Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ είναι από τους σελέμπριτι που δεν αρκεί αυτός ο τίτλος να τους χαρακτηρίσει κάποιος. Ηθοποιός, πρώην ποδοσφαιριστής, σούπερ σταρ, επιχειρηματίας, πρέσβης, ινφλουένσερ, μοντέλο κλπ δεν φτάνουν. Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ είναι κάτι παραπάνω από τίτλους, είναι μαζί με τον Τομ Χανκς και ίσως (ίσως λέμε) με κάποιους άλλους, μια κατηγορία ξεχωριστή.
Γιατί ό,τι και να κάνουν και θα βγάλουν εκατομμύρια αλλά θα είναι και αρεστοί σε βαθμό αρρώστειας. Η λέξη αποτυχία είναι αδύνατη, ό,τι αγγίζουν χρυσός θα γίνει. Και θα είναι παντοτινά λατρεμένοι. Θα ακούς ότι πήρε 200 εκατομμύρια για την τάδε συμφωνία και θα λες πόσο τυπικό είναι για τον Μπέκαμ.
Απλά προχωράει και βγάζει λεφτά. Αναπνέει και για κάθε λεπτό, σιγουρεύει ότι τα τρισέγγονά του δεν θα πεινάσουν ποτέ.
Θα ποζάρει δίπλα στους κορυφαίους ποδοσφαιριστές και θα γράφουν όλοι “πόσοι θρύλοι μαζεμένοι”, το ίδιο και όταν βρίσκεται δίπλα στους κορυφαίους αθλητές, θα έχει VIP πρόσκληση σε 5 διαφορετικά γήπεδα και εκδηλώσεις (από UNICEF μέχρι κάποια πρόσκληση από το ζεύγος Ομπάμα για να μιλήσουν για αερολογίες) την ίδια στιγμή, θα είναι καλεσμένος σε βασιλικούς γάμους και θα είναι ντυμένος καλύτερα και από τον γαμπρό, θα είναι μοντέλο και θα κάνει διαφημίσεις , θα είναι το κεντρικό πρόσωπο καμπάνιας για το Μουντιάλ του Κατάρ (αφού καμφθούν οι αμφιβολίες για εξαπάτηση ανθρώπινων δικαιωμάτων και η τζίφρα έπεσε στα 177 εκατομμύρια), θα βρίσκεται για κάποιο λόγο στο reunion των Friends και θα λέει την γνώμη του για την σειρά, θα είναι ο κουμπάρος στον γάμο του πατέρα του.
Δεν έχει γιατί γίνονται όλα αυτά. Ο Μπέκαμ είναι ένα προϊόν δισεκατομμυρίων με αδιανόητη επίδραση. Είναι παντού και το λατρεύει.
Θα τον καλούν σε συνεντεύξεις να μιλήσει για πόσο αγαπάει τα παιδιά του (ανήκουστο), πόσο τρολάρει τους γιους του με τα ποστ στο instagram, πόσο απασχολημένος είναι και όλοι απλά θα σχολιάζουν πόσο τύπος και γαμάτος είναι παντοτινά.
Θα του ζητάει συγγνώμη ακόμη και ο Deadpool για την φωνή του.
Θα παλεύει με όλη του την ενέργεια και το είναι του απέναντι στις δυνάμεις της φύσης και του χρόνου ώστε να διατηρείται στυλάτος, κουλ και νέος.
Επειδή είναι ο Μπέκαμ, που κάποτε συστήθηκε σε αυτόν τον κόσμο ως ποδοσφαιριστής. Και ήταν μια χαρά σε αυτό.
Αναμφίβολα είναι ένας θρύλος του ποδοσφαίρου. Όχι ποδοσφαιρικός θρύλος σαν τον Ζιντάν, τον Ρονάλντο, τον Κριστιάνο, τον Μέσι κλπ.
Πολύ μακριά από αυτό. Όπως είχε πει και ο Τζορτζ Μπεστ δεν είχε τίποτε πέρα από δεξί πόδι αλλά ήταν ένας καλός ποδοσφαιριστής.
Κατ’αρχάς ευλογήθηκε και φρόντισε να το εξασκήσει, με το καλύτερο δεξί πόδι όλων των εποχών.
Οι σέντρες του ήταν πάρε-βάλε, άρρωστες.
Τα φάουλ του και οι εμπνεύσεις του για γκολ, αρχοντικά, με δική του υπογραφή.
Έπαιξε σε μια εποχή που σαν ποδοσφαιριστής μπόρεσε να εκμευταλευεί το ταλέντο του στο έπακρο. Ό,τι μπορούσε να πάρει ποδοσφαιρικά, το πήρε στο μέγιστο με το ταλέντο και την δουλειά του στο γήπεδο.
Ωστόσο πήρε πολύ παραπάνω. Μετά από λίγο ήταν ένα προϊόν – δώρο για την κάθε ομάδα. Δεν τον πήρε η Ρεάλ με τους γκαλάκτικος γιατί ήθελε δεξί χαφ. Δεν τον πήρε η Παρί στο κλείσιμο της καριέρας του για την ποδοσφαιρική του αξία.
Ο Μπεκς άλλαξε το ποδόσφαιρο.
Σταρ υπηρξαν πολλοί πριν από αυτόν με λαμπερή ζωή και όντας στο επίκεντρο αλλά αυτός ήταν που έβαλε πρώτος το μάρκετινγκ και την εικόνα πάνω από κάθε άλλο παίκτη. Δεν έχει σημασία αν ήταν ο γάμος με την Βικτώρια, αν κάποιοι ιδιοφυείς μάνατζερ είδαν ένα κελεπούρι, αλλά ο Μπέκαμ πέρα από τις σέντρες του, όριζε και ορίζει ίσως ακόμη και σήμερα το στυλ.
Ένα κούρεμά του, είχε άμεση επίδραση σε όλη την υφήλιο. Το 2002 στο Μουντιάλ της Κορέας / Ιαπωνίας με το ζόρι πείστηκε να μην αλλάξει κούρεμα στην διάρκειά του γιατί τότε όλοι είχαν υιοθετήσει το τελευταίο του κούρεμα και τον πίεζαν να καθυστερήσει το επόμενο λουκ.
Φρόντιζε να ακολουθεί πάντα τις κάμερες, ακόμη και όταν πανηγύριζε με τον συμπαίκτη του που σκόραρε θα φρόντιζε να πηδήξει από πίσω του και να φανεί ψηλότερα από όλους και να δείξει το εκάστοτε κούρεμά του.
Ήταν ανέκαθεν τόση η φήμη του και η λαμπερή αστερόσκονή του που έφτασε ακόμη και ως αρχηγός της Αγγλίας.
Εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είχε και πολύ άσχημες στιγμές που δεν κατάφεραν να του στοιχίσουν ούτε την θέση στην ομάδα. Όπως η αποβολή με την Αργεντινή το 1998, τα σηκωμένα δάχτυλα στους Άγγλους το 2000, το χαμένο πέναλτι στο 2004 με την Γαλλία.
Δεν λες ότι δεν το άξιζε. Είχε δώσει καθοριστικά γκολ γοήτρου όπως το γκολ με την Εθνική μας που προσπαθούσαν να του το δώσουν οι διαιτητές σε όλο τον αγώνα, το πέναλτι με την Αργεντινή την ίδια χρονιά στην τελική φάση. Άσχετα αν η γενιά του απέτυχε (και αυτή) παταγωδώς με τα λιοντάρια.
Τιμούσε την φανέλα όσο μπορούσε, έτρεχε, είχε πάντα την αίσθηση ενός Αγγλάρα στην υπηρεσία της πατρίδας, στο όνομα της Βασίλισσας από το γήπεδο μέχρι και σε κάθε φωτογράφιση που κάνει σήμερα.
Απλά δύσκολα θα γίνονταν κάποιος αρχηγός αν δεν είχε αυτή την αστερόσκονη του Μπέκαμ. Την πίεση και την λατρεία των αγγλικών μέσων και την μανία τους να αναδεικνύουν κάθε καλό ποδοσφαιριστή σαν τον επόμενο Πελέ.
To αγαπούσε και το αγαπάει το ποδόσφαιρο, ανέκαθεν. Στον τελευταίο του αγώνα έκλεισε και με ασίστ, όπως άξιζε.
Απλά πολύ νωρίς κατάλαβε ότι ήταν κάτι παραπάνω από ένας παίκτης . Ένα προϊόν που παράγει λεφτά ό,τι και να φορέσει, ό,τι και να πει (με αυτή την αντικειμενικά αντιτουριστική φωνή που έχει), ό,τι και να κάνει.
Ένα παγκόσμιο τοτέμ του καταναλωτισμού, των ινφλουένσερς, ένα απόλυτο case study του μάρκετινγκ.
Πιθανόν και αυτός και η Βικτώρια να είναι άδεια μύδια όπως λέει και ο Γεωργίου για τον Κλίντον.
Η κακογουστιά τους έχει χτυπήσει κόκκινα πολλές φορές (ή έτσι νομίζουμε ίσως) αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μην έλεγε και ο ίδιος ο Γεωργίου πάλι, σχεδόν σε όλες τις φωτογραφίες του Μπεκς “…του πάει του παλιό***τα ρε”.
Και το κυριότερο είναι ότι πάντα θα έχει τις ευλογίες εκατομμυρίων σε ό,τι και να κάνει, είτε είναι αυτοί που έμαθαν το στυλ από τον Μπέκαμ, είτε απλά επειδή λένε “ε ναι, είναι ο Μπέκαμ”.
