Ο Κώστας Τσάκωνας άφησε την τελευταία του πνοή στις 4/11/2015 , χάνοντας μια μάχη με την επάρατο νόσο. Έχοντας υποστεί και εγκεφαλικό το 2010, αντιμετώπιζε μακροχρόνια προβλήματα υγείας.
Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί έναν μικρό φόρο τιμής για έναν αυθεντικό ήρωα που αγαπήθηκε όσο λίγοι στην Ελληνική κινηματογραφική, θεατρική και cult σκηνή. Θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε γιατί ο αυτός θρυλικός ήρωας της βιντεοκασέτας και της παντοδύναμης trash αισθητικής των 80’ς ήταν μια ξεχωριστή περίπτωση βλάβης, ένας απόλυτος θεός επί γης.
Για την απόλυτη αξιοπρέπειά του κατά την διάρκεια της καριέρας του και στο πως αντιμετώπισε την αρρώστεια του και τις άλλες δυσκολίες της ζωής του.
Σε παλαιότερη συνέντευξή του στην εφημερίδα Espresso είχε εξομολογηθεί: «Κάνω χημειοθεραπείες από πέρυσι το καλοκαίρι. Όμως δεν το βάζω κάτω. Το παλεύω γιατί ξέρω ότι κάποια στιγμή όλοι θα φύγουμε από τη ζωή. Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα. Mε το γέλιο προσπαθώ να την παλέψω αλλιώς θα είχα “φύγει” προ πολλού. Να μη ζήσει άλλος τους δικούς μου πόνους. Είναι ανυπόφοροι. Θα το παλέψω όμως».
Τον έχω πάρει στα αστεία. Τον θάνατο δεν τον φοβάμαι καθόλου. Κάποια στιγμή θα φύγουμε από τη ζωή. Άλλωστε τον θάνατο και την εφορία δεν τα αποφεύγεις. Λυπάμαι τους συναδέλφους μου που πηγαίνουν τώρα και ζητιανεύουν στο Σπίτι του Ηθοποιού. Αυτοί ήταν “φιγούρα και λιγούρα”. Αυτό είναι κατάντια. Ο Θεός σου τα δίνει πλουσιοπάροχα κάποια στιγμή, κράτησε τα».
Σε παλιότερη συνέντευξή του δήλωσε χαρακτηριστικά χωρίς σκέψη πως ο δρόμος της ηθοποιίας δεν ήταν ποτέ στρωμένος με ροδοπέταλα. Για το πώς ξεκίνησε, είχε αναφέρει: “Έγινε στην τύχη. Η πορεία μου σε τηλεόραση, κινηματογράφο, θέατρο υπήρξε ένας δρόμο γεμάτος δυσκολίες”. Μάλιστα όταν ο δημοσιογράφος τον είχε ρωτήσει με επιμονή “εάν όμως σας πήγαιναν πίσω, θα ξαναδιαβαίνατε τον ίδιο δρόμο, ε;”, ο Κώστας Τσάκωνας απάντησε δίχως ίχνος ειρωνείας “Μπα, αν το’ ξερα θα πήγαινα να δουλέψω στο συνεργείο του ξαδέρφου μου”. Αντρίκια και σταράτα.
Δεν ήταν μόνο τα δικά του προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε. Ο ίδιος από την μικρή ηλικία βίωσε τον πόνο.
«Ήμουν μόλις δέκα χρονών όταν είδα την αδελφή μου σε ηλικία επτά ετών να έχει πέσει στο πεζοδρόμιο και να βγάζει αφρούς από το στόμα. Να έχω τον αδελφό μου δεκαέξι χρονών στο σπίτι και να είναι αμίλητος. Τον πήγαμε στο νοσοκομείο και του έκαναν δεκατρία ηλεκτροσόκ. Άλλο χαστούκι; Έρχομαι μια μέρα από τη δουλειά στο σπίτι και ρωτάω: “Που είναι η αδελφή μου;» Μου λένε: “Έπεσε από το μπαλκόνι”. Δεν άντεξε την αρρώστια της και θέλησε ν’αυτοκτονήσει. Ευτυχώς σώθηκε. Μια μέρα, ο Γιώργος που έχει νοητική υστέρηση, πήγε να περάσει το δρόμο και ένα αυτοκίνητο του έκοψε το πόδι. Είχαμε μεγάλες περιπέτειες. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τη μοίρα μας. Σκέφτομαι τι θα γίνουν τα αδέλφια μου αν “φύγω” πρώτος . Παρακαλάω το Θεό να “φύγουν” πρώτα τα αδέλφια μου, γιατί ποιος θα τα φροντίσει;»
Έχω δυο ανάπηρα αδέρφια που συντηρώ. Αν φύγω από τη ζωή, δεν ξέρω τι θα απογίνουν αυτά τα παιδιά. Είναι δύσκολο. Αν δεν έχω τρελαθεί ακόμη ευθύνεται ο χαρακτήρας μου και η στάση ζωής μου. Κανονικά έπρεπε να έχω τρελαθεί. Όποτε δούλευα στο θέατρο περιοδεία, ο αδερφός μου με κοιτούσε με μάτια θλιμμένου σκύλου. Μου έλεγε: ‘Γιατί θα φύγεις;’ Τι να του έλεγα. Πάω να δουλέψω για να βγάλω χρήματα για να σας ζήσω; Αυτή είναι η κοινωνική πρόνοια στην Ελλάδα. Δίνω τα πάντα για να μπορούν τα αδέρφια μου να ζουν άνετα και να μην του λείπει τίποτα. Είναι η ψυχή μου, το αίμα μου. Όσο ζω και υπάρχω θα φροντίζω για τα αδέρφια μου. Παρ’ όλη τη ζημιά που έπαθα το 2004, προσπαθούσα να κάνω τα πάντα, οποιαδήποτε δουλειά για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στα προβλήματα”.
Γιατί έγινε ηθοποιός κατά τύχη.
Πριν κάνει τα μαστορέματά του στις θρυλικές ταινίες του είχε ήδη βιογραφικό. Έχοντας φύγει Γερμανία δουλεύοντας σε εργοστάσιο, επέστρεψε στην Ελλάδα και εξακολούθησε να ψάχνει μια δουλειά για να βγάλει τα προς το ζην. Δούλεψε ως υδραυλικός, μπογιατζής, τεντάς, ακόμα και ηλεκτρολόγος. Για το πως μπήκε:
Και είναι κατόρθωμα ότι κρατήθηκα 30 χρόνια στο θέατρο. Δεν ξεκίνησα με πρόθεση να γίνω ηθοποιός. Και δεν το έχω και σε υπόληψη το επάγγελμα, γιατί έχω δει τι γίνεται στα παρασκήνια. Εγώ ξεκίνησα σε σχολή μηχανικών/ηλεκτρολόγων. Είχα έναν φίλο εκεί, που στο δεύτερο έτος τα παράτησε και πήγε 5-6 χρόνια στην Ιταλία να σπουδάσει σκηνοθεσία. Όταν γύρισε, ήθελε να κάνει μια ταινία μικρού μήκους για να δώσει εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού. Επειδή δεν είχε λεφτά όμως, ζήτησε από φίλους να εμφανιστούν αφιλοκερδώς. Εγώ δέχτηκα και πήρα τον βασικό ρόλο σε μια δεκάλεπτη ταινία. Στο μοντάζ της ταινίας, με είδε ο σκηνοθέτης Θόδωρος Μαραγκός, που ετοίμαζε το ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. Και λέει στον φίλο μου «Αυτόν τον “μουτσούνη”, θέλω να τον γνωρίσω» ! Εγώ δεν ήθελα αρχικά, γιατί δεν ήξερα από τέτοια. Με καθησύχασε όμως λέγοντάς μου ότι «ο ρόλος είναι στα μέτρα μου» και έτσι ξεκίνησα.
Τα υπόλοιπα αποτελούν ιστορία.
Βίντεο για τα χρόνια της ξενιτιάς:
Για την φάτσα και την φωνή του.
Μου έτυχαν οι κωμωδίες. Επειδή η φωνή μου είναι κωμική και η φάτσα μου θυμίζει Καραγκιόζη ! Έχω τη «γοητεία της ασχήμιας». Αυτή είναι καλύτερη από την κανονική γοητεία. Η κανονική γοητεία περνάει μαζί με τα νιάτα, η γοητεία της ασχήμιας κρατάει για πάντα, είναι διαχρονική !
Μα ναι ρε πούστη…
Για την δυσθεώρητα trash αισθητική των ταινιών του και την υπόθεσή τους.
Ο τύπος δίδαξε στους υπόλοιπους (Δαλιανίδηδες και σία) τι είναι να παλεύεις εναντίον των νεο-Ελλήνων και να μην βρίσκεις το δίκιο σου.
Ενδεικτικά:
Ο άνθρωπος από το Τσερνομπίλ, 1986
Ένας άνδρας, έχοντας βαρεθεί τη ζωή στην πόλη, παίρνει την οικογένειά του και μετακομίζουν σε ένα χωριό. Μετά την έκρηξη στο Τσερνομπίλ, φοβούμενοι τη ραδιενέργεια, επιστρέφουν στην Αθήνα, όπου υφίστανται τις συνέπειες στην υγεία και στη ζωή τους.
Ο κυνηγός της χαμένης φαλάκρας (1985)
Ένας τίμιος, αλλά άτυχος, δικηγόρος δε βρίσκει πελάτες για να εκπροσωπήσει, μέχρι που εμφανίζεται κάποιος που βρήκε μία κατσαρίδα μέσα σε ένα μπουκάλι αναψυκτικό.
Αγόρευση που και ισοβίτης να είσαι, σε αφήνουν ελεύθερο. Και η απίστευτη μίζερη μουσική στο background.
Ο προφήτης με την πυρηνική κεφαλή (1985)
Ένας πυρηνικός επιστήμονας, λόγω αναδουλειάς, εργάζεται όπου βρει, μέχρι τη στιγμή που, από παρεξήγηση, θα τον θεωρήσουν ότι έχει υπεράνθρωπες δυνατότητες.
Πόντιος είμαι… αλλά κάνω θεραπεία (1985)
Ένας άνεργος συνηθίζει να αναλαμβάνει την ευθύνη για διάφορες τρομοκρατικές ενέργειες και για διάφορα ατυχήματα, ενώ έχει και εφιάλτες ότι τον κυνηγάει μια συμμορία.
Κλασική περίπτωση βλάβης (1987)
Οι περιπέτειες δύο μαστόρων, οι οποίοι καταστρέφουν με απίστευτο τρόπο τις συσκευές που αναλαμβάνουν να επισκευάσουν, επιδεικνύοντας παράλληλα θρασύτατη συμπεριφορά στους πελάτες.
Με την πιο αυθεντική εκτός σεναρίου σκηνή στην ιστορία του κινηματογράφου. Διάολε, αυτό είναι τακτ με τους πελάτες. Πέφτει και ένα γαμώχριστο στο 2.04, πρωτοπορία λέμε.
Τα ίδια γίνονται πάνω κάτω και στο sequel θα λέγαμε της ταινίας.
Η Μεγάλη Απόφραξη (1988)
Σαράντα δύο χρόνια έχουν περάσει από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά τα πράγματα είναι ακόμα πολύ δύσκολα για δύο βιοπαλαιστές. τον Τρύφωνα και το βοηθό του Βασιλάκη. Οι δυο τους προσπαθούν να επιβιώσουν αξιοπρεπώς, κάνοντας όποια δουλειά βρουν.
“- Γιατί όσοι μένουν εδώ πέρα σφυράνε;”
” – Όσοι μένουν εδώ πέρα και ξεχνάνε τα κλειδιά τους σφυράνε.”
” – Αφεντικό μόνο διαιτητές θα μένουν εδώ.”
Για την διορατικότητά του.
Δημοσθένης στο «Μάθε παιδί μου γράμματα».
«Έξι χρόνια στο δημοτικό. Έξι χρόνια στο γυμνάσιο, δώδεκα. Έξι χρόνια στο πολυτεχνείο, δεκαοχτώ. Έξι χρόνια στο εξωτερικό, εικοσιτέσσερα. Και έξι χρόνια μέχρι που να πάω σχολείο, τριάντα. Μέχρι τα τριανταέξι που είμαι, ακόμη έξι χρόνια. Που πήγανε; Τι γίνανε τα έξι χρόνια;»
«Πού να φανταστώ εγώ όταν σπούδαζα επιστήμονας ότι θα γινόμουνα μία προίκα. Όλη η Παιδεία έχει γίνει μία προίκα! Τι τα θες φίλε μου, η ουσία είναι ότι αυτοί ΔΕΝ είναι πατριώτες».
Γιατί ήξερε πάνω από 2000 ανέκδοτα.
Για τον Μπιτζιμπιτζίδη.
Γιατί έγινε και τατουάζ.
Για το ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΤΕΛΕΙΟ ΜΠΛΟΥΖΑΚΙ EMPEROR.
Ούτε καν κάτι mainstream σαν το Nightside Eclipse ή το Anthems. Wrath of the Tyrant.
Είναι λυπηρό αλλά ακόμη και ο θλιβερός τραυματισμός του το 2004 δεν ήταν ένας συνηθισμένος.
Ο ηθοποιός τραυματίστηκε σοβαρά το 2004 όταν ένα δέντρο έπεσε στο κεφάλι του και σε συνδυασμό διάφορων προβλημάτων υγείας που τον ταλαιπωρούν, δεν ήταν πλέον σε θέση να εργασθεί στο θέατρο. Τα προβλήματα υγείας και η δυσχερής οικονομική του κατάσταση τον οδήγησαν να σκεφτεί να κάνει απεργία πείνας, ως ένδειξη διαμαρτυρίας το Πάσχα του 2011.
Γιατί αν δεν σας άρεσαν αυτά…