Δέκα αγαπημένα μας τραγούδια των Slipknot

cult24

 

Υπάρχουν τόνοι αφιερωμάτων για την τρομερή παρέα των μασκοφόρων από την Iowa, που ανήκει στην γενιά συγκροτημάτων που ανανέωσαν τον σκληρό ήχο στα τέλη των 90’ς. Σύμφωνα με δηλώσεις πολλών μελών τους ανά τα χρόνια, αν δεν έπαιζαν μουσική θα ήταν νεκροί από καταχρήσεις ή θα πουλούσαν λουκάνικα.

Με σήμα κατατεθέν τις μάσκες, τα αρρωστημένα βίντεο, την φωνή του Corey, τα τύμπανα και τα κρουστά που δεν σταματούν να σε βαρούν κατακέφαλα, μετά από 27 χρόνια καριέρας, οι Slipknot μετράνε εκατομμύρια πωλήσεις, χιλιάδες εκρηκτικά show και λίγο πριν τα πενήντα τους και με φουσκωμένους τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους, ακούγονται το ίδιο ακραίοι σαν τότε. Τι και αν έχουν υπάρξει 19 χρόνια από την πρώτη (κλασική πλέον) μπαλάντα τους “Vermillion P.T.2“ ,η οργή και η ωμή ενέργειά τους παραμένει στα δικά τους σάπια επίπεδα.
Οι εννέα μασκοφόροι από την Iowa, έρχονται στην χώρα μας και αποφασίσαμε να τους τιμήσουμε με 10 αγαπημένα μας κομμάτια (χωρίς σειρά).

Before I Forget

Tο Vol 3, το οποίο είναι ο αγαπημένος μου δίσκος των Slipknot. Aγαπώ τα δύο πρώτα και θα δεχθώ εύκολα ότι θεωρούνται τα καλύτερα αλλά αυτό ήταν το πρώτο που αγόρασα , έλιωνε για εβδομάδες ολόκληρες και έχει παραπάνω συναισθηματική αξία για μένα. Με παραγωγή Rick Rubin, η δισκάρα αποτελεί το ξεκίνημα της νέας εποχής σε ακόμη πιο mainstream / pop μονοπάτια. Η μπάντα είναι σε μια φάση ωρίμανσης και καταλαβαίνει ότι οι καταχρήσεις πρέπει να σταματήσουν αν θέλουν να πάνε στο επόμενη βήμα. Το ίδιο με τον Corey που αφήνει τις κραυγές και βάζει γρέζι στη φωνή του.

Έχει και το Before I Forget που είναι και μέχρι σήμερα το αγαπημένο μου, όχι μόνο σαν άσμα αλλά και σαν κλιπ τους. Το θεωρώ από τα πιο ΕΞΥΠΝΑ βίντεο όλων των εποχών. Πόσες ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ φορές τότε στην εποχή του low ίντερνετ προσπαθούσαμε όλοι να συμπληρώσουμε το παζλ με την μάπα του καθενός στο τέλος; Αν δεν κάνω λάθος, μόνο ο Corey ήταν “γνωστός”.

Gently

Οι Slipknot πάντα πειραματίζονταν. Από το ντεμπούτο τους κιόλας. Εδώ έχουμε την πρώτη στιγμή που φλερτάρει με μπαλάντα αλλά δεν είναι. Η κλιμάκωσή του με κάνει να το ορίζω ως ένα από τα πιο άρρωστα κομμάτια που έχω ακούσει ποτέ, από το αργό μπάσο του Grey (R.I.P.) στην αρχή μέχρι τα ουρλιαχτά απόγνωσης του Corey. Η δε εκτέλεση στο μυθικό Disasterpieces με κάνει να προσπεράσω την εκτέλεση του στούντιο. Απίστευτο λάιβ, απίστευτη ενέργεια, απίστευτοι όλοι τους.

Me Inside

Έχει ύμνους το ντεμπούτο. Το αγαπημένο μου ωστόσο παραμένει αυτό που έμελλε να ήταν το πρώτο τραγούδι που πρόβαραν με τον Corey. Αν ήθελα να δείξω σε κάποιον τι είναι (ήταν) Slipknot θα του έβαζα αυτό. Ωμός ήχος, ρεφρενάρα, ανελέητο κοπάνημα σε μόλις 159’’.

My Plague

Και εδώ, κολοσσιαίο ριφφ, θαυμάσια ντραμς από τον Joey, θαυμάσια ερμηνεία από τον Corey και με τόσο εύκολα στις εναλλαγές brutal – καθαρών φωνητικών.

Duality

Από τα mid-tempo τραγούδια τους. Μια μετάβαση από το παράπονο, την απογοήτευση, τον εσωτερικό θυμό, στην παρηγοριά και στο τέλος στην λύτρωση. Ύμνος.

Psychosocial

Όταν βγήκε το All Hope is Gone (το τελευταίο με ολα τα μέλη του original line-up ζωντανα, RIP Joey Jordison and Paul Gray), τα συναισθήματα των φίλων των Slipknot ήταν ανάμεικτα, κυρίως από το γεγονός ότι έδειχναν να απομακρύνονται από το στυλ των 3 προηγούμενων δίσκων. Ωστόσο, μας χάρισε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των μασκοφόρων από την Αϊόβα, που βρίσκεται και συνέχεια στα live setlist τους. TA OΡΙΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΩΩΩΝ!

Nero Forte

Όταν ακούσαμε ότι οι Slipknot ετοιμάζουν το 6ο τους άλμπουμ ”We are not your kind” το 2019, αρκετοί ήμασταν μεν ανυπόμονοι αλλά και λίγο καχύποπτοι. Είχαν περάσει 5 χρόνια από το τελευταίο τους άλμπουμ, το Gray Chapter, που γενικά συγκαταλάγεται στα χειρότερα της μπάντας από πολλούς φαν. Ωστόσο, οι Slipknot δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη. Μπορεί το We are not your kind να έχει κάμποσα fillers αλλά έχει και μερικά διαμαντάκια που ήρθαν για να μείνουν. Ένα εξ’αυτών είναι και το Nero Forte, που νιώθω τυχερός που το άκουσα live στη συναυλία τους στο Παρίσι τον Γενάρη του 2020. Μετά βέβαια, 3 βδομάδες ήμουν άρρωστος (μάλλον κόβιντ στις αρχές του), αλλά άξιζε. Κι ας έχει ένα από τα χειρότερα βίντεο κλιπ στην ιστορία του συγκροτήματος.

People=Shit

Από μικρή ηλικία (πολύ πριν μάθω τους Slipknot δηλαδή), θεωρούσα ότι όλοι οι άνθρωποι, ασχέτως αν γενικά είναι καλοί, έχουν και μια κακή πλευρά. Όταν άκουσα για πρώτη φορά το Iowa, και δη το συγκεκριμένο κομμάτι, ήξερα ότι αυτή η μπάντα μιλάει σε μένα. Κι ότι το συγκεκριμένο κομμάτι είναι ένας ύμνος που πρέπει να ακούγεται παντού και να το εμπεδώνουμε όλοι όσο πιο νωρίς γίνεται. Ίσως και το πιο ”βίαιο” κομμάτι τους.

Εyeless

Ένας κλασσικός ύμνος που έδειξε εξ’αρχής γιατί οι Slipknot ηρθαν για να μείνουν. Όταν λέμε nu metal, αναφερόμαστε σίγουρα στο πρώτο άλμπουμ των Slipknot, στις ασύλληπτες τραγουδάρες που συναντάμε εκεί [Wait and Bleed, Surfacing, Spit it out και πάρα πολλά ακόμα (βασικά όλα), με τα βίαια ντραμς του Jordison, τις ανεπανάληπτες κραυγές του Corey, το παθιασμένο μπάσο του Gray, τα samples του Jones και φυσικά τις κιθάρες των Root, Thompson και Brainard. Αν έπρεπε να διαλέξω, όμως, ένα τραγούδι, τότε σίγουρα θα ήταν το Eyeless.

The Heretic Anthem

If you’re 555
I’m 666

Το να είσαι ο 666 makes sense. Ποιοι είναι όμως και κυρίως τι είναι οι 555? Ποιοι είναι; Ζουν ανάμεσά μας; Δε θα το μάθουμε ποτέ. Αλλά ο αιρετικός ύμνος είναι σίγουρα ένας (από τους δεκάδες) ύμνους που έχει βγάλει αυτή η μπάντα. Κάτι που κάνει ακόμα πιο σημαντικό το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας, το Iowa, είναι το γεγονός ότι καταρρίπτεται ο μύθος του πρωτοδισκάκια με αυτό. Γιατί, ελάχιστες μπάντες μπορούν να βγάλουν ένα disasterpiece (you saw what i did there, huh?) καλύτερο από το πρώτο τους και κυρίως, ακόμα πιο σκληρό, να σου ρίχνει αδιάλειπτα μπουκέτα στη μάπα. Και με πολλούς να βάζουν το Iowa ως το κορυφαίο των Slipknot (σηκώνω κι εγώ το χεράκι), έστω κι ένα κλικ πιο πάνω από το ντεμπούτο.

Cult24

Cult
24

Συνεργαστείτε
μαζί μας