Τα περισσότερα νεαρά παιδιά σήμερα, αν έβλεπαν ποτέ εν δράσει τον Γιώργο Κολτσίδα, μπορεί να αναρωτιόντουσαν αν είναι δυνατόν αυτός ο τύπος να είναι πράγματι ποδοσφαιριστής. Και δεν είναι περίεργο, στο ποδόσφαιρο του Instagram, των χορηγούμενων, των δηλώσεων και των στόπερ που παίζουν καθαρά και κατεβάζουν και μπάλα (Θεέ και κύριε), το λαϊκό παιδί από τα Τρίκαλα, ίσως να μη χωρούσε. Όσοι όμως τον είδαμε να παίζει, ξέρουμε καλά ότι ο Γιώργαρος δεν υπήρχε περίπτωση να μασήσει, γιατί απλά δεν ήταν τέτοιος τύπος.
Γεννημένος στη Φήκη Τρικάλων στις 23 Σεπτεμβρίου του 1970, ο Κολτσίδας ξεκίνησε την καριέρα του από τα τοπικά με τη φανέλα της ομάδας του χωριού, ενώ ντεμπούτο ως επαγγελματίας έκανε το 1988, στην επαγγελματική ακόμη τότε Γ’ Εθνική, με τη φανέλα των Τρικάλων.
Στα Τρίκαλα έμεινε για 4 σεζόν, με την ομάδα να ανεβοκατεβαίνει κατηγορίες μεταξύ Β’ και Γ’ Εθνικής, μέχρι που το 1992, έρχεται η μεγάλη του ευκαιρία. Εντάσσεται στον Άρη και ξεκινά μία μακρά διαδρομή με άπειρες ανηφόρες, κακουχίες και δυσκολίες για την ομάδα της Θεσσαλονίκης, αλλά και μεγάλες στιγμές, με διακρίσεις και μεγάλες ποδοσφαιρικές βραδιές στην Ευρώπη.
Αρχικά, θα μείνει στον Άρη ως το 1996, όταν και τελείωσε το πρώτο του τετραετές συμβόλαιο με τους «Κίτρινους». Θα πάρει μεταγραφή για την ΑΕΛ που εκείνη την περίοδο αγωνιζόταν στη Β΄ Εθνική και την επόμενη σεζόν θα επιστρέψει στον Άρη, μετά από εισήγηση του Γιώργου Φοιρού, για να ενισχύσει την προσπάθεια της ομάδας για επάνοδο στην Α’ Εθνική, μετά την απίθανη ιστορία με τα δελτία που στοίχισε έναν υποβιβασμό στην ομάδα.
Ο Άρης πράγματι επανήλθε κι ο Κολτσίδας γρήγορα εξελίχθηκε σε βασικό στέλεχος της ομάδας. Σίγουρα δεν ήταν ιδιαίτερα τεχνίτης, κανένας όμως δε θα μπορούσε ποτέ να τον κατηγορήσει για έλλειψη πάθους, πράγμα που μαρτυρούν άλλωστε και οι 103 συνολικά κίτρινες κάρτες και οι 18 συνολικά αποβολές στην καριέρα του, είτε με δύο κίτρινες, είτε με απευθείας κόκκινη.
Ήταν εκεί όταν ο Άρης επέστρεψε στην Α’ Εθνική, αλλά δυστυχώς οι περιπέτειες δεν είχαν τελειώσει ακόμη για τον Κολτσίδα και την ομάδα του. Με τον ίδιο στο ρόλο του αρχηγού, η ομάδα θα υποβιβαστεί ξανά το 2005, αυτή τη φορά λόγω της αστάθειας και των εσωτερικών συγκρούσεων στο εσωτερικό του συλλόγου. Όλα οδήγησαν στην εισβολή των οπαδών στο παιχνίδι με τον Ηρακλή στο «Κλεάνθης Βικελίδης», η οποία σφράγισε τον υποβιβασμό. Ο Άρης βέβαια ανέβηκε εκ νέου την επόμενη χρονιά, αλλά είναι βέβαιο πως κανένας στους «Κίτρινους» δε θυμάται με νοσταλγία εκείνα τα χρόνια.
Βέβαια, δεν ήταν μόνο οι μαύρες στιγμές. Παρότι δεν κατάφερε να κερδίσει η ομάδα, ο Άρης κατάφερε να φτάσει σε 3 τελικούς κυπέλλου με τον Κολτσίδα στη σύνθεσή του, το 2003, το 2005 και το 2008. Το πιο ενδιαφέρον ήταν σαφώς το γεγονός πως το 2005 που έπαιξε στον τελικό της Πάτρας απέναντι στον Ολυμπιακό, ο Άρης τελικά υποβιβάστηκε, όμως κέρδισε, λόγω των όσων ίσχυαν τότε, την πρόκριση για το κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Έτσι, την επόμενη χρονιά, ενώ αγωνίζονταν στη δεύτερη κατηγορία, οι «Κίτρινοι» αντιμετώπισαν τη Ρόμα. Παράξενα πράγματα.
Ο τελευταίος αγώνας του Κολτσίδα με τον Άρη, ήταν το Μάιο του 2008, στον αγώνα με τον Πανιώνιο για τα πλέι οφ της Σούπερ Λιγκ. Κατά τη διάρκεια της πορείας του στον Άρη, που κράτησε συνολικά 15 χρόνια ως παίκτης, σε δύο διαφορετικές θητείες, «έγραψε» 303 παιχνίδια πρωταθλήματος, σκοράροντας και 9 φορές.
Αξέχαστο θα μείνει φυσικά σε όλους και ειδικά στους οπαδούς του Άρη, το γκολ του Κολτσίδα στο θρίαμβο του Άρη επί του ΠΑΟΚ με 4-0 τη σεζόν 2000/01, όταν ο Κολτσίδαρος έκανε μια φοβερή προσποίηση στον έτερο καλτ γίγαντα, Κυριάκο Τοχούρογλου και έγραψε το 3-0.
Μπορεί να μην ήταν ο καλύτερος αμυντικός της γενιάς του. Μπορεί να μην ήταν καν στους καλύτερους. Για τους φιλάθλους του Άρη όμως, ο Κολτσίδας είναι ένα σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής. Μιας εποχής που ήταν σαφέστατα δύσκολη για την ομάδα, όμως προσφέρονταν για να βρίσκει κανείς κίνητρο να συνεχίσει να προσπαθεί και να μη τα παρατά. Κι ο Κολτσίδας ανήκε σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων, εκείνους που δε τα παρατάνε ποτέ.
Χρόνια πολλά μεγάλε Γιώργο Κολτσίδα.
