Ένας από τους καλύτερους μπαλαδόρους που πέρασαν από τα μέρη μας την τελευταία εικοσαετία, ο μεγάλος Αλβάρο Ρεκόμπα, γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου του 1976. Ένας παίκτης που άφησε το στίγμα του και στο αγαπημένο μας πρωτάθλημα, τη Σούπερ Λιγκ, αγωνιζόμενος περίπου για 1,5 σεζόν στην ομάδα του Πανιωνίου.
Όπως κάθε σωστός ντεμέκ εναλλακτικός ποδοσφαιρόφιλος, έτσι κι εγώ, από αρκετά νωρίς άρχισα να υποστηρίζω οτιδήποτε έχει σχέση με το ποδόσφαιρο της Ουρουγουάης αρκετά νωρίς, πάθος που μου έχει μείνει φυσικά μέχρι σήμερα, αφού η «Σελέστε» είναι σταθερά η ομάδα που υποστηρίζω στις μεγάλες διοργανώσεις.
Ίσως ο σημαντικότερος λόγος που συμβαίνει αυτό, είναι ο Ρεκόμπα. Ήταν αυτός που με ώθησε να ψάξω σχετικά με το ποδόσφαιρο στην Ουρουγουάη, καταλαβαίνοντας το ρόλο της στην εξέλιξη και την ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Η πρώτη φορά που τον είδα να αγωνίζεται, ως παίκτης της Ίντερ ακόμη, ήταν την περίοδο που στην ομάδα του Μιλάνου αγωνίζονταν ο Γρηγόρης Γεωργάτος. Αδυνατώ να θυμηθώ τόσο τον αντίπαλο της Ίντερ, όσο και το τελικό σκορ του αγώνα, θυμάμαι μόνο τον Ρεκόμπα να «κολλάει» ένα από τα γνωστά του τηλεκατευθυνόμενα φάουλ και το υπόλοιπο παιχνίδι είναι σαν να έχει διαγραφεί από τη μνήμη μου.
Έκτοτε, ο Ρεκόμπα για όσα χρόνια αγωνίζονταν στην Ίντερ (συνολικά αγωνίστηκε 11 σεζόν στους «Νερατζούρι»), ήταν ο βασικός λόγος που θα καθόμουν να δω τα παιχνίδια της ομάδας του. Ως υποστηρικτής της έτερης ομάδας του Μιλάνου μάλιστα, μου ήταν πολλές φορές αρκετά ψυχοφθόρο να βλέπω τα παιχνίδια τους, αυτός όμως ο περίεργος τύπος που λες και είχε χειριστήριο για να κατευθύνει τη μπάλα στην τροχιά που ήθελε, ήταν πραγματικά κάτι το διαφορετικό.
Περιττό να αναφέρω το πόσο χαρούμενος ένιωσα όταν ήρθε να αγωνιστεί στο ελληνικό πρωτάθλημα, έστω κι αν αγωνίστηκε και πάλι σε άλλη ομάδα και όχι σε αυτή που υποστήριζα. Ήταν μάλιστα και μια εξαιρετική περίοδος για τον Πανιώνιο, αφού, μαζί με τον έτερο Ουρουγουανό παικταρά, τον Φαμπιάν Εστογιανόφ, ο Ρεκόμπα και οι «Πάνθηρες» προσέφεραν κατά διαστήματα εξαιρετικά υψηλού επιπέδου ποδόσφαιρο.
Βέβαια, ο «Τσίνο», επειδή πάνω απ’ όλα ήταν ένας αυθεντικός τρελός, έπαιζε μπαλίτσα ως τα 40, αφού αποσύρθηκε μόλις το 2016 από την ενεργό δράση. Στα τελευταία χρόνια της καριέρας του επέστρεψε στην Ουρουγουάη φορώντας τη φανέλα και των δύο ομάδων που είχε αγωνιστεί στα πρώιμα χρόνια της καριέρας του, της Ντανούμπιο και της Νασιονάλ. Τα χρόνια είχαν εμφανώς περάσει, ο τρελός όμως εξακολουθούσε να πετάει γκολάρες όπως αυτή εδώ.
Τεράστιε Αλβάρο, να τα χιλιάσεις!