Ξέρετε όλοι πόσο πολύ μας αρέσει η καλτίλα σε αυτή εδώ τη γωνιά του ίντερνετ και πως ποτέ δε χάνουμε ευκαιρία να βυθιστούμε λιγάκι στη νοσταλγία για τα αγνά παιδικά μας χρόνια στη σημερινή σούπερ λιγκ, που τότε λέγονταν Α’ Εθνική. Από τις καλύτερες και πιο καλτ ομάδες εκείνης της περιόδου η Χαλκηδόνα – Νηαρ Ηστ, η οποία είχε ανέβει στην κορυφαία κατηγορία για πρώτη φορά στην ιστορία της, μένοντας στη μνήμη μας.
Προπονητής της ομάδας φυσικά ένα εκ των ειδώλων μας ο Γιώργος «Ασούμε» Παράσχος, ο οποίος ως γνωστόν τα έχει δει όλα, ενώ η ομάδα απαρτίζονταν γενικότερα από μερικές εκ των πιο καλτ φυσιογνωμιών που πέρασαν από τα γήπεδα της χώρας μας.
Πριν από όλα αυτά βέβαια, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στο προπονητικό δυναμικό που ξεπήδησε μέσα από την ομάδα. Όπως μπορείτε να δείτε στην παρακάτω φωτογραφία, εκτός του Παράσχου, έχουμε και Νίκο Νιόπλια στα τελειώματα της ποδοσφαιρικής του καριέρας, πριν γίνει κόουτς, όπως φυσικά και τον Σάββα Παντελίδη, ως μέλος του τεχνικού επιτελείου. Εκ των βασικών στόπερ της ομάδας ήταν κι ο Γιώργος Σίμος, που πέρασε από τον πάγκο του ΟΦΗ, ενώ στην ομάδα ήταν κι ο Γιώργος Κορακάκης που επίσης έχει καθίσει στον πάγκο του Ατρόμητου σε διάφορες περιστάσεις, αλλά και σε αυτόν της Καλλιθέας.
Για τους παίκτες που αγωνίζονταν τι να πρωτοπείς, ξεκινώντας από τις πίσω γραμμές όπου δέσποζε ο υπέροχος Πιέρ Εμπέντε στο τέρμα, πριν ενταχθεί στον Παναθηναϊκό, με την αμυντική γραμμή να αποτελείται από τριάδα στα στόπερ τους Ντάγκα, Σίμο και Χρήστο Μικέ, έχοντας στις πτέρυγες τα μηχανάκια Δημήτρη Γελαδάρη και Γιάννη Κατεμή. Μιλάμε για άμυνα – μπετό, που μπορούσε να βάλει δύσκολα σε κάθε επιθετικό.
Στο κέντρο δέσποζαν οι μορφές του Νιόπλια, του Άντερσον Λίμα, που αργότερα πήγε και στον Παναθηναϊκό, του Κορακάκη και του νεαρού τότε Παναγιώτη Κόρμπου που έκανε τα πρώτα του βήματα στην Α’ Εθνική. Μια μεσαία γραμμή που στέκονταν επάξια τόσο ανασταλτικά, όσο και δημιουργικά.
Στην επίθεση, δεν υπήρχαν και πολλά να πούμε. Ηγέτης, αρχηγός και σκόρερ της ομάδας ήταν ο Γιώργος Ζαχαρόπουλος, ένας παίκτης που, παρότι άργησε να αγωνιστεί στην πρώτη κατηγορία, ξεχώρισε αμέσως, τερματίζοντας την πρώτη του χρονιά στην Α’ εθνική στην τέταρτη θέση των σκόρερ με 13 γκολ. Από πίσω του έρχονταν, ως λύσεις από τον πάγκο οι Δημοσθένης Μανουσάκης, που είχε περάσει κι από το επίσης σούπερ καλτ Αιγάλεω της εποχής, και ο πρώην παίκτης του Παναθηναϊκού, Γιώργος Νασιόπουλος, ενώ ένα διάστημα είχε ενταχθεί στην ομάδα και ένας ακόμη πολύ αξιόπιστος παίκτης για τις μικρομεσαίες ομάδες του πρωταθλήματος, ο Χρήστος Ηλιόπουλος.
Η Χαλκηδόνα ανέβηκε πρώτη φορά το 2003 στην πρώτη κατηγορία και, παρότι πολλοί περίμεναν να δυσκολευτεί, αυτή ήταν η ευχάριστη έκπληξη του πρωταθλήματος του 2003-04 , κυνηγώντας μέχρι και ευρωπαϊκή έξοδο, χάνοντας τελικά την έκτη θέση που οδηγούσε στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ για δύο βαθμούς από τον Πανιώνιο. Η ομάδα έπαιξε καλό ποδόσφαιρο, και, ιδιαίτερα στη Νίκαια, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να την κερδίσεις, όπως διαπίστωσε από την πρώτη χρονιά η ΑΕΚ, η οποία ηττήθηκε από την αρμάδα του Γιώργου Παράσχου με 2-0, με μια απίστευτη γκολάρα του Γιάννη Κατεμή να ανοίγει το σκορ και ακόμη ένα γκολ – ζωγραφιά από τον Ζαχαρόπουλο να καθορίζει το τελικό αποτέλεσμα.
Και η επόμενη χρονιά δεν ήταν κακή για την ομάδα της Χαλκηδόνας, με την ομάδα να τερματίζει 8η. Ωστόσο, παρά το καλό ποδόσφαιρο που έπαιζε η ομάδα, το γήπεδο της Νίκαιας, που χρησιμοποιούσε η ομάδα, δε συγκέτρωνε μεγάλο πλήθος κι έτσι, το καλοκαίρι του 2005, ο ιδιοκτήτης της ομάδας, Γιώργος Σπανός πήρε την απόφαση της συνένωσης με τον σαφώς λαοφιλέστερο Ατρόμητο, ο οποίος είχε μόλις υποβιβαστεί στη Γ’ εθνική. Έτσι, η ομάδα μετέφερε την έδρα της στο Περιστέρι κι από την επόμενη χρονιά και μέχρι σήμερα, κατεβαίνει ως Ατρόμητος Αθηνών.
Έτσι έκλεισε λοιπόν η μικρή πορεία της Χαλκηδόνας στο πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής, μία πορεία που ωστόσο μένει στις μνήμες μας με μεγάλη νοσταλγία.
