Φίλιπ Λαμ: από δεξί μπακ στις αρχές της καριέρας του, σε αριστερό μπακ με ανάποδο πόδι για να χωρέσει στην εθνική. Και στόπερ, κι αμυντικό χαφ, κι όπου θέλατε να τον φανταστείτε. Και αρχηγός της Μπάγερν, και αρχηγός στην εθνική, και ηγέτης αλλά πάντοτε χαμηλών τόνων, έδινε πάντα το στίγμα: έπρεπε να είσαι τουλάχιστον επιπέδου Φίλιπ Λαμ για να μπορείς να παίζεις δίπλα του, κι αυτό ήταν ένα στάνταρ που κυμαινόταν πάντοτε κοντά στο 8. Σε κάθε αγώνα, βρέξει-χιονίσει.
Έχοντας πάρει τίτλους και βραβεία στις μικρές ομάδες της Μπάγερν, καθώς και σχόλια του στιλ «αν δεν παίξει ο Φίλιπ στη μεγάλη ομάδα, τότε δεν θα τα καταφέρει ποτέ κανένας μικρός» και «είναι ο πιο ταλαντούχος νεαρός που έχω προπονήσει», ανέβηκε στην πρώτη ομάδα, έχοντας μάλιστα για ανταγωνισμό τους Σανιόλ και Λιζαραζού. Στην Μπάγερν εκείνη την εποχή υπήρχε ένα ντελικάτο κι έμπειρο κέντρο, για αυτό έφυγε δανεικός στη Στουτγκάρδη, παίζοντας κι εναντίον του Παναθηναϊκού στο Τσάμπιονς Λιγκ. «Μικρός είχα ως είδωλο τον Μεχμέτ Σολ. Μετά κατάλαβα πως θα έπαιζα ως μπακ πιο συχνά, οπότε ξεκίνησα να έχω ως είδωλο τον Μαλντίνι».
Από ένας μονοδιάστατος αλλά καταπληκτικός μπακ, σκληροτράχηλος, τακτικός, υπεύθυνος και δύσκολα αντιμετωπίσιμος, έγινε με τα χρόνια ένας μοντέρνος full back, ο οργασμός του transition, ένας παίκτης που σε δευτερόλεπτα μπορούσε να κλέψει στο δικό του μισό και να δημιουργήσει ή να εκτελέσει μόνος του: ένας παίκτης που σήμερα θα κόστιζε πάνω από 100 εκατομμύρια, από τα 20 του.
O Γκουαρντιόλα, που έχει προπονήσει ιερά τέρατα, τον είχε χαρακτηρίσει ως τον πιο ευφυή ποδοσφαιριστή που προπόνησε ποτέ του (μέχρι να έρθει ο Ρόντρι). Υπήρξε παιχνίδι όπου έκανε 133 πάσες και δεν έκανε ούτε μία λάθος. 100% επιτυχία πασών!
Οφείλουμε να μην ξεχνάμε και το ότι αν και ήρεμος, ήταν αρχηγός των ομάδων του για πολλά χρόνια. Δεν είχε την ίδια οπτική για το «καπτενιλίκι» με κάποιους ήρωες παλιότερων γενιών: δεν ήταν ο Έφενμπεργκ ή ο Ρόι Κιν: ήταν ο εαυτός του, κι έβλεπε την αρχηγία ως μια ευκαιρία να μοιράζεσαι τις ευθύνες κι όχι να φαίνεσαι ως αυτός που τα κάνει όλα μόνος του: έβαζε την ομαδικότητα πάνω από το ισχυρό «εγώ».
Κατέκτησε συνολικά 9 φορές την Μπουντεσλίγκα, 7 φορές το Κύπελλο Γερμανίας καθώς επίσης και το Τσάμπιονς Λιγκ του 2013. Από το 2005 ως το 2017 ήταν βασικός και αναντικατάστατος στην ομάδα του Μονάχου. Αποσύρθηκε από το ποδόσφαιρο σε ηλικία 34 ετών, ενώ σίγουρα θα μπορούσε να παίξει μερικά χρόνια ακόμα. Αλλά ο Λαμ ήξερε πότε να σταματήσει πριν έρθει η φθορά.
Για επίλογο, αξίζει φυσικά να αναφέρουμε και την πορεία του στην Εθνική Γερμανίας. O Φίλιπ Λαμ έκανε ντεμπούτο με το εθνόσημο το 2004 και δε βγήκε ποτέ από αυτήν. Το αποκορύφωμα ήρθε φυσικά με την κατάκτηση του Μουντιάλ του 2014, όπου ήταν και αρχηγός. Αποσύρθηκε από την Εθνική Γερμανίας αμέσως μετά το Μουντιάλ, για να δώσει χώρο σε νέα παιδιά. Είχε πατήσει εξάλλου την κορυφή και αυτό του έφθανε.
Αιώνια πιστός στην Μπάγερν Μονάχου, θα μπορούσε να πάει όπου ήθελε. Αλλά στη Βαυαρία ένιωθε ό,τι ανήκε. Και εκεί έμεινε. Βγαίνουν άραγε πλέον παίχτες σαν τον Φίλιπ Λαμ;
