Ο Στεφ Κάρι έχει μετατρέψει τα 28.7×15.2 μέτρα του γηπέδου στην προσωπική του παιδική χαρά. Φαίνεται πιο άνετος κι απελευθερωμένος από ποτέ και δείχνει να απολαμβάνει κάθε δευτερόλεπτο μέσα στο παρκέ. Μοιάζει περισσότερο να ΠΑΊΖΕΙ σαν 10 χρόνο παιδί σε κάποιο ανοιχτό γήπεδο της γειτονιάς του, παρά να αγωνίζεται για μια επαγγελματική ομάδα με στόχο το αποτέλεσμα. Δοκιμάζει σουτ και τρίπλες που θα δοκίμαζε ένα παιδί με τους φίλους του για χαβαλέ. Κινείται με τέτοιον τρόπο, με ή χωρίς την μπάλα, που μοιάζει να είναι ένα κλικ πιο μπροστά απ’ όλους.
Φαίνεται να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τι ακριβώς θέλει να κάνει μέσα στο γήπεδο και ανταποκρίνεται σε οποιαδήποτε πρόκληση του βάλει η αντίπαλη άμυνα, πότε με αυτοματισμούς που έχει αναπτύξει όλες αυτές τις σεζόν που αγωνίζεται στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, και πότε απλά με το ένστικτο.
Και όλα αυτά κάτω από ένα φυσιολογικό, ανθρώπινο περίβλημα. Τα μικρά φτερά του δεν ανοίγουν 220 και βάλε εκατοστά, δεν μπορεί να ξεκινήσει eurostep από το τρίποντο και να καρφώσει, ούτε μπορεί να παρασύρει με τους πελώριους ώμους του κόσμο και κοσμάκη για φτάσει στο εύκολο layup. Δεν είναι καν «φυσιολογικός», καθώς στο ξεκίνημα της καριέρας του είχε να αντιμετωπίσει και τους ελαττωματικούς και γυάλινους αστραγάλους του. Ένας απλός άνθρωπος σε έναν κόσμο αλλόκοτων τεράτων και ανδροειδών τελευταίας τεχνολογίας.
Οι περισσότεροι coach διδάσκουν από τις μικρές ηλικίες ότι το καλό σουτ είναι το ελεύθερο, αυτό που θα βγει μετά από κάποιο σκριν, μέσα από κάποιο σύστημα, μετά από καλή κυκλοφορία της μπάλας. Ο Στεφ Κάρι έχει καταφέρει κάτι το μοναδικό, να κάνει το παράλογο και το υπερβολικό να δείχνουν φυσιολογικά.
Κατά κάποιον τρόπο έχει απελευθερώσει τον τρόπο που παίζεται το μπάσκετ από πολλά στερεότυπα. Καλό σουτ μπορεί να θεωρείται κι ένα step back σουτ, υπό πίεση, απ τα 10 μέτρα, μετά από ντρίμπλα, στον αιφνιδιασμό, αρκεί αυτός που το επιχειρεί να έχει ιδρώσει τόσες ώρες στην προπόνηση και να έχει τόσο ταλέντο, ώστε να μπορεί να το εκτελέσει με τέτοια ποσοστά επιτυχίας, και μάλιστα στο τέλος του αγώνα να φεύγει συνήθως και νικητής.
Αλίμονο, κανείς δε λέει ότι οι προπονητές πρέπει πλέον να διδάσκουν στα παιδιά πως να σουτάρουν από τα 10 μέτρα υπό πίεση. Ουδείς πιστεύει ότι αυτός ο τρόπος παιχνιδιού θα πρέπει να γίνει η νέα νόρμα. Στο μπάσκετ, όπως και στις τέχνες, δεν πρέπει να υπάρχουν κανόνες κι αυτό ακριβώς είναι που μας αποδεικνύει εδώ ο καλλιτέχνης. O Στεφ Κάρι έχει καταφέρει να έχει ήδη τεράστιο impact στο άθλημα, έχει θέσει άλλα στάνταρ στην έννοια του καλού σουτέρ κι ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την αλλαγή στον τρόπο που παίζεται το σύγχρονο μπάσκετ, αναγκάζοντας παίκτες και ομάδες να ακολουθήσουν τη νέα τάση της μόδας.
Ανήκει σε ένα μικρό κλαμπ παικτών που κατάφεραν να βγάλουν στο 100% την προσωπικότητά τους μέσα στο γήπεδο, έπαιξαν το παιχνίδι έτσι ακριβώς όπως ήθελαν και χάραξαν τη δικιά τους διαδρομή. Παίκτες όπως ο ‘Pistol’ Pete Maravich, o Allen Iverson ή ο ‘White Chocolate’ Jason Williams.
Παίκτες που δεν μπήκαν ποτέ σε καλούπια, δεν κώλωσαν πουθενά και απλά δε νοιάστηκαν ποτέ για το τι λένε οι άλλοι. Κι αν ο Στεφ Κάρι μοιάζει με έφηβο που χαίρεται και απολαμβάνει το παιχνίδι, ο Pistol Pete ξεδίπλωσε μέσα στο γήπεδο κάθε ίχνος της πολυσχιδούς και ιδιόρρυθμης προσωπικότητας του, ο A.I. κουβάλησε μαζί του στο επαγγελματικό πρωτάθλημα τον τσαμπουκά και την “αλητεία” της γειτονιάς και ο White Chocolate μετέτρεψε τα παρκέ των κλειστών γηπέδων του NBA σε τσιμεντένια, ανοιχτά γήπεδα με σιδερένια διχτάκια.
Είναι αυτοί οι παίκτες που δίνουν μια διαφορετική πινελιά στο παιχνίδι, μια απρόσμενη νότα. Χρώματα ενός σουρεαλιστικού πίνακα, μελωδίες που σε κάνουν να χτυπάς ρυθμικά το πόδι σου στο πάτωμα και να θες να σηκωθείς από τη θέση σου. Σε αυτό το σημείο θα μπορούσε να γίνει και μια τιμητική αναφορά στον Dennis Rodman (στη μετά-Pistons εποχή κυρίως) αλλά και στο Manu Ginobili, που αν και ρολίστες, κατάφερναν συχνά πυκνά να κλέβουν την παράσταση και να το ζήσουν με τον τρόπο τους, χωρίς να κάνουν πολλές εκπτώσεις, ακόμη κι αν βρίσκονταν σε οργανωμένες ομάδες, υψηλού επιπέδου που κάνανε πρωταθλητισμό.
Ο Στεφ Κάρι όμως ξεχωρίζει μέσα και σε αυτό το μικρό κλαμπ. Οι Maravich και Iverson για παράδειγμα, ενώ κατάφεραν να κερδίσουν προσωπική δόξα και να αφήσουν το στίγμα τους στο παιχνίδι, μαζί με μια σημαντική παρακαταθήκη, με άπειρα highlights και μοναδικές στιγμές, δεν μπόρεσαν ποτέ να τα μετουσιώσουν όλα αυτά και σε τίτλους. Αν εξαιρέσουμε τον Jason Williams, που στα γεράματα “πρόδωσε” τον εαυτό του, έγινε role player σε μια ομάδα τίτλου και συμμορφώθηκε σε ένα “σωστό” Playmaker, που κοιτούσε να δώσει την μπάλα εκεί που ήθελε ο Shaq · ο A.I. και ο Pistol Pete, αν και προσπάθησαν, δεν κατάφεραν ποτέ να “κουβαλήσουν” μια ομάδα ως ηγέτες μέχρι τον τίτλο.
Αντιθέτως ο Στεφ Κάρι έχει καταφέρει να το πετύχει, κερδίζοντας 3 πρωταθλήματα σε 4 χρόνια (και 4 συνολικά με τους Γουόριορς), παίζοντας σε 4 σερί τελικούς και μετατρέποντας την ομάδα του στην ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ όλων των εποχών στην κανονική περίοδο του Πρωταθλήματος (μάλιστα χωρίς τον Durant εκείνη τη σεζόν). Προφανώς και χρειάστηκαν πολλές συγκυρίες για να έρθει μια τέτοια επιτυχία με αυτόν τον τρόπο. Ο Στεφ Κάρι βρέθηκε στην κατάλληλη ομάδα, την κατάλληλη στιγμή, μαζί με τους κατάλληλους συμπαίκτες και υπό τις οδηγίες του κατάλληλου προπονητή, και βρήκε ανθρώπους που πίστεψαν σε αυτόν και τον άφησαν απολύτως ελεύθερο.
Μπορεί κάποιοι να χλευάζανε και να θεωρούσαν τον Στεφ Κάρι έναν ακόμη γραφικό παίκτη, ένα “τρελοκομείο”, πολύ καλό μόνο για Street Performing ή τους Harlem Globetrotters. Όμως οι τίτλοι ήρθαν, και τώρα πλέον οι περισσότεροι ψάχνουν να βρουν σε ποια σελίδα ακριβώς του εγχειριδίου της καλαθοσφαίρισης γράφει κάπου ότι με ηγέτη έναν τύπο που σουτάρει μόλις περάσει το κέντρο, ντριπλάρει ανάμεσα από πέντε παίκτες και σκοράρει με ακροβατικά layup, μπορείς να έχεις την καλύτερη ομάδα στον κόσμο και μάλιστα με διάρκεια.
Κλείνοντας, οφείλουμε να τονίσουμε ότι ο Στεφ Κάρι γερνάει σαν το παλιό καλό κρασί. Χωρίς αυτόν, οι Η.Π.Α. δε θα νικούσαν με τίποτα την Σερβία το καλοκαίρι του 2024. Και φυσικά δε θα κατακτούσαν το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Πλέον, ο Στεφ Κάρι είναι ο μοναδικός παίχτης στην ιστορία του ΝΒΑ που έχει ευστοχήσει σε 4000 τρίποντα! Ένα αδιανόητο νούμερο, που μόνο ο Στεφ Κάρι θα μπορούσε να το πιάσει.
