Ίντερ, μια θρυλική ομάδα με μύθους παίκτες που ωστόσο ανέκαθεν είχε παράξενες και καλτ μεταγραφικές επιλογές.
Στον πακτωλό χρημάτων που είχε δώσει ο Μοράτι στα 90’ς και 00’ς και πρόσφατα (σε πολύ λιγότερο βαθμό) θα έβρισκες παίκτες απίθανους που χρυσοπληρώνονταν και θα είχαν 1 συμμετοχή όλη και όλη (ποιος θυμάται τον Βραζιλιάνο Βαμπέτα πχ στις αρχές των 00’ς;). Δεν υπάρχει καλύτερος από τον Τομάσο Μπέρνι που σε 7 αγωνιστικές χρονιές (2014-2020) είχε 0 συμμετοχές και καθάριζε κάτι εκατοντάδες χιλιάρικα κάθε χρονιά. Ο θεός έφαγε και μια κόκκινη από τον πάγκο μια φορά.
Παικταράδες που έκαναν την διαφορά με τις ομάδες τους πριν, στην Ίντερ θα κυλιόντουσαν στην γενική μετριότητα και δεν θα σήκωναν κεφάλι ξανά ή θα χάνονταν από το προσκήνιο και δεν θα είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο πλέον. Παραδείγματα είναι οι Φαρινός, Κίλι Γκονζάλες που έκαναν παπάδες με την Βαλένθια αλλά και κάτι άλλοι σαν τον Οκάν Μπουρούκ από την Γαλατά. Ο Φαν Ντερ Μέιντε εξαφανίστηκε και από τις δικές του ατασθαλίες. Ο Ζοάο Μάριο κέρδισε μεταγραφή μετά το Euro 2016 ως πρωταθλητής, εξαργυρώνοντας το ταλέντο του να δίνει πετυχημένες πάσες στα 2 μέτρα και μετά πηγαινοέρχεται μεταξύ Μιλάνου και Πορτογαλίας ως δανεικός. Ο Έρικσεν ήταν ανύπαρκτος επίσης.
Αντίθετα υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα παικτών που έφυγαν από την Ίντερ και έγιναν μύθοι του ποδοσφαίρου, όχι μόνο των ομάδων τους. Ζέεντορφ, Μπέργκαμπ ήταν πρωταθλητές Ευρώπης με Ρεάλ και Άγιαξ και στην Ίντερ είχαν πολύ κακές (ειδικά ο Ντένις) στιγμές ενώ όταν πήγαν σε Μίλαν και Άρσεναλ χάρισαν μαγείες και κατέκτησαν τα πάντα. Φυσικά δεν ξεχνάμε και τον Ρομπέρτο Κάρλος που μάταια προσπαθούσε να εξηγήσει στον Ρόι Χόγκσον ότι είναι ένας μπακ και όχι εξτρέμ.
Στην ίδια κατηγορία δεν λες ότι βγήκαν και κάποιες ανταλλαγές σε μεταγραφές που δεν πήγαν και τόσο καλά. Ο Ζέεντορφ ανταλλάχθηκε με τον Κόκο (ο Κόκο έπαιξε κάπου 20 αγώνες σε 5 χρόνια έχοντας τρομερές επιδόσεις με Ιταλίδες μοντέλες) ενώ ο Καναβάρο μετά την ανταλλαγή με τον τρίτο τερματοφύλακα της Γιουβέντους Καρίνι, έγινε σε δύο χρόνια ο καλύτερος αμυντικός και κέρδισε Μουντιάλ και Χρυσή Μπάλα.
Ο Πίρλο σε 30 αγώνες ως δεκάρι θεωρήθηκε ότι δεν αξίζει και ήταν στην συμφωνία με την Μίλαν για μερικά εκατομμύρια και ανταλλαγή με έναν τύπο που λέγεται Ντάρεν Μπρνσιτς. Ο Αντρέα θα έγραφε ιστορία με Μίλαν και Γιουβέντους ως πλέιμεικερ που ξεκινούσε από πίσω (έμπευση του Αντσελότι) ενώ ο άλλος δεν θα έπαιζε λεπτό.
Ο Μπονούτσι δεν εξελίχθηκε στον τεράστιο ηγέτη και αυτό φάνηκε στην Μίλαν αλλά αποτελεί βασικό γρανάζι της Γιουβέντους και κοστολογήθηκε κάποτε με 500 ευρώ από τους Μιλανέζους!
Ο Κουτίνιο δεν ήταν κακός και ίσα ίσα σε πολύ νεαρή ηλικία έπαιζε ασταμάτητα λόγω των πολλών τραυματισμών, αλλά έπεσε στην Ίντερ της νέας εποχής, αυτή μετά το αξεπέραστο τρεμπλ με τον Μουρίνιο. Πουλήθηκε με μόλις 8,5 εκατομμύρια.
Δύσκολα θα θυμηθεί κάποιους την Ίντερ να έχει τους Ντάβιντς, Σακίρι, Ποντόλσκι, Βερόν, Μανίς, Κουαρέσμα στο ρόστερ της. Τουλάχιστον δεν τους συνδέεις με την Ίντερ σε καμία περίπτωση.
Μπατιστούτα, Φορλάν, Βίντιτς πήγαν στα (πολύ) τελευταία τους και ειδικά ο τελευταίος εκτέθηκε πολλές φορές άσκοπα.
Και θα κλείσουμε με μια κατηγορία μεταγραφών που δεν έχει κανένα νόημα, απλά είναι μεταγραφές σχεδόν τελειωμένων ποδοσφαιριστών που μόνο η Ίντερ θα μπορούσε να τους παρέχει στέγη. Kασάνο, Άσλει Γιανγκ, Αλέξις Σάντσες, Αρτούρο Βιδάλ, Βίκτορ Μόζες ανεξάρτητα αν πήγαν ή πηγαίνουν καλά ή όχι θα έβρισκαν την στιγμή που πήραν μεταγραφή μόνο εκεί στέγη και πουθενά αλλού.
Ξεχωριστή αναφορά στους δικούς μας Γεωργάτο, Καραγκούνη και Χούτο φυσικά!
Δεν θα μάθουμε ποτέ πως ο Λάμπρος καλείται και αγωνίζεται στα φιλικά βετεράνων.
Από εκεί και πέρα γενικά η Ίντερ ανέκαθεν έκανε απίστευτες επιλογές με επιλογές παικτών και ποδοσφαιριστών και δεν στήριξε ποτέ μα ποτέ την ακαδημία της, βασιζόμενη ανέκαθεν σε έτοιμους παίκτες.
Εδώ θα είμαστε να ανανεώνουμε την λίστα γιατί ποτέ δεν βαριέσαι με την Ίντερ!
