Για χρόνια, η Εθνική ομάδα της Ουρουγουάης είχε ως μότο και κινητήρια δύναμη την «Garra Charrua», τη φράση δηλαδή που μεταφράζεται ως «Δύναμη των ινδιάνων Charrua», και αναφέρεται στη φυλή των ιθαγενών που κατοικούν στη χώρα της Λατινικής Αμερικής. Η «Δύναμη των Charrua» αποτέλεσε ακρογωνιαίο λίθο της ανάπτυξης της ποδοσφαιρικής σχολής της Ουρουγουάης.
Η επιλογή τους αυτή να παίζουν όπως θα έπαιζαν οι Ινδιάνοι, έκανε τους Ουρουγουανούς ξακουστούς παντού για το πολύ δυναμικό, έως και αντιαθλητικό κάποιες φορές παιχνίδι τους. Αυτή η προσέγγιση, μεγάλωσε γενιές και γενιές ποδοσφαιριστών στη χώρα, όμως έκανε τον κύκλο της και τελικά πέρασε σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο, στα χέρια ενός παλαιού θιασώτη της.
Ο Όσκαρ Ταμπάρες, που γεννήθηκε στις 3 Μαρτίου του 1947, πολύ πριν γίνει δάσκαλος και ίσως ο πιο αξιοσέβαστος ομοσπονδιακός τεχνικός του πλανήτη, ήταν ακόμη ένας αμυντικός «Τσεκούρι», ανάμεσα σε τόσους και τόσους που έχει βγάλει η πατρίδα του. Δεν έπαιξε πάρα πολύ. Αγωνίστηκε στις Sud America, Sportivo Italiano, Montevideo Wanderers, ενώ έκανε κι ένα πέρασμα από το Μεξικό στην Puebla και τη Bella Vista, πριν αποσυρθεί σε ηλικία μόλις 32 ετών.
Παρότι δεν άφησε και καμιά τρομερή αγωνιστική ιστορία πίσω του, είναι βέβαιο ότι τα καλάμια των επιθετικών της εποχής σίγουρα όλο και κάποια σημάδια θα έχουν ακόμη από τις κλωτσιές που μοίραζε ως αμυντικός ο Ταμπάρες. Η υπέρβαση όμως έρχεται για εκείνους που μπορούν να καταλάβουν τις εποχές που αλλάζουν και τη σημασία του να ανταπεξέρχεσαι στις νέες προκλήσεις.
Τον Ταμπάρες τον συνδέει μια σχεδόν καρμική σχέση με την εθνική ομάδα της Ουρουγουάης. Ανέλαβε την εθνική ομάδα των Ελπίδων για πρώτη φορά το 1983, θέση στην οποία προσλήφθηκε ξανά το 1987. Την εθνική ανδρών την αναλαμβάνει για πρώτη φορά το 1988, παραμένοντας στη θέση μέχρι το 1990.
Τη δεκαετία του ’90, ο Ταμπάρες κάνει περάσματα από πάγκους αρκετών ομάδων, αναλαμβάνοντας μεταξύ άλλων την τεχνική ηγεσία της Μπόκα Τζούνιορς το 1991 και της Μιλαν το 1996, ενώ κάνει και δεύτερο πέρασμα από τη Μπόκα το 2002.
Τελικά, το 2006, ο «El Maestro», όπως τον φωνάζουν στην πατρίδα του, αναλαμβάνει ξανά την τεχνική ηγεσία της εθνικής Ουρουγουάης και η ιστορία της «Σελέστε», αλλάζει για πάντα.
Όταν ανέλαβε ο Ταμπάρες το Μάρτιο του 2006, η Εθνική Ουρουγουάης περνούσε μία από τις χειρότερες περιόδους της ιστορίας της. Μόλις μία πρόκριση στα τελευταία τέσσερα παγκόσμια Κύπελλα (το 2002), λίγα πραγματικά μεγάλα ταλέντα να φαίνονται στον ορίζοντα, κι όλα αυτά για μία πολύ μικρή χώρα, με κάτι λιγότερο από τέσσερα εκατομμύρια κατοίκους, δεν ήταν καθόλου καλοί οιωνοί για το έργο του.
Κι όμως, βλέποντας τα γεγονότα 15 χρόνια μετά, είναι πραγματικά σαν να έχει περάσει μια αιωνιότητα με τον Ταμπάρες στον πάγκο της Ουρουγουάης. Από την πρώτη στιγμή, ο Ταμπάρες καταπιάστηκε με την κατάστρωση ενός ολοκληρωτικού σχεδίου αναμόρφωσης των εθνικών ομάδων της Ουρουγουάης, που ονομάστηκε «Processo», δηλαδή «Η Διαδικασία».
Το πλάνο συμπεριλάμβανε την εφαρμογή του ίδιου ακριβώς συστήματος (4-3-3), σε όλες τις βαθμίδες της εθνικής ομάδας, από την ηλικία των 15 ετών. Όταν καλούνται στις εθνικές, οι παίκτες όλων των ηλικιών, συγκεντρώνονται όλοι μαζί στο ίδιο προπονητικό κέντρο, τρώνε το ίδιο φαγητό, κάνουν τις ίδιες ασκήσεις και γενικά ζουν με τον ίδιο τρόπο. Έτσι, όταν φτάσουν στα μεγαλύτερα κλιμάκια, οι ποδοσφαιριστές είναι ουσιαστικά ήδη μέλη των ομάδων, ενώ έχουν δημιουργήσει ήδη δεσμούς εκτός γηπέδου, πράγμα που βοηθά το ομαδικό πνεύμα.
Τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους. Πρωταθλήτρια της Λατινικής Αμερικής το 2011, Τέταρτη στον κόσμο στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής το 2010, ανελλιπώς παρούσα σε όλα τα μεγάλα ποδοσφαιρικά ραντεβού των τελευταίων ετών, η Ουρουγουάη ζει ξανά μέρες επιτυχιών, ενώ φυσικά απότοκος αυτής της μεγάλης προσπάθειας είναι και μερικοί από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια, όπως οι Σουάρεζ, Καβάνι και Γκοδίν.
Ο «El Maestro» μάλιστα, τα τελευταία χρόνια, το έχει πάει και ένα βήμα παρακάτω, αφού έδωσε μεγάλη μάχη για να πείσει τους ποδοσφαιριστές του να παίζουν λιγότερο «βρώμικα», περιορίζοντας τα δυνατά χτυπήματα και τις κάρτες. Με αυτό τον τρόπο, έφτασε η Εθνική Ουρουγουάης να έχει σε κάποια φάση τις λιγότερες κάρτες από όλες τις ομάδες στο τελευταίο Μουντιάλ. Τα ύστερα του κόσμου.
Είναι πραγματικά δύσκολο να αποτιμηθεί η προσφορά του Όσκαρ Ταμπάρες στο ποδόσφαιρο της Ουρουγουάης σε ένα απλό επετειακό άρθρο όπως αυτό. Η ακτινοβολία του είναι βέβαιο ότι θα τυφλώνει για καιρό οποιονδήποτε σχετιστεί στο μέλλον με τον πάγκο της «Σελέστε».
Ειδικά από τη στιγμή που τα τελευταία χρόνια το σύνδρομο Guillain–Barré έχει παραλύσει σε μεγάλο βαθμό το νευρικό του σύστημα, αναγκάζοντάς τον να χρησιμοποιεί πατερίτσες ακόμη και για να βγει στον αγωνιστικό χώρο, η φιγούρα του έχει αρχίσει να λαμβάνει θρυλικές διαστάσεις.
Και πώς να γίνει αλλιώς, αφού η εικόνα ενός ανθρώπου που, παρότι δυσκολεύεται ακόμη και να περπατήσει, βρίσκεται εκεί για να καθοδηγήσει την ομάδα του, είναι έμπνευση για κάθε παιδί που ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Και είναι βέβαιο πως η μορφή του θα τους ακολουθεί για χρόνια ακόμη.
Να τα χιλιάσεις, Maestro!
