Ο Μαρουάν Φελαϊνί είναι αναμφίβολα μια από τις μεγαλύτερες καλτ και αμφιλεγόμενες μορφές που έχουν παίξει στο Νησί.
Γεννημένος στις 22 Νοεμβρίου του 1987 στις Βρυξέλλες από Μαροκινούς γονείς. Ξεκίνησε με ποδόσφαιρο και με στίβο, με το πρώτο να επικρατεί λόγω του πατέρα του , που ήταν τερματοφύλακας σε ομάδες του Μαρόκου. Συχνά, θα τον πήγαινε στην προπόνηση αλλά θα τον άφηνε να τρέχει πίσω από το αμάξι. Ξεκίνησε στις ακαδημίες της Άντερλεχτ και κατέληξε στη Σταντάρ Λιέγης όταν υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο.
Το 2008, μέχρι την τελευταία μέρα των θερινών μεταγραφών, ο Ντέιβιντ Μόγιες, μάνατζερ της Έβερτον, έψαχνε έναν μέσο. Ήξερε για τον Μαρουάν για αρκετό καιρό αλλά ήταν πλέον βέβαιος ότι ο ψηλός (1,94 μ) μπορούσε να παίξει στην Πρέμιερ Λιγκ, έχοντας ισοπεδώσει το κέντρο της Λίβερπουλ στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ λίγες βδομάδες πριν.
Τα 15 εκατομμύρια της μεταγραφής μπορεί να φάνηκαν τότε πολλά, αλλά ο Φελαϊνί τα έβγαλε με το παραπάνω στα 7 χρόνια που έμεινε στο Λίβερπουλ. Ήταν σε μια ομάδα χωρίς σταρ, που έπαιζε με κάθε τρόπο να πάρει την νίκη. Ο Φελαϊνί είχε το ελεύθερο να παίζει βρώμικα και να καλύπτει όποια αδυναμία του με τα γκολ που έβαζε.
Στην αρχή είχε θέμα με τον ρυθμό και την ένταση του παιχνιδιού στο Νησί. Ήταν επίσης αρκετά αδύνατος, άγαρμπος και τα έβρισκε σκούρα με άλλους μέσους. Σταδιακά μεταμορφώθηκε σε ένα θηρίο που κατάπινε χιλιόμετρα και αντιπάλους. Η αφάνα του ήταν η πρώτη στυλιστικά προχωρημένη επιλογή που είχαν δει οι φίλοι των ζαχαρωτών από τον Αμπέλ Ξαβιέρ, οπότε φορώντας περούκες αντίστοιχες για να τον τιμήσουν άρχισε να τον μεταμορφώνει σε έναν καλτ ήρωα.
Και αν οι φίλοι της Έβερτον αρκούνταν στο ξύλο, στη δύναμη, στο πάθος, οι φίλοι της Γιουνάιτεντ όταν μεταγράφτηκε μαζί με τον Μόγιες, δεν τον πήραν με καλό μάτι γιατί είχαν συνηθίσει στο επιθετικό ποδόσφαιρο τόσα χρόνια με τον Σερ Άλεξ. Δεν ήταν ο πιο εμπορικός ποδοσφαιριστής, δεν ήταν τεχνικά άρτιος, δεν είχε επιθετικές αρετές. Παράλληλα, περίμεναν έναν πολύ ανώτερο ποιοτικά μέσο να έρθει στην ομάδα, όπως ο Κρόος ή ο Φάμπρεγκας.
Ωστόσο, ο Φελαϊνί ήταν ο παίκτης του προπονητή στο γήπεδο: θα έκανε ό,τι του ζητούσε και έπαιζε παντού αν χρειαζόνταν. Ήταν και αυτός χαμένος στην καλύτερη μέτρια, πρώτη χρονιά με τον Μόγιες, αλλά ήταν και το στυλ παιχνιδιού του που τον έκανε αποδιοπομπαίο τράγο στα μάτια των οπαδών.
Κέρδισε και τον δύσπιστο στην αρχή, Λουίς Φαν Χάαλ που του άλλαξε θέση φέρνοντάς τον πιο πίσω και χαλάρωσε κάπως τους οπαδούς, αλλά με τον Μουρίνιο απέκτησε ένα οριστικά μεγάλο καλτ στάτους. Ο Μουρίνιο τον μεταμόρφωσε οριστικά σε έναν ξυλοκόπο που χρησιμοποιούνταν σε άμυνα, κέντρο, επίθεση για κάθε σκοπό.
Τον λάτρευε, όπως ανέκαθεν λάτρευε τους παίκτες που παίζουν ξύλο και καταστρέφουν το παιχνίδι του αντιπάλου με κάθε τρόπο. Ένα καλοκαίρι, όταν είχαν υπάρξει φήμες για μεταγραφή του Φελαϊνί στην Τουρκία, ο Μου είχε δηλώσει εμφατικά ότι είναι πιο εύκολο για τους Τούρκους να πάρουν αυτόν σαν προπονητή (sic) παρά τον Μαρουάν: τόσο σημαντικός ήταν γι’αυτόν.
Πόσες φορές τον γλύτωσε στα τελευταία λεπτά, πόσα γκολ είχε σκοράρει γενικά πέρα από την βρώμικη δουλειά του στο γήπεδο. Το κόλπο ήταν σχεδόν πάντα συνηθισμένο: Αν τα πράγματα ζόριζαν ο Μαρουάν θα έμπαινε για τα τελευταία 20 λεπτά του αγώνα και θα μοίραζε πόνο (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Ήταν άψογος για αυτά που ήθελε ο Μουρίνιο: ασφυκτική πίεση, τάκλιν και ξύλο στο κέντρο, ανίκητος στο ψηλό παιχνίδι.
Γι’αυτό και τον έβαζε και επίθεση ώστε όλοι να τον μαρκάρουν με σέντρες. Ήταν πολύ δύσκολο να χάσει κεφαλιά. Μια σημαντική κεφαλιά παίζει να είχε χάσει στην καριέρα του, τότε ο Ουμτιτί κάρφωσε το γκολ στο Βέλγιο στα ημιτελικά του Μουντιάλ του 2018 με την Γαλλία.
Το 2017 στον τελικό του Europa ήταν ο MVP και είχε πάρει παραμάζωμα όλα τα πιτσιρίκια του Άγιαξ. Ήταν σαν να παίζουν λυκειόπαιδα με παιδάκια πρώτων τάξεων δημοτικού στο κέντρο.
«Είναι επίμονος, είναι αθέμιτο να παίζεις εναντίον του, χρησιμοποιεί αγκώνες και γόνατα σε κάθε ευκαιρία και είναι αποτελεσματικός». Τάδε έφη Ρίο Φέρντιναντ. Αυτά εκτιμούσε και ο Μου σε αυτόν. Ήταν ο άνθρωπός του. Όπως ήταν κάποτε ο Πέπε στην Ρεάλ.
Αυτός που είχε μυριστεί πως πρέπει να παίζεις τον Μαρουάν δεν ήταν άλλος από τον Στήβεν Τζέραρντ.
Επίσης, σκηνικά σαν τα παρακάτω απλά μεγάλωναν και άλλο τον καλτ μύθο του.
Όπως τα σουτ του…
…η κώμη του.
Lloris eats flies, Fellaini provides them with a nest !!! #BELENG pic.twitter.com/ZxQJXbStaH
— Madd Monkk (@MaddMonkk) July 14, 2018
…κάτι απίστευτες γκριμάτσες που οδήγησαν σε εκατοντάδες memes.
Οπότε λογικό ήταν όταν τα κούρεψε να καταταγεί στον στρατό να γίνει πάλι viral.
Άλλα σκηνικά που τον κάνουν ακόμη πιο καλτ είναι σκηνικά όπως το παρακάτω, όπου έχασε το παιδί που συνόδευε.
Fellaini losing a kid is my life summed up #MUFC pic.twitter.com/zebe2r8RMS
— Jackherita (@Jackherita) November 27, 2018
Η αποχώρηση του Μουρίνιο σήμανε και το τέλος εποχής του στην Γιουνάιτεντ. Έπαιξε μετά στην Κίνα, μέχρι που αποχώρησε τον Φεβρούαριο του 2024.
View this post on Instagram
Εκτός γηπέδων, αντίθετα με το γήπεδο, όλοι είχαν να λένε για έναν πολύ χαμηλών τόνων άνθρωπο που θα έτρεχε να βοηθήσει τον καθένα, είτε ήταν ο φωτογράφος που θα έστηνε την καμερά του στην συνέντευξη τύπου ή θα μάζευε τους κώνους στην προπόνηση, ήταν πάντα προσιτός στους οπαδούς, συμμετείχε σε φιλανθρωπίες και σε εκστρατείες εναντίον του ρατσισμού. Δεν είπε ποτέ κακό λόγο για κανένα παρά τα άπειρα μπινελίκια που έτρωγε. Δεν είναι λίγοι οι φίλοι της Γιουνάιτεντ αλλά και στο Νησί φυσικά, όπου μπορεί να τον μισούσαν αλλά τον αποθέωσαν όταν διέσωσε μια γυναίκα στις κερκίδες από το να ποδοπατηθεί μετά από πανηγυρισμούς στην εξέδρα.
Η (πρώην) αφάνα του Μαρουάν Φελαϊνί, το ατσούμπαλο και βρώμικο παιχνίδι του, οι πολλές out of context ποδοσφαιρικές φάσεις που συμμετείχε συνέβαλαν στο στάτους ενός καλτ ήρωα στο Νησί, που μισήθηκε από τους αντιπάλους, αλλά κατάφερε στο τέλος να κερδίσει ακόμη και πολλούς φίλους της Γιουνάιτεντ με την αφοσίωσή του και τον επαγγελματισμό του.
Δεν λείπει από το ποδόσφαιρο, αλλά τον συνδέεις με εκείνες της εποχές του 2008-2019 στην Πρέμιερ Λιγκ και αναπολείς διάφορα σκηνικά.
Μπορεί ο Μουρίνιο να μην τον αναφέρει ως αγαπημένο του ποδοσφαιριστή, αλλά εμείς θα πιστεύουμε ότι ήταν, είναι και θα είναι.
