Σπιρτόκουτο, μια ταινία να χαλαρώσεις

Σπιρτόκουτο

Το “Σπιρτόκουτο”  του Γιάννη Οικονομίδη σκάει  το 2002 στην (συντριπτική της πλειοψηφία) λαμπερή ελληνική τηλεοπτική και κινηματογραφική πραγματικότητα , δίνοντας μια άλλη διάσταση στην πραγματικότητα της Ελληνικής κοινωνίας των 90’ς. ΠΑΣΟΚ-ίλα, προετοιμασία για Ολυμπιακούς αγώνες, φούσκα, ζωάρα για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού τότε.

Σε αυτή την διάσταση δεν υπάρχουν διαμερισματάρες, δεν υπάρχουν όμορφοι άνθρωποι (εξωτερικά και εσωτερικά) που ζουν σε αυτές.

Ο γαμημένος καταραμένος καύσωνας δεν είναι η αιτία να πας για μπάνιο αλλά ένα από τα στοιχεία που ανεβάζουν την θερμοκρασία στα εσώψυχα των πρωταγωνιστών. Φταίει και ο ασταμάτητος ιδρώτας γιατί δεν λειτουργεί τίποτε μέσα στο σπίτι. Μόνη δραπέτευση το τσιγάρο και η μπύρα, δύο στοιχεία που ανεβάζουν κατακόρυφα την σαπίλα αλλά δεν είναι αρκετά και πάλι.

Για 80′ περίπου οι πρωταγωνιστές το ζουν και ρίχνουν το ένα κροσέ στο στομάχι των θεατών μετά το άλλο, έχοντας για γάντια μπόλικη μισανθρωπία, μικροαστίλα, σχέσεις που κρέμονται από μια κλωστή. Και άπειρα μπινελίκια με ντεσιμπέλ να βαράνε κόκκινο.

Σκηνοθετικά ο Γιάννης Οικονομίδης καταφέρνει πανηγυρικά να χτίσει την ατμόσφαιρα της ταινίας. Παίρνει πρώτα απ’όλα εκπληκτικές ερμηνείες από τους ήρωές του. Δεν γίνεται να μην δώσεις απεριόριστο σεβασμό στον Ερίκκο Λίτση που έχει ανεξήγητα μεγάλο πάθος και μπαίνει στον σιχαμερό ρόλο του στο 1000%, στον θεούλη Κώστα Ξυκομηνό που ο ρόλος του είναι ένα αντιπροσωπευτικότατο παράδειγμα Έλληνα με σταθερότητα στις απόψεις του. Ανατριχιαστική και η Ελένη Κοκκίδου στον ρόλο της μάνας που αφήνει μια καμμένη γη μετά το ξέσπασμά της. Χτίζει ένα σενάριο με μεγαλειώδεις ατάκες που δεν συλλαμβάνονται εύκολα από τον ανθρώπινο νου.

Πόσες ΑΤΑΚΑΡΕΣ ακούγονται σε αυτή την σκηνή ρε γαμώτο;

Ή σε αυτή….Όπου το αρρωστημένο χαμόγελο του Δημήτρη είναι all time classic!

Αντικειμενικά δεν μπορεί να αρέσει σε όλους αυτή η ταινία. Ακόμη και το ρήμα “αρέσει” δεν θα λέγαμε ότι ταιριάζει στην περίπτωση. Να την μισήσει κάποιος είναι εξαιρετικά πιθανό. Να την εκτιμήσει για την ωμή ματιά της και να τον σημαδέψει αναμφίβολα. Να ταυτιστεί με τους χαρακτήρες της και αυτό πιθανό αλλά πραγματικά ευχόμαστε να μην ισχύει. Από εκεί και πέρα, τα “ΡΕ” και τα “ΝΑ ΠΟΥΜΕ” θα ηχούν για πάντα μετά τα 80 λεπτά σφυροκοπήματος υστερίας, μίσους και χριστοπαναγιών. Το χαμόγελο του Δημήτρη θα σε στοιχειώνει και θα τραγουδάς το τραγούδι στην σκηνή του μπάνιου.

Ως instant cult πάντως, η ταινία εν έτει 2019 προσφέρει τις ατακάρες της σε mash up και όχι μόνο βίντεο.

Μισητή, σιχαμένη, ενοχλητική ή ένα αριστούργημα, το Σπιρτόκουτο αποτελεί σίγουρα από τις ξεχωριστές – διαφορετικές και πολυσυζητημένες στιγμές του Ελληνικού κινηματογράφου.

 

Cult24

Cult
24

Συνεργαστείτε
μαζί μας