Η ελληνική μουσική βιομηχανία έχει δώσει τα δείγματά της όλα αυτά τα χρόνια. Με τα πάνω της αλλά κυρίως με τα κάτω της. Ασχολήθηκα την προηγούμενη βδομάδα με μερικές τίμιες/άτιμες αντιγραφές ξένων τραγουδιών που ελληνοποιήθηκαν (όπως τα πρόβατα κάθε Πάσχα) αλλά επειδή τα παραδείγματα είναι άπειρα και η ζήτησή σας μεγάλη, πάμε σε μερικά ακόμα που μάλλον δεν είναι και τόσο πρωτότυπα.
1.) Δρόμοι του Πουθενά – Γιώργος Μαργαρίτης
Ένα από τα σημαντικότερα λαϊκά τραγούδια και ο δρόμος της καταξίωσης από το ευρύ κοινό για τον Γιώργο Μαργαρίτη. Βαρύ λαϊκό που εκδηλώνει αγνά, ειλικρινή συναισθήματα και που δύσκολα βγαίνουν πλέον. Έλα όμως που το συγκεκριμένο κομμάτι έχει ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΚΟΙΝΆ με το Tatto’d Lady του υπερπαιχταρά Rory Gallagher. Τον συγχωρούμε πάντως τον Γιώργαρο γιατί δίνει τη δική του ταυτότητα.
2.) Υποφέρω – Δέσποινα Βανδή
ο έχεις χορέψει σε κάποιο πάρτι, το ξέρεις απ’έξω κι ας έχουν περάσει 20 χρόνια, αλλά η αντιγραφή του Φοίβου
στο συγκεκριμένο άσμα είναι άνω ποταμών. Δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα και αντιγράφει ολόκληρο το Insomnia του Faithless. Αν δε μας πιστεύεις, βουαλά:
3) Άντεξα – Σάκης Ρουβάς
Όταν ο Σάκης Ρουβάς ήταν μέταλ κι έπαιζε και σε ακατάλληλα βίντεο, τα κορίτσια εκστασιαζόσαντο και τον είχαν είδωλο. Το θέμα όμως είναι πως η μουσική κάτι θυμίζει. Προέρχεται από το συγκρότημα Shok Paris και ο τίτλος είναι Lost Queen. Ο φίλος Στράτος Διαμαντής που “έγραψε” την μουσική, δεν κράτησε καν τα προσχήματα και το κομμάτι είναι ολόιδιο απλά με ελληνικό στίχο.
4.) Μόνο εσύ – Μπέσυ Αργυράκη, Πασχάλης
Όλοι φυσικά καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για το Grease και προς τιμήν τους έχουν δώσει τα δικαιώματα στον John Farrar που έγραψε την ορίτζιναλ εκδοχή. Εδώ όμως θα μιλήσουμε για αντιγραφή βίντεοκλιπ. Πιο συγκεκριμένα, ο Πασχάλης στο τραγούδι του “Αν μια μέρα σε χάσω” είναι πάλι μπροστά από έναν μπλε τοίχο και κουνιέται, μόνος του αυτή την φορά, ενώ παρεμβάλλονται φωτογραφίες του για να μας θυμίσουν πόσο τέλειος είναι.
5.) Εξωγήινος – Σώτης Βολάνης
Υπάρχουν φορές που αυτός που διασκευάζει ένα τραγούδι το ΑΠΟΓΕΙΩΝΕΙ ΣΕ ΔΥΣΘΕΏΡΗΤΑ ΕΠΊΠΕΔΑ. Εε, αυτό κάνει κι ο Σώτης Βολάνης, που πάιρνει το “Englishman in New York” και μας το έριξε σαν βόμβα το 2010 κι έκτοτε ακόμα το λατρεύουμε. Ό,τι πιο τίμιο έχει υπάρξει ποτέ. Αλλά και του Sting μωρέ καλούλι είναι.