Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Κοινωνικοπολιτικά θα υπάρχει για πάντα αδικία, θρησκευτικά πάντα θα υπάρχουν φανατικοί, επιστημονικά π.χ. θα υπάρχει η Παγκόσμια Σταθερά της Έλξης που χρησιμοποιούσαμε πολύ στην Φυσική στα νεανικά μας χρόνια στο σχολείο. Στα δικά μας, αν κάποιος με ρωτούσε ποιο είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα σταθερότητας που γνωρίζεις θα έλεγα για τον καλτ πλέον Σουηδό θεό Μίκαελ Νίλσον.
Ο Μίκαελ Νίλσον κατέφθασε στην χώρα μας μετά την Σαουθάμπτον το καλοκαίρι του 2005, σε εποχές πολύ καλύτερες τότε για την χώρα μας.
(Σταθερά) Βασικός με την Εθνική Σουηδίας στο Euro 2004, θα έρχονταν για δεξί μπακ-χαφ περισσότερο. Οι προσδοκίες μεγάλες και από αυτόν και για την ομάδα τότε. Ο Παναθηναϊκός έπαιρνε και τους Μπίσκαν και Κονσεϊσάο, παίκτες με διεθνείς παραστάσεις και τίτλους στο υψηλότερο επίπεδο. Αποθεωτικά σχόλια για τον ήρωά μας από Σουηδία, από παλιούς γνώριμους της χώρας κλπ…
Οι εφημερίδες φυσικά έδωσαν την δική τους παράσταση.
Ο Μίκαελ κατάφερε να μείνει τέσσερα χρόνια, να πλησιάσει τις 130 συμμετοχές, να παίξει δεξί χαφ, δεξί μπακ (ως επί το πλείστον), αμυντικό χαφ, σέντερ μπακ…Ήταν ίσως η μόνη παράμετρος στο επαγγελματικό του προφίλ που αγωνιστικά άλλαζε.
Ο απίθανος Σουηδός ήταν τόσο σταθερός που καταντούσε εκνευριστικό πέρα από αξιοθαύμαστο. Δεν θα έπαιζε σχεδόν ποτέ κάτω από 6, αλλά δεν θα έπαιζε ποτέ πάνω από 7. Προσοχή, τα “σχεδόν ποτέ” και τα “ποτέ” στην προηγούμενη πρόταση έχουν σημασία. Θα υπήρχαν εξαιρετικά σπάνιες στιγμές που ο Σουηδός θα έπαιζε κάτω από 6. Τότε θα ήταν που θα έκανε ένα τρομερό λάθος, όπως να υποπέσει σε ένα πέναλτι ή να δώσει ασίστ (βλέπε εδώ). Τότε αμέσως η απόδοση έπεφτε κάτω από 5,5 γιατί απλά δεν γίνονταν να κάνει κάτι παραπάνω ώστε να φτάσει στο 7, ούτε καν το 6,5. Καλά καλά στις καλές του μέρες δεν πήγαινε ποτέ πάνω από 7. Δεν το έπιανε. Μαθηματικά, το όριο της απόδοσής του θα έτεινε στο 7 από τα αριστερά. Είτε έπαιζε με την Καλλιθέα, είτε θα φάπωνε τον Μουρίνιο στο διπλό με τον πορθητή Σαριέγκι θα έπαιζε μεταξύ 6 και 7.
Τεχνική δεν είχε, κάθε άλλο…Ταχύς δεν ήταν, πάσα και σέντρα δεν είχε. Ήταν ωστόσο τακτικά πολύ καλός, ο παίκτης του προπονητή, αυτός που δεν θα τον πρόδιδε σχεδόν ποτέ στην άμυνα. Θα έπαιζε όπου τον θέλανε, όπου τον χρειαζόνταν η ομάδα. Ήταν τιμιότατος. Για γκολ…πως να το πούμε…Δεν έβαλε ούτε ένα! Φήμες λένε ότι υπήρχε ειδικός όρος στο συμβόλαιο πως αν σκόραρε ακόμη και στην προπόνηση, θα υπήρχε αυτόματη διακοπή συμβολαίου. Πάθαινε αλλεργία, ναυτία, επιληψία, τα πάντα, ο Σουηδός όταν πλησίαζε στην αντίπαλη περιοχή. Όχι. Θα ήταν εκεί πίσω στην θέση του. Γι’αυτό ήταν βασικός σε όλες τις διοργανώσεις με την Σουηδία μέχρι το 2008.
Δεν ήταν μόνο σε αυτό σταθερός.
Σταθερή ήταν και η σχέση του με τα γάντια. Είτε έπαιζε με -20 είτε με 40 βαθμούς θα φορούσε τα γάντια του.
Ήταν επαγγελματίας. Σταθερά καλό παιδί που ποτέ δεν προκάλεσε φασαρία και ήταν υπόδειγμα χαρακτήρα. Μια φορά, μια γαμημένη φορά παρασύρθηκε στην Μπρόντμπι όπου έσμπρωξε τον διαιτητή στο 90′ και εκείνος του έδειξε την άγουσα. Η μεταμέλεια αυθεντική και σταράτη, δεν είχε ξανακάνει τέτοιο πράγμα και προφανώς όλοι τον πίστεψαν.
Δεν θυμάμαι τέτοια σταθερότητα σε ποδοσφαιριστή, ανεξαρτήτως πρωταθλήματος, διοργάνωσης, εθνικότητας. Γι’αυτόν τον λόγο και επειδή είναι καλό παιδί, το άρθρο του το άξιζε με το παραπάνω ο Μίκαελ Νίλσον. Άχρωμο, άοσμο, άγευστο τον έλεγες. Παθιασμένο όχι ιδιαίτερα. Ήταν αθόρυβος παντού. Αλλά αυτό ήξερε, αυτό μπορούσε, αυτό έπαιζε.
Δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο σαν αυτό το θρυλικό φάουλ του συνονόματού του.
Για όλα τα παραπάνω, θα αιτηθούμε ώστε η μέρα των γενεθλίων του, η 24η Ιουνίου, να ψηφιστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Μέτριας Σταθερότητας.
