To Blood of Zeus που κυκλοφόρησε στο Netflix στις 27 Οκτωβρίου του 2020. Αμέσως μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον, αν και δεν είχα ποτέ επαφή με τα anime. Ο λόγος ήταν γιατί ως λάτρης της Ελληνικής μυθολογίας ήμουν πολύ περίεργος να δω πως γίνεται να παντρεύεις αρχαία Ελλάδα, μυθολογία και δαίμονες του κάτω κόσμου να μάχονται και να ρίχνουν ποτάμι το αίμα. Οι πολύ καλές κριτικές ασφαλώς και έβαλαν το λιθαράκι τους. Α, μην ξεχνάμε και το γεγονός ότι οι παραγωγοί είναι Ελληνικής καταγωγής (Ποντιακής ακόμη πιο συγκεκριμένα) και υπάρχουν πολλοί, μα πολλοί Έλληνες συντελεστές στην παραγωγή. Όχι μόνο για να στηρίξουμε αλλά και επειδή λογικό είναι να ποντάρεις ότι δεν θα δεις μια απίθανη καρακιτσαριά – ένοχη απόλαυση τύπου Ηρακλή ή Ζήνα αλλά κάτι πιο επιμελημένο. Ασφαλώς και δεν περιμένεις έναν μύθο που γνωρίζεις σε εκτέλεση αλλά μια ιστορία βασισμένη σε μύθους, χαρακτήρες, μυθολογικά στερεότυπα που με εξωτερικές παρεμβάσεις έγινε πολύ ενδιαφέρουσα, τουλάχιστον κατ’εμέ.
Τον Μάιο του 2025 βγήκε η τρίτη και μάλλον τελευταία σεζόν της σειράς. Κάθε σεζόν αποτελείται από 8 επεισόδια, διάρκειας 25-30′ έκαστο.
Ο Heron λοιπόν είναι ο ήρωάς μας και θα μπει στο παιχνίδι για την σωτηρία του κόσμου όταν κάτι δαίμονες επιτίθενται στην πόλη του. Με την παρέα της αμαζόνας Alexia και των θεών θα ανακαλύψει ποιος είναι και θα αγωνιστεί εναντίον των του αρχηγού των δαιμόνων και των παλιών εχθρών των ίδιων των θεών.
Το διαφορετικό της σειράς, τουλάχιστον από σεναριακής πλευράς και το θεωρώ στα συν της, είναι ότι προστίθενται οι δαίμονες ως απόγονοι των Τιτάνων προσθέτοντας μια αυθεντικότητα. Οι δε μ’άρεσαν πολύ στο πως φτιάχτηκαν, είμαι βέβαιος ότι οι δημιουργοί κλέισανε το μάτι στον Lovecraft. Από εκεί και πέρα υπάρχουν κλασικά τα εξώγαμα παιδιά του καλοπερασάκια Δία, η απίστευτα ζηλόφθονη Ήρα, ο φιλοπόλεμος Άρης, ο κακός βασιλιάς και άλλα παρόμοια, τα οποία δεν ενοχλούν βέβαια καθόλου.
Στη πρώτη σεζόν η πλοκή κυλάει πολύ άνετα και η ανάπτυξη χαρακτήρων είναι ικανοποιητικότατη παίρνοντας υπόψη την μικρή διάρκεια της σειράς. Η δράση είναι έντονη, υπάρχει ο απαραίτητος τρόμος και το αίμα και το gore σε αφθονία (γι’αυτό υποτίθεται είναι για 16+).
Η δεύτερη σεζόν είναι αρκετά μεταβατική και σε πιο χαλαρούς ρυθμούς, χτίζει για την τρίτη και αναπτύσσει τους χαρακτήρες.
Στη τρίτη γίνεται μακελειό από τέρατα, αρχαίους θεούς και μάχες.
Ένα μεγάλο ατού της σειράς είναι το σάουντράκ της. Κάθε σκηνή είναι υποδειγματικά ντυμένη με την κατάλληλη μουσική.
Αρνητικά, θα έβρισκα το όνομα του δαίμονα – πρωταγωνιστή Σεραφείμ που δεν έχει καμία σχέση με το σύμπαν στο οποίο συμπεριλαμβάνεται. Το τέλος της σειράς ήταν κάπως απότομο, ίσως είχε να κάνει ότι το αρχικό σχέδιο ήταν για πέντε και όχι τρεις σεζόν. Είναι ωραίο το κλείσιμο, αλλά είχε πολλά ακόμη να δώσει. Το animation ίσως ξενίσει κάποιους πιο καλομαθημένους, θυμίζει αρκετά αυτά των 80’ς, ενώ οι χαρακτήρες έχουν ένα μόνιμο καταθλιπτικό πρόσωπο σε όλη τη σειρά.
Όσοι αγαπάτε την Ελληνική μυθολογία και θέλετε να δείτε δράση και να περάσετε καλά, μην το χάσετε!
