Τσερντάν Σακίρι, ο Μέσι των Άλπεων

cult24

Πολλές φορές είναι φανερό πως μπροστά μας αναδύεται μια καλτ παρουσία την οποία θα θυμόμαστε για καιρό ακόμα κι αν δεν κάνει κάτι που είναι ο ορισμός της καλτίλας. Ο Τσερντάν Σακίρι, για χάρη του οποίου οι Ελβετοί πίνανε Coca Cola μόνο με τη συσκευασία που είχε το πρόσωπό του πάνω αφήνοντας απούλητες τις υπόλοιπες, είναι μια τέτοια περίπτωση.

Μπορεί ποτέ να μην έφτασε ανάμεσα στους καλύτερους του παγκόσμιου ποδοσφαίρου ατομικά αλλά είναι πάντοτε μια όαση επιθετικότητας και όμορφων στιγμών: μερικά από τα γκολ που έχει πετύχει είναι άλλωστε αξιομνημόνευτα και κυρίως, άκρως σημαντικά για τις ομάδες του.

Δίχως να είναι ποτέ ο βασικός κι αναντικατάστατος στις ομάδες του (πλην Ελβετίας) ήταν πάντοτε ο παίκτης που ήθελες να βλέπεις να έρχεται από τον πάγκο, η κοντή δύναμη, ο μπουκαδόρος που κάθε φίλαθλος λατρεύει, ο μικρόσωμος βιρτουόζος που δεν φοβάται τίποτα και όλοι τον φοβούνται.

Θα μείνει στη συνείδησή μας ως cult παίκτης γιατί θυμίζει ποδόσφαιρο αλάνας, μια επιθετικότητα άλλης εποχής, μια ηγετική στόφα κι ένα «η μπάλα είναι δική μου και θα σας κάνω ό,τι θέλω» που παραπέμπει σε ζογκλέρ άλλης εποχής και όχι της δικής μας, όπου οι τακτικές και η πειθαρχία παίζουν τεράστιο ρόλο στο παιχνίδι.

Ταίριαξε με τη Λίβερπουλ και τον Κλοπ γιατί οι ιδιοσυγκρασίες τους ήταν παρόμοιες: hard rock, πνίγω τον αντίπαλο, δείχνω ποιος είναι το αφεντικό: αναμφισβήτητα τα καλύτερα χρόνια του τα πέρασε όντας όχι ο πρωταγωνιστής, αλλά το γρανάζι στην καλοκουρδισμένη μηχανή των Reds, δείχνοντας μονάχα ψήγματα κι όχι όλα όσα έχει μέσα του.

Μικρός λάτρευε τον Ρονάλντο. Όταν τραυματίστηκε στο Μουντιάλ του 1998, ο Σακίρι δεν σταμάτησε να κλαίει. Το μόνο που ζητούσε ήταν μια φανέλα του για τα γενέθλιά του και την πήρε από τους γονείς του οι οποίοι τότε δεν είχαν χρήματα για τίποτα, όντας μετανάστες από το Κόσοβο στην πολύ ακριβή Ελβετία.

«Έρχονται τα γενέθλιά μου κι έχω μόνο ένα κουτί για δώρο. Το ανοίγω κι είναι η κίτρινη φανέλα της Εθνικής Βραζιλίας. Φυσικά, ήταν μια από τις ψεύτικες, δεν είχε ούτε το σήμα πάνω. Μια κίτρινη φανέλα με το νούμερο 9. Οι γονείς μου δεν είχαν χρήματα να μου αγοράσουν μια κανονική και δεν με ένοιαξε καθόλου. Ήταν η πιο χαρούμενη ημέρα της ζωής μου, τη φορούσα για δέκα μέρες σερί! Ήμουν το μόνο παιδί μεταναστών στο σχολείο και δεν νομίζω ότι οι Ελβετοί συμμαθητές μου καταλάβαιναν γιατί ήμουν τόσο παθιασμένος με το ποδόσφαιρο. Στην Ελβετία, το ποδόσφαιρο είναι απλώς ένα άθλημα, δεν είναι η ζωή τους. Μετά το Μουντιάλ του 2002 εμφανίστηκα στο σχολείό με το κούρεμα του Ρονάλντο κι όλοι με κοιτούσαν σαν εξωγήινο αλλά τι με ένοιαζε; Ήμουν απλώς ο εαυτός μου!»

Χρόνια πολλά Τσερντάν Σακίρι!

Cult24

Cult
24

Συνεργαστείτε
μαζί μας