Στις 16 Δεκεμβρίου του 2022 έφυγε από τα κόσμια ο θρυλικός Σίνισα Μιχαΐλοβιτς, μετά από μια γενναία χρόνια μάχη με την λευχαιμία. Θα ήταν τρεις μέρες μετά την επέτειο του χατ-τρικ με φάουλ που είχε πετύχει σε αγώνα με την Λάτσιο εναντίον της Σαμπντόρια το 1998.
Τα φάουλ του ήταν σαν πέναλτι. Μαζί με τον Πίρλο μοιράζονται τη θέση των πρώτων σκόρερ με φάουλ στο Καμπιονάτο (28 γκολ).
“Έπαιζα ποδόσφαιρο για τα φάουλ. Δεν τρελαινόμουν για το παιχνίδι και τόσο. Αν δεν υπήρχαν τα φάουλ, ίσως μην έπαιζα ποδόσφαιρο”.
Πέρα από το μαγικό του πόδι, ο Σίνισα είχε μια γρανιτένια θέληση, την οποία είχε εξυμνήσει και ο επίσης πλέον, μακαρίτης, και άλλοτε προπονητής του, Σβεν Γκόραν Έρικσον. Θα πίστευε ότι ήταν ο καλύτερος ακόμη και αν υστερούσε σε πολλά ποδοσφαιρικά στοιχεία.
Ο Σίνισα Μιχαΐλοβιτς είχε, πέρα από την αδιαμφισβήτητη ποδοσφαιρική του αξία, μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Ήταν εύκολο να τον κράξει, να τον μισήσει κάποιος, αλλά μην ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι Βαλκάνιοι που έζησαν τον εμφύλιο πόλεμο, έχουν τις δικές τους αρχές και κώδικες τιμής. Οι τύποι, όπως έχει πει φίλος, ανοιγοέκλειναν τα μάτια και έβλεπαν εικόνες φρίκης. Σε 2 χρόνια οι φίλοι τους θα ήταν οι μισητοί εχθροί τους.
Ας δούμε μερικές πτυχές της προσωπικότητάς του.
Γιος εργατών
Γεννημένος από Σέρβο πατέρα (νταλικέρης) και Κροάτισσα μητέρα (εργάτρια σε εργοστάσιο), μεγάλωσε στην Κροατία σε προάστιο του Βούκοβαρ.
Αργότερα, σαν προπονητής, όταν τον ρώτησαν για τον 22χρονο Μπενάσι που ήταν ο αρχηγός της Τορίνο και πόσο εύκολο ήταν, θα απαντούσε:
“Δεν είναι εύκολο να ξυπνάς στις 4.30 το πρωί, για να πας στη δουλειά σου στις 6, να δουλεύεις όλη τη μέρα και πάλι να μη βγαίνεις στο τέλος του μήνα. Αυτό δεν είναι εύκολο. Το να είσαι αρχηγός είναι ευτυχία, λόγος χαράς και περηφάνιας. Είναι τυχερός όπως όλοι μας που κάνουμε αυτή τη δουλειά.”
Γεννημένος για καυγάδες
Στο σχολείο ήταν εξαιρετικός μαθητής, αλλά εκτός της τάξης ήταν ένα θηρίο ανήμερο. Έφτυνε, τραμπούκιζε, κλωτσούσε, ζούσε για καβγάδες και για ξύλο.
Αργότερα και στους αγώνες θα έφτυνε, με κάποια από τα θύματά του να είναι ο Γενς Γέρεμις και ο Άντριαν Μούτου.
Δεν θα έφτυνε, θα προκαλούσε τους αντιπάλους με ατελείωτα μπινελίκια, έχοντας συνοδοιπόρους τον Κόουτο, τον Βερόν, τον Σιμεόνε.
Όλη εκείνη η Λάτσιο ήταν σαν να είχαν βγει από φυλακή όλοι.
“Το πρόβλημα με αυτή την ομάδα είναι ότι έχει πολλούς Αργεντίνους” είχε πει ο Σίνισα. Και όμως, πήραν πρωτάθλημα.
Ερυθρός Αστέρας, μια δραπέτευση από τον πόλεμο και μια μεγάλη αγάπη
Σταδιακά, από τότε που ξεκίνησε να παίζει μπάλα, έφτασε μέχρι τον Ερυθρό Αστέρα.
Μέσα στην αναταραχή που υπήρχαν στα Βαλκάνια στις αρχές των 90’ς, ο Ερυθρός Αστέρας άκμαζε.
Αυτή η εκπληκτική φουρνιά πιτσιρικάδων στέφτηκαν πρωταθλητές Ευρώπης το 1991.
Το 2002 αρνήθηκε μαζί με τον κολλητό του Ντέγιαν Στάνκοβιτς να παίξουν αντίπαλοι εναντίον του Ερυθρού Αστέρα. Η Λάτσιο το δέχθηκε!
Εμφύλιος πόλεμος
Ο Σίνισα ανέπτυξε και φιλικές σχέσεις με τους Delije, τους ultras του Ερυθρού Αστέρα που είχαν και παρακρατικές υποστάσεις. Από τις αφορμές του εμφυλίου, ήταν η σύγκρουσή τους με τους οπαδούς της Ζάγκρεμπ το 1990 στο στάδιο Μάξιμιρ.
Το 1991, λίγο πριν τον τελικό Πρωταθλητριών, ο Ερυθρός Αστέρας υποδέχθηκε την Χάιντουκ. Αδιάφορο ματς, μιας και ο τίτλος είχε κριθεί ήδη αλλά ιστορικής σημασίας. Ο Στίματς της Χάιντουκ με τον Σίνισα, δεν σταμάτησαν να βρίζουν και να βαράνε ο ένας τον άλλον σε όλο τον αγώνα. Ο Κροάτης σε κάποια στιγμή ευχήθηκε οι Κροάτες να σκότωναν την οικογένεια του Σίνισα. Εκεί ο Σίνισα θόλωσε και πήγε να διαλύσει τα πόδια του Στίματς και μόνο με την παρέμβαση των ψυχραιμότερων δεν χύθηκε αίμα. Τελικά βγήκαν και οι δύο με κόκκινες.
Όταν ο πόλεμος ξέσπασε οριστικά, λίγες εβδομάδες αργότερα, ο αρχηγός των Delije, Αρκάν, φρόντισε οι γονείς του Σίνισα να γυρίσουν ασφαλείς στην Σερβία, όταν το Βουκοβαρ δέχθηκε επίθεση και εκατοντάδες σφαγιάστηκαν. Έδωσε διαταγή να μην εκτελεσθεί και ο θείος του Σίνισα, που υπηρετούσε στον κροατικό στρατό.
Ο Αρκάν θα εκτελούνταν το 2000 στο Βελιγράδι, όταν ο Σίνισα ήταν ήδη στην Λάτσιο.
“Θα του είμαι πάντα ευγνώμων για ό,τι έκανε για τους γονείς μου και τον θείο μου. Είναι εύκολο να δείξεις με τον δάκτυλο κάποιον, αλλά υπερασπίστηκε τους Σέρβους που θα σκοτώνονταν στην Κροατία. Καταδικάζω τα εγκλήματα που πραγματοποίησε αλλά σε έναν εμφύλιο πόλεμο, δεν υπάρχει σωστό και λάθος”.
“Γεννήθηκα στο Βούκοβαρ. Για μένα ήταν η πιο όμορφη πόλη στον κόσμο… Μετά έγινε σύμβολο του πολέμου. Πριν από δύο χρόνια επισκέφτηκα εκεί μετά από 25 χρόνια… Η τελευταία φορά που το είδα ήταν κατά τη διάρκεια του πολέμου. Τα πάντα είχαν καταστραφεί, δεν μπορούσα καν να βρω τον δρόμο μου…” Θα έλεγε χρόνια αργότερα.
“Ο εμφύλιος που ζήσαμε ήταν ο χειρότερος. Φίλοι πυροβολούσαν ο ένας τον άλλον, οικογένειες διαλύονταν”.
“Ο καλύτερός μου φίλος κατέστρεψε το σπίτι μας. Πήρε το όπλο, πήγε μπροστά από μια φωτογραφία μου με το κόκκινο αστέρι και πυροβόλησε την εικόνα μου, οι γονείς μου έπρεπε να παραδοθούν. Μόλις βγήκαν από το σπίτι οι γονείς μου, ο φίλος μου έριξε μια βόμβα και το ανατίναξε”.
“Ο Σέρβος πατέρας μου είπε ότι ήθελε να «σφάξει» τον θείο μου σαν γουρούνι επειδή ήταν Κροάτης. Θα χρειαστούν δύο γενιές για να μπορέσουμε να αποφασίσουμε τι συνέβη. Ήταν καταστροφικό για όλους. Ένας Κροάτης ή Βόσνιος μπορεί επίσης να πει αυτό που είπα…”
“Ζήσαμε μια ιστορική τρέλα. Ο πατέρας μου ήταν οδηγός φορτηγού και πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα. Δεν ήμουν μαζί του όταν πέθανε. Το σκέφτομαι κάθε μέρα. Τον παρακάλεσα να έρθει στην Ιταλία κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά ήθελε να μείνει στη χώρα του. Μακάρι να μπορούσε να δει πώς μεγαλώνουν τα εγγόνια του. Μακάρι να μπορούσα να τον ξανααγκαλιάσω… Από την άλλη, η μητέρα μου ακόμα με κοιτάει με τα μάτια των παιδικών μου χρόνων. Δεν μιλάει ιταλικά και τα παιδιά μου μιλούν ελάχιστα σερβικά. Αλλά κάθε φορά που μας επισκέπτεσαι στη Ρώμη και βλέπεις τον τρόπο που τα κοιτάει, συνειδητοποιώ ότι η αγάπη δεν χρειάζεται λόγια”.
Ρατσιστικές επιθέσεις
Σε αγώνα με την Λάτσιο εναντίον της Άρσεναλ το 2000, κατηγορήθηκε για ρατσιστική επίθεση εναντίον του Πατρίκ Βιεϊρά. Ο Σίνισα φαίνεται να τον αποκάλεσε “μαύρο σ$$τό”, “μαύρο μπ$$$#δο”. Ο ίδιος υποστήριξε ότι ο Γάλλος δεν σταμάτησε να τον αποκαλεί γύφτο σε όλο τον αγώνα.
Οι γνωστοί ακροδεξιοί οπαδοί της Λάτσιο, ενώ στην αρχή δεν ήθελαν να έχουν παίκτη που πέρασε από τη Ρόμα (τα δύο χειρότερα χρόνια της καριέρας του, όπως δήλωσε), σταδιακά αγάπησαν τον Σίνισα για το πάθος που έβγαζε και για την πετυχημένη περίοδο που συνδυάστηκε με τίτλους. Δηλώσεις του Σίνισα, επίσημες με μικρόφωνο πριν την έναρξη παιχνιδών ή στις κάμερες, ότι δεν είναι ρατσιστής, δεν συγκινούσαν ιδιαίτερα κανέναν. Η στάμπα θα του έμενε.
Αργότερα, ως προπονητής της Σερβίας, απαιτούσε όλοι οι παίκτες να τραγουδούν δυνατά τον εθνικό ύμνο. Ήθελε ομοιογένεια και καμία εξαίρεση, γιατί τα είχε ζήσει στο παρελθόν. Ο Άντεμ Γιάιτς, γιος Μουσουλμάνων Βόσνιων, αρνήθηκε και ο Μιχαϊλοβιτς τον έκοψε.
Ένας πολεμιστής με μεγάλη καρδιά
Όταν έφυγε, όλη η αφρόκρεμα του Καμπιονάτο τότε έκαναν αναρτήσεις για να τον τιμήσουν και οι περισσότεροι τον αποκάλεσαν “πολεμιστή”.
Όταν διαγνώστηκε με λευχαιμία δήλωσε: “Ένιωσα ότι έχω πυρετό. Πήγα στον γιατρό, μου είπε ότι είχα λευχαιμία. Πήρα ένα μπουκάλι ωραίο κρασί και πήγα σπίτι. Κάθισα και όλη μου η ζωή πέρασε από τα μάτια μου. Έκλαψα λίγο. Μετά είπα,θα σεβαστώ την ασθένεια, αλλά θα την πολεμήσω όπως πολεμούσα σε όλη μου τη ζωή”.
Αναπαύσου Σίνισα
“Εφηβεία στη Σερβία… Καριέρα… Πολλές πόλεις… Έξι παιδιά… Φτώχεια… Επιτυχίες… Αλλά και δύο πόλεμοι, πληγές και δάκρυα… Σήμερα, όταν κοιτάζω πίσω, μπορώ να πω το εξής: Σίνισα, έχεις ζήσει τόση ζωή…”.
Είχε δηλώσει παλαιότερα.
Πάντα έλεγε ότι με τον πόλεμο, είχε ζήσει δύο ζωές.
Είναι βέβαιο ότι και στη ζωή μετά τον θάνατο, θα συνεχίσει να πολεμάει.
