντα αυτός ήταν ο γενναίος να παίρνει απροσδόκητες αποφάσεις. Μετά τον αγωνιστικό αποκλεισμό και το βαρύ πρόστιμο, αναγκάζεται να ζητήσει συγγνώμη και γίνεται καθοριστικός για το Τσάμπιονς Λιγκ του 2000. Προς τιμήν του, αναγνωρίζει ότι στην Ρεάλ πρέπει να κάνεις θυσίες και ότι ήταν πολύ νέος να καταλάβει τι σημαίνει ο σύλλογος.

Όσον αφορά την μετέπειτα καριέρα του σε συλλόγους, ομολογώ ότι δεν τον θυμόμουν σε Σίτυ και Λίβερπουλ ενώ είναι φοβερό ότι έπαιξε 4 χρόνια στην Τσέλσι (θυμάμαι χαρακτηριστικά το χαμένο πέναλτι στον τελικό του 2008, μισή χρονιά μετά τον ερχομό του γιατί έκανε μπαμ ότι θα το χάσει). Και γι’ αυτό το πέναλτι, κατηγόρησε τον προπονητή του Αβραάμ Γκραντ ότι τον έβαλε μέσα χωρίς το κατάλληλο ζέσταμα. Αλλά μετά από αυτό έπαιξε σπουδαία μπάλα αντικειμενικά κερδίζοντας και τον τίτλο του πρώτου σκόρερ και ένα νταμπλ (2009-2010). Όλα αυτά όντας μόλις στα 30 του.

Γενικά όπως εξηγεί και στο ντοκιμαντέρ του, παρά τα πολλά σκηνικά που έχουν γίνει με την πάρτη του όπου και να πήγε, δεν είναι ο τύπος που θα ζητήσει συγγνώμη αν τον πνίγει το δίκιο ακόμη και όταν τιμωρηθεί. Δεν θα απολογηθεί, δεν θα εξηγήσει, θα το πάρει προσωπικά και θα έχει ως δικαιολογία το «οι άλλοι φταίνε» και ότι ο χαρακτήρας του είναι από ατσάλι και έτσι έχει μάθει.

Όπως με την Ρεάλ, έτσι και στην επιστροφή του στην Παρί είχε προβλήματα με τον προπονητή του κάνοντάς του κριτική για το ότι δεν τον έβαζε.

Όπως με την Λίβερπουλ όταν ήταν δανεικός από την Παρί, πίστεψε ότι θα έμενε αλλά ο Ουγέ είχε άλλη άποψη. Ο Νικολά πίστευε ότι στον Ζεράρ Ουγιέ δεν άρεσε ο ευθύς χαρακτήρας του, ωστόσο Ουγέ δεν μπορούσε να ανεχθεί ότι τα αδέρφια του Νικολά έψαχναν μεταγραφή γι’ αυτόν και χτυπούσαν πόρτες δεξιά και αριστερά όταν είχαν κάνει προφορική συμφωνία ότι θα συνέχιζε στην Λίβερπουλ ο Νικολά.

Όπως όταν ήταν στην Σανγκάη στην Κίνα, δεν υποκλίθηκε (κατά παράδοση) μπροστά στους φιλάθλους και συμπαίκτες μετά τον αγώνα. Ένας έξαλλος οπαδός τον κυνήγησε μετά τον αγώνα ουρλιάζοντας ότι είχε ταξιδέψει 700 χλμ και ότι δεν μπορούσε να ανεχθεί αυτή την συμπεριφορά. Ο Νικολά του απάντησε με ένα ξερό “I don’t care”.

Όπως όταν έκανε την αντίστροφη αντισημιτική χειρονομία του Γάλλου κωμικού φίλου του όταν σκόραρε (άθελά του, ήθελε να πει κάτι σαν «στην μούρη σου» που απευθύνονταν στον πρώην προπονητή του Στηβ Κλαρκ που είχε μόλις απολυθεί, καθώς δεν τον έβαζε να παίζει βασικό) με την Γουέστ Μπρόμιτς.

Και φυσικά το magnus opus του δεν είναι άλλο από τα σκηνικά με την Γαλλία στο Μουντιάλ του 2010. Αηδιασμένος από τον Ντομενέκ και την όλη αρρωστημένη ατμόσφαιρα που υπήρχε, αρνήθηκε να μπει στο 2ο ημίχρονο στον κρίσιμο αγώνα με το Μεξικό και έβρισε το σύστημά του (και όχι αυτόν ως «…ασγιο» όπως έγραψε η L’Equipe). Μετά απλά πήρε τα πράγματά του και έφυγε, ξεκινώντας έναν επικοινωνιακό και αγωνιστικό διασυρμό. Εκεί τιμωρήθηκε με 18 μήνες αποκλεισμό αλλά πήρε την απόφαση με γέλια καθώς είχε αποφασίσει ήδη ότι θα αποχωρήσει από την Εθνική ομάδα. Οκτώ χρόνια αργότερα ο Ντομενέκ είπε την αλήθεια ότι δεν τον έβρισε ποτέ ο Ανελκά. Γενικά με την Εθνική είχε μια καλτ σχέση. O ίδιος δηλώνει στο ντοκιμαντέρ ότι άνετα θα αφαιρούσε τον τίτλο του Euro 2000 από την τροπαιοθήκη του γιατί δεν συνέβαλε καθόλου στην κατάκτησή του. Πριν το 2002 απέρριψε την κλήση του γιατί ο τότε προπονητής είχε δηλώσει ότι δεν ήξερε καλά τον Ανελκά.

Άλλη καλτ προσωπική στιγμή του ήταν όταν αποφάσισε να γίνει μουσουλμάνος, για να πει αργότερα ότι δεν ακολουθεί πλέον τους κανόνες του γιατί μετά το τέλος ραμαζανιού τραυματίζονταν συνέχεια.

Ο Ανελκά είναι ένα καλτ τυπάκι με τα όλα του. Παρεξηγημένος σύμφωνα με αυτόν και με τον δυνατό τίτλο του ντοκιμαντέρ του, αλλά με τόσα υπέροχα γεγονότα που όπως είπε και ο Ανρί θες 6-7 ταινίες σαν το Star Wars να συνοψίσεις όλα αυτά.

Αν κάτι κράτησα προσωπικά από το ντοκιμαντέρ είναι η δυσκολία στο να παίξεις στο κορυφαίο επίπεδο. Ο Ανελκά έκανε σπουδαία καριέρα, πήρε τρόπαια που λίγοι έχουν σηκώσει αλλά η αγωνιστική ραθυμία του ενίοτε και ο περίεργος χαρακτήρας του δεν τον άφησαν να είναι σταθερά στο τοπ επίπεδο και να αποτελεί είδωλο. Σημείο αναφοράς δεν έγινε ποτέ και το ντοκιμαντέρ (για όσους ενδιαφέρονται) θα αποτελεί μια παρακαταθήκη του μαζί με κάποια best of βίντεο. Από εκεί και πέρα θα είναι πάντα ένας cult hero και θα ανυπομονούμε για κάθε νέο του βήμα να μας δώσει νέες καλτίλες.

Cult24

Cult
24

Συνεργαστείτε
μαζί μας